🔉Żywot Świętej Filomeny, Panny i Męczenniczki.

roku 1802 wywołało w Rzymie wielkie wrażenie odnalezienie w katakumbach grobu Św. Pryscylli. Na grobowcu wyczytać było można z trzech stron napis: „Święta Filomena niechaj spoczywa w pokoju“. W grobie zaś znaleziono oprócz kości, cieniutkie nadłamane naczynie szklane ze skrzepłą krwią, zwykłe świadectwo, iż pochowany umarł śmiercią męczeńską. Gdy cząsteczki krwi oddzielono od naczynia, połyskiwały jak złoto lub klejnoty. Cudu tego świadkami byli mężowie głębokiej nauki i wielu innych obecnych. Na przykryciu grobowym wyżłobiona była lilia i palma, jako znaki dziewictwa i męczeństwa, prócz tego bicz, kotwica i trzy strzały, przedstawiające narzędzia, którymi dokonano męczeństwa.

 Filomena była córką wysokiego dostojnika greckiego. Pogańscy jej rodzice długo i usilnie prosili bogów o potomstwo. Domowy ich lekarz Publiusz, gorliwy Chrześcijanin, często z nimi rozmawiał o Potędze i Dobroci Pana Boga Chrześcijańskiego, czyniąc im nadzieję, iż ich wysłucha, jeżeli przyjmą prawdziwą Wiarę i dadzą się ochrzcić. Rodzice usłuchali rady i niedługo ucieszeni zostali przyjściem na świat córeczki, której na Chrzcie nadali imię Filomeny, tj. umiłowanej.

 Gdy Filomena doszła lat trzynastu, zabrali ją rodzice do Rzymu. Cesarz Dioklecjan ujrzawszy dziewicę jaśniejącą nadzwyczajnymi wdziękami i ujmującą skromnością, przyrzekł ojcu spełnić wszystkie jego żądania, byleby mu oddał córeczkę. Ojciec olśniony owym zaszczytem przystał na to, jako i matka nań się zgodziła, ale stanowczo oparła się temu Filomena, podając za przyczynę, iż już jest zaręczoną Chrystusowi. Nie szczędził Dioklecjan obietnic ani pochlebstw, ale na próżno, przeto groził mękami i śmiercią. Wtrącił ją wtedy do obrzydliwego lochu i przez czterdzieści dni ponawiał ciągle swe oświadczenia. W końcu przebrała mu się miara cierpliwości. Kazał wtedy panienkę smagać biczmi i znowu wrzucić do więzienia, ale dwaj Aniołowie z ran ją wyleczyli. Zdziwiony takim obrotem sprawy Dioklecjan, rzekł: „Otóż wyleczenie winnaś jowiszowi (bożkowi pogańskiemu), który cię koniecznie chce widzieć cesarzową“. Filomena jednakże z odrazą odtrąciła wszystkie namowy. Zawstydzony cesarz kazał jej przywiązać do szyi ciężką kotwicę i utopić w Tybrze, ale ci sami Aniołowie odwiązali kotwicę i zaprowadzili panienkę do brzegu. Cud ten wzruszył wielu widzów do tego stopnia, iż niezwłocznie uwierzyli w Chrystusa.

Święta Filomena.

 Dioklecjan przypisywał to czarodziejskim sztukom Filomeny, kazał ją włóczyć po ulicach Rzymu, a potem zbryzganą krwią i okrytą ranami ponownie zamknąć w więzieniu. Sławiąc Pana Boga, zasnęła, a obudziwszy się uczuła się zupełnie zdrową. Cesarz w swej zagorzałości kazał wtedy Filomenę przywiązać do słupa i strzelać do niej rozpalonymi do czerwoności strzałami. Nowy cud ocalił jednakże bohaterską Męczenniczkę; ogniste pociski odbijając się bowiem od jej ciała, padały na łuczników i śmiertelnie ich raniły. Przypatrujący się strasznemu widowisku tłum ludu, sławił głośno Moc Pana Boga i wielu się nawróciło. Widząc, iż żadna kaźń dziewicy się nie ima, chwycił się teraz ostatniego środka i kazał ściąć jej głowę, po czym Chrześcijanie pochowali ją w katakumbach.

