Żywot Świętego Henryka II, cesarza.

Zdjęcie: Św. Henryk II cesarz

pomiędzy licznych okrytych sławą cesarzy niemieckich najwięcej słynie Henryk II, nie tyle z czynów wojennych, ile z dobroci serca i szczerej pobożności. Urodził się dnia 6 maja roku 972 w Abdach w Bawarii. Ojciec jego, Henryk, książę bawarski, powierzył jego wychowanie Wolfgangowi, biskupowi ratyzbońskiemu. Ten bogobojny i uczony mąż wszczepił w serce dostojnego ucznia Święte Zasady Religii i cnót chrześcijańskich, których bujne owoce zjednały mu wdzięczność i uwielbienie współczesnych i potomności. W roku 995 objął Henryk po ojcu ster rządów i pojął niebawem za żonę Kunegundę, z którą żył w dziewiczym małżeństwie, wierny uczynionym ślubom.

Aby pozyskać Łaskę Pana Boga, potrzebną do szczęśliwego sprawowania rządów, kilkakrotnie odbywał pielgrzymkę do grobu swego ulubionego nauczyciela Wolfganga (zm. 994). Gdy tam się pogrążył w cichej modlitwie, usłyszał wyraźnie głos: „Spójrz w górę!“ — i ujrzał ponad sobą płomienne głoski: „Po sześciu”. Słowa te tłumaczył sobie w ten sposób, iż umrze po sześciu dniach, zdał się przeto na Wolę Bożą i sposobił się do zgonu. Gdy po sześciu dniach ujrzał się czerstwym i zdrowym, pomyślał sobie, iż śmierć jego nastąpi po sześciu tygodniach i nie ustawał w przygotowaniach na ostatnią chwilę. Ale i po sześciu tygodniach zdrowie jego się nie zachwiało. Sądząc, iż się tylko co do czasu omylił, czekał na zgon po sześciu miesiącach, a gdy i te minęły, nabrał przekonania, iż po sześciu latach stanie przed Sądem Bożym.

Tymczasem i wtedy domysły jego okazały się mylnymi, a natomiast stało się to, czego się wcale nie spodziewał: obrano go cesarzem niemieckim. Współzawodników swych do niemieckiej korony, pragnących poprzeć swoje roszczenia siłą i przemocą, pokonał więcej wrodzoną szlachetnością i dobrocią, aniżeli rozlewem krwi.

Jedynym jego zadowoleniem było staranie się o dobro podległych mu ludów, o utrzymanie pokoju, wywyższenie Kościoła Katolickiego, miłości bliźniego i czci Bożej. Pracował był aż do śmierci, ciągle objeżdżał obszerne swoje państwo, nigdzie nie bawił dla marnej tylko rozrywki.

Dokądkolwiek zawitał, wszędzie wykorzeniał nadużycia i bezprawia, szczodrobliwie wspierał ubogich, zakładał i hojnie obdarzał szpitale i domy przytułku, budował klasztory, upiększał kościoły. Przy tym okazywał taką uprzejmość i prostotę, iż mawiano o nim, iż nigdy w nikim nie mieściło się tyle pokory pod płaszczem monarszym. Pochlebców unikał jak zarazy, a miłował tylko tych, którzy mu szczerze i bez ogródki prawdy nie szczędzili i wytykali mu jego błędy i wady. W orszaku i otoczeniu swoim lubił widzieć tylko mężów świętych i zacnych, i zaszczycał swoją przyjaźnią opata Św. Odilona z Clugny, Św. biskupa Burkharda z Wormacji i Św. Heriberta, arcybiskupa kolońskiego.

Z ostatnim powaśnił się, ponieważ go przed nim oczerniono, ale gdy prawda wyszła na wierzch, padł przed nim na kolana i prosił go o przebaczenie. W r. 1013 puścił się z żoną Kunegundą do Włoch, aby ukarać buntownika Arduina, a potem pojechał do Rzymu, aby przyjąć koronę cesarską z rąk Papieża. Benedykt VIII wręczył mu przy tej sposobności złote jabłko, które odtąd wraz z berłem i mieczem należeć miało do oznak godności cesarskiej. W powrocie spotkał cesarz w Weronie Świętego Romualda i powitał go tymi słowy: „O! gdybyż dusza moja mieszkała w ciele twoim!“ Byłby chętnie zamienił złote jabłko na habit mniszy, gdyby taka była Wola Boża. Mówią nawet, iż rzeczywiście w mieście Verdun prosił w klasztorze Św. Gwidona zwierzchnika mnichów o suknię zakonną Św. Benedykta. Opat zgromadził braci zakonnych i zapytał go, czy stosownie do reguły zakonnej ślubuje bezwarunkowe posłuszeństwo, a gdy odebrał potakującą odpowiedź: „Jeśli tak — rzecze — przyjmuję was jako braciszka i rozkazuję wam pozostać w świecie i nosić koronę”. Henryk usłuchał rozkazu i dzierżył berło do śmierci na chwałę sobie i Panu Bogu.

