Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959
Rozmyślanie.
Ta mądra Panna uczy nas
I. gardzić doczesnymi rzeczami,
II. dążyć do wiecznych.
„Nauczycielką jest umiejętności Bożej” — (Ks. Mądr. 8, 4).
I. — Rozmyślaj dziś o Św. Scholastyce jako nauczycielce niebieskiej mądrości. Według słów „Naśladowania Chrystusa” najwyższa mądrość polega na tym, by „przez wzgardę świata dążyć do Królestwa Niebieskiego”. Jak jej Świętego brata Benedykta wybrał Pan Bóg na ojca życia zakonnego, tak Scholastykę uczynił nauczycielką umiejętności klasztornych i matką niezliczonych sióstr zakonnych. Obydwoje byli wysokiego urodzenia, posiadali wielkie bogactwa, dzięki czemu mieli możliwości zdobycia zaszczytów i uciech na świecie. Ale Scholastyka podobnie jak i jej świątobliwy brat wzgardziła wszystkim co ziemskie i dowiodła czynem tej prawdy, jaką niegdyś wypowiedziała już Św. Agata: „Chrześcijańska pokora i zależność więcej warta niż wszelki przepych i bogactwa królów”. Podobna do gołąbki wypuszczonej przez Noego nie znajdowała w świecie spoczynku, gdzie by bezpiecznie mogła się schronić. Na swoją ustroń bezpieczną obrała sobie Najświętsze Rany Pana Jezusowe. Tam, w szkole Ukrzyżowanego Mistrza nabyła niebieskiej mądrości, dzięki której pobudowała tyle szkół Krzyża ile klasztorów. W szkołach tych nauczała najdoskonalszym sposobem, bo słowem i przykładem wzniosłej wiedzy, to jest „wzgardy wszystkiego tego, co jest doczesne”.
Czy korzystasz z nauk otrzymanych w tej szkole? Jak dotychczas odnosiłeś się do tych nauk, które były tam wykładane? Czy ku zawstydzeniu twemu nie musisz przyznać, iż nie porzuciłeś jeszcze świata i jego zasad, ale tylko, jak powiada Św. Bernard, zamieniłeś je na inne, które zajmują wszystkie twoje uczucia i myśli? Kiedyż wreszcie zrozumiesz tę naukę o wzgardzie wszystkiego co ziemskie i świat w zupełności pożegnasz?
II. — Kto z gorliwością zapiera się sam siebie i odrywa się od wszystkiego co ziemskie, kto rozumie znikomość i niedoskonałość całej doczesności, tego serce, zmysły i myśli zwracają się samorzutnie ku rzeczom wiecznym i nieprzemijającym. Ten pociąg serca daje się przede wszystkim zauważyć u Św. Scholastyki w szczególnym stopniu. Na niej to sprawdziło się powiedzenie Pana naszego Jezusa Chrystusa: „Z obfitości serca usta mówią” (Łuk. 6, 45). Duch Boży tak skutecznie wziął w posiadanie jej duszę, iż nigdy nie była syta rozmów duchownych. Nie wystarczał jej ku temu dzień. Służyły jej ku temu choćby godziny nocne, jak to widzimy w znanym przypadku, który zdarzył się na krótko przed jej śmiercią. Nalegała najpierw gorącymi prośbami na Świętego brata swego, aby nie przerywał niebiańskiej z nią rozmowy, a gdy ten sądził, iż nie może ulec prośbom, ale czas powrócić do domu, przymusiła go do tego dzięki ulewnego deszczu, który u Pana Boga uprosiła.
Ten cud pokazuje nam wyraźnie, jak świętym był jej zamiar, jak miłe Panu Bogu pragnienie jej czystego serca, które biło tylko dla Pana Jezusa, dla Którego miłości całkowicie i niepodzielnie się poświęciła. Usta swoje otwierała wtedy tylko, kiedy trzeba było śpiewać na Chwałę Jego, albo wyrażać gorące tęsknoty za Nim. Dlatego zwykła była mówić: „Nie ma na świecie nic tak wartościowego, czemu by warto było choćby jedno słowo poświęcić. Dlatego powinniśmy tylko o Panu Bogu mówić albo milczeć”.
Za życia ta Święta dziewica Panu Bogu poświęcona przebywała już duchem w Niebie, jak Św. Paweł Apostoł, a przy śmierci uleciała jej czysta dusza tam, dokąd w czasie życia ciągle się wznosiła na skrzydłach tęsknoty swego rozpłomienionego serca.
Modlitwa.
O Święta Scholastyko, wielka mistrzyni niebiańskiej mądrości! „Kto mi da skrzydła jako gołębicy, abym latał i odpoczywał” (Ps 55/54/, 7). Twoja czysta dusza uleciała do nieba z lekkością gołębicy, bo tu na ziemi wzgardziłaś wszelką doczesnością a twego ducha kierowałaś tylko ku wieczności. Wyproś dla duszy mej takie skrzydła i chyżość, iżbym wzniósł się ponad wszystko co ziemskie i nie ustał w locie, aż znajdę odpoczynek wieczny w Jezusie, Bogu moim. Amen.
Zachęcamy do
- uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Matki Boskiej Bolesnej w miesiącu lutym ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lutowe ku czci Matki Boskiej Bolesnej – Dzień 10.
- uczczenia Świętej Patronki dnia dzisiejszego, Św. Scholastyki, Dziewicy: Nabożeństwo do Św. Scholastyki.
- reparacji wynagradzającej za grzechy popełniane w karnawale: Nabożeństwo wynagradzające na oktawę Reparacyjną. Sobota przed Niedzielą Zapustną.