 Liczne cuda upowszechniły niebawem cześć tej Świętej nie tylko we Włoszech, ale w całej Europie. Papież Grzegorz XVI (zmarły 1846 roku), zbadawszy sumiennie owe cuda, pozwolił pamiątkę ku jej czci obchodzić w dniu 11 sierpnia.

 Ślubów koniecznie dotrzymać należy. Bowiem Pismo Święte uczy: „Jeżeliś coś przyrzekł, dotrzymaj. Lepiej nie obiecywać, aniżeli obiecać i łamać obietnicę“. Od tego, czy osnowa i treść obietnicy jest mniej lub więcej ważną, zależy też mniejsza lub większa wina ciążąca na niedotrzymującym, czyli innymi słowy, grzech stąd wypływający może być powszednim albo śmiertelnym.

 Jeśli więc zobowiązanie dotrzymania ślubu jest tak wielkie i ścisłe, niech się każdy dobrze wpierw namyśli, zanim się do czegoś zobowiąże, czego mu trudno będzie dotrzymać. Nie bądźmy zbyt pochopnymi i porywczymi do ślubów, nie powodujmy się w składaniu ich ani rozpaczą, ani przestrachem, ani wielkością niebezpieczeństwa. W ważniejszych przypadkach zasięgnijmy poprzednio zdania spowiednika. Jeżeliby nam zaś niepodobieństwem było dopełnienie lub dotrzymanie ślubu, udajmy się do zwierzchności duchownej i prośmy ją, albo o zwolnienie nas od niego, albo też o zamianę na inny uczynek.

 Dnia 11-go sierpnia w Rzymie inter duas lauros uroczystość Św. Tyburcjusza, Męczennika; sędzia Fabian w prześladowaniu dioklecjańskim rozkazał mu chodzić bosymi nogami po rozpalonych węglach; a iż on jednak podczas tych męczarni jeszcze głośniej Wiarę swą wyznawał, przeto polecił go ściąć za miastem przy trzecim kamieniu milowym. — Również w Rzymie męczeństwo Św. Zuzanny, Dziewicy, która pod mieczem kata wysłużyła sobie palmę męczeństwa; była ona pochodzenia wysokiego i zarazem kuzynką Św. Kajusa, Papieża. — W Komanie w Poncie śmierć męczeńska Św. Aleksandra Carbonarego, Biskupa; wysoce wykształcony w świeckiej wiedzy, tak dobrze zrozumiał ową wyższą jeszcze naukę pokory chrześcijańskiej, iż go Grzegorz Święty, Cudotwórca, wyniósł na tron Biskupi tegoż miasta; na urzędzie tym odznaczył się nie tylko mocą kazań swych, ale pełen męstwa oddał w płomieniach życie swe za Chrystusa Pana. — Tegoż dnia pamiątka Św. Rufina, Biskupa Marserów i jego towarzyszy pod cesarzem Maksyminem. — Pod Evreux we Francji pamiątka Św. Tauryna, Biskupa tegoż miasta, wyświęconego przez Papieża Św. Klemensa; kazaniami swymi przyczynił się wielce do rozszerzenia Wiary Chrystusowej w tych okolicach. Po wielu trudach zmarł wreszcie spokojnie w Panu, uświetniony cudami. — W Cambrai we Francji uroczystość Św. Gangeryka, Biskupa i Wyznawcy. — W prowincji Valeria uroczystość Św. Ekwicjusza, Opata, dla którego świętości Papież Św. Grzegorz Wielki wypisał świadectwo. — W Todi uroczystość Św. Digny, Dziewicy.

© salveregina.pl 2024