Czas wolny od zatrudnień rządowych poświęcał całkowicie modlitwie, słuchaniu Mszy Świętej, czci Matki Boskiej i Aniołów Świętych. Do Kościoła Katolickiego był żarliwie przywiązany. Ulubioną jego fundacją było biskupstwo bamberskie. Łożył na nie znaczne sumy i niemało sobie zadawał pracy i trudów, aby dokończyć dzieła. Nie było prawie stolicy biskupiej, która by nie doznała jego niewyczerpanej szczodrobliwości, już to w datkach pieniężnych, już też w nowych dochodach i przywilejach. Musiał za to znosić od własnych krewnych dużo przysłówek, wyrzutów i nieprzyjemności, ale niczym się nie zrażał, dbając gorliwie tylko o cześć Bożą i o ubogich, których uważał za swych głównych spadkobierców.

Strudzony ciągłymi podróżami i strapiony cierpieniami ciała, zachorował cesarz w roku 1024 pod Halberstadtem. Ze skruchą i pokorą przyjął Sakramenty Święte, przywołał żonę i krewnych do łoża boleści, prosił wszystkich o wybaczenie uraz i rzekł do nich: „Ta niewiasta dana mi została przez was, albo raczej przez Chrystusa za małżonkę. Oddaję ją Bogu i wam jako nieskalaną dziewicę”. Oddał czystą duszę w Ręce Pana Boga dnia 14 lipca roku 1024, licząc lat 52. Papież Eugeniusz III zaliczył go w roku 1145 w poczet Świętych Pańskich.

Nauka moralna.

Słowa „Po sześciu” skłoniły cesarza Henryka do ustawicznego sposobienia się na ostatnią godzinę i oderwania się od wszystkich spraw i rzeczy ziemskich. Jezus Chrystus, Pan i Zbawiciel nasz, napomina nas także słowami Łukasza Świętego: „Bądźcie gotowymi, gdyż Syn Boży przyjdzie w godzinie, kiedy się tego spodziewać nie będziecie“ (Łuk. 12, 40).

Życie twoje jest wystawione na ciągłe niebezpieczeństwo, a Sprawiedliwość Boża wisi nad tobą, jak miecz nad winowajcą. Bóg jest jedynowładnym Panem życia naszego. On policzył lata nasze, On ma w ręku życie i śmierć naszą. jeżeli w to wierzysz, jeżeli ci wiadomo, iż Pan Bóg nienawidzi grzechu i iż go karze, czyż nie uwierzysz, iż cię może w swym gniewie zabrać z tego świata? Nie polegaj, zbytnio na cierpliwości i Miłosierdziu Jego, bo ono nie wyłącza wcale Sprawiedliwości. Obsypuje cię On Łaskami, ale nie obiecał ci, iż jutro jeszcze żyć będziesz. Pan Bóg pragnie twego dobra i jest Miłosierny, a może lepiej dla ciebie rychlej umrzeć, aniżeli Go obrażać dłuższym życiem i zanurzać się w kałuży złego coraz głębiej!

Modlitwa.

Boże Wszechmocny, Któryś dnia dzisiejszego Wyznawcę Swego Henryka z tronu królewskiego przeniósł do wyżyn Królestwa Niebieskiego, błagamy Cię usilnie i pokornie, abyś, jak jego dzięki Łaski Swej Świętej nauczyłeś gardzić światem i znikomymi jego rozkoszami, tak i nas spowodował do naśladowania go, unikania marności ziemskich i połączenia się z Tobą sercem czystym i nieskalanym, co racz i nam dać, Panie Boże. Amen.

 Dnia 15-go lipca w Bamberdze uroczystość Św. Henryka I, Cesarza; wspólnie z małżonką swą Kunegundą zachował dozgonną czystość i był przyczyną nawrócenia się Św. Stefana, króla węgierskiego wraz z całym ludem. — W Porto męczeństwo Św. Eutropiusza ze swymi siostrami Zozymą i Bonozą. — W Kartaginie pamiątka Św. Katulina, Diakona, dla którego Św. Augustyn miał mowę pochwalną; również Świętych Januarego, Florencjusza, Julii i Justy, pochowanych w bazylice Faustusa. — W Aleksandrii śmierć męczeńska Świętych Filipa, Zenona i Narzeusza z 10 dziećmi. — Na wyspie Tenedos uroczystość Św. Męczennika Abudemiusza, dręczonego pod Dioklecjanem. — W Sebaście męczeństwo Św. Antiocha, Lekarza, ściętego pod namiestnikiem Hadrianem; iż jednak przy tym ścięciu mleko wypłynęło a nie krew, przeto nawrócił się kat Cyriak i został również ścięty. — W Pawii pamiątka Św. Feliksa, Biskupa i Męczennika. — W Nizybie uroczystość Św. Jakuba, Biskupa. Obdarzony darem cudów i uczonością, był jednym z owych wyznawców podczas prześladowania Galeriusza Maksymiana, którzy na Soborze nicejskim potępiali przekręcanie Ariusza przeciwstawieniem słowa „Homousius to znaczy równy stworzeniu“; na modlitwy jego i Św. Aleksandra, Biskupa, otrzymał Ariusz przynależną mu zapłatę, gdyż zmarł nędzną śmiercią w Konstantynopolu. — W Neapolu w Kampanii pamiątka Św. Atanazego, Biskupa, który przez swego bezbożnego kuzyna Sergiusza po wielu przykrościach wygnany został i wielu nieszczęściami stargany, podczas rządów Karola Łysego w Veroli, przeszedł do lepszego życia. — W Palermo znalezienie zwłok Św. Rozalii, Dziewicy, odkryte cudownym sposobem za czasów Papieża Urbana VIII, a które Sycylię w owym roku uwolniły od zarazy.

© salveregina.pl 2024