🔉Żywot Błogosławionej Kunegundy, Księżnej Polskiej

Święta Kungunda.

Młody monarcha uważał tę prośbę za szyderstwo, rozgniewał się mocno, przeniósł swe mieszkanie do odległego zamku i pogroził jej, iż na nią spadnie odpowiedzialność, jeżeli jej nie dotrzyma wiary małżeńskiej. Niezachwiana w ufności do Pana Boga, odpowiedziała Kunegunda: „Zanadto mi znaną jest sumienność twoja i bojaźń Boża, niżbym się miała lękać o twą wierność małżeńską“. Bolesław zasięgnął rady spowiednika królowej i zapytał go, jak się ma przez cały czas zachować. Tenże przeto tak do niej przemówił: „Wolno ci było iść za mąż, albo zostać w stanie panieńskim; jeżeliś jednak poszła za mąż, winnaś spełnić obowiązki do tego stanu przywiązane. Jako królowa i matka swych poddanych nie pozbawiaj męża i Polaków nadziei, iż otrzymają następcę tronu. Twa ciotka, Elżbieta Święta, jako też Święta Jadwiga, rodziły synów i córki, a jednak żyły świętobliwie na tej ziemi i zasłużyły sobie na koronę niebieską“.

 Tymi perswazjami i namowami spowiednika przerażona, błagała królowa dzień i noc Pana Boga wśród postów i serdecznego płaczu o oświecenie i wybawienie z tego stanu udręczeń i wątpliwości.

 Modłów jej wysłuchał Pan Bóg, a spotkawszy w kilka dni potem kapelana, w ten sposób do niego przemówiła: „Mylisz się, zacny kapłanie, jeżeli mnie porównujesz z Świętą Elżbietą i Jadwigą; tych niewiast wiara i cnota była silną i niewzruszoną; ja zaś jestem istotą słabą i nieudolną, obawiam się abym się nie stała niewolnicą ciała i pokus zmysłowości. Zresztą nie jest to rzeczą pewną, czy Pan Bóg mi da dzieci i nie warto w zamian za nadzieję potomstwa poświęcać wiekuistą chwałę dziewictwa“.

 Taka nieugięta stałość obstającej przy swoim przekonaniu królowej ściągnęła na nią nowe strapienie, gorzkie wyrzuty męża i szemrania tak szlachty, jak ludu; ale nie upadała na duchu. Jałmużną, życiem pokutniczym i modlitwą starała się uprosić swego Patrona, Św. Jana Chrzciciela i Matkę Boską, aby się za nią do Pana Boga wstawić raczyli; Niebiosa wysłuchały też jej gorących modłów. W zachwyceniu bowiem miała osobliwsze widzenie. Zdawało jej się, jakoby Bolesław wychodząc z nabożeństwa uprzejmie ją powitał i pochwalił jej wytrwałość z solennym przyrzeczeniem, iż się całe życie stosować będzie do jej woli. Po trzech dniach wszystko się co do słowa ziściło.

 Radość jej stąd nie znała granic; oddawszy się całkiem dziełom pobożności, ocaliła niejednokrotnie kraj od utrapień i najazdów wrogów. Cudownym sposobem odkryła też kopalnie soli w Bochni i Wieliczce, które stanowiły jeden z najgłówniejszych dochodów kraju. Z dziwną roztropnością umiała usuwać i zażegnywać wielkie zgorszenia, godzić powaśnione stadła, wspierać ubogie położnice, wyposażać biedne dziewczęta i pocieszać strapionych.

 Król zatwierdził jej zamiar założenia klasztoru dla dziewic, które miały się nieustannie modlić o dobro ludu i zbawienie duszy fundatorów i niedługo stanął wspaniały klasztor Klarysek w Starym Sączu w Galicji, obliczony na sto panien.

 Po śmierci Bolesława domagała się szlachta usilnie, aby Kunegunda po nim objęła rządy, ale pokorna wdowa nie dała się uprosić, ale rozdzieliła całe swoje mienie między ubogich, nie wyjmując ślubnego pierścienia i jako prosta zakonnica wstąpiła do założonego przez siebie klasztoru. Tu była dla sióstr zakonnych żywym przykładem posłuszeństwa, pobożności i świętobliwości, tu miewała częste objawienia, tu również słynęła rozlicznymi cudami. Umarła dnia 24 lipca 1292. Ciało jej wydawało woń przedziwną, a blade oblicze wycieńczone czuwaniem, postami i pokutą, zajaśniało dziewiczym wdziękiem, młodzieńczym rumieńcem i koralowymi usty.

 Polacy uważają ją za swą Patronkę, co też Papież Aleksander III, dekretem zatwierdził.

 Dnia 24-go lipca Wigilia Św. Jakuba, Apostoła. — W Tyrze przy Lago di Bolsena męczeństwo Św. Krystyny, Dziewicy, która zostawszy Chrześcijanką, srebrne i złote posążki bożków ojca swego potrzaskała i kawałki z nich rozdała ubogim, za co rozkazał ją ojciec obiczować i strasznie męczyć. W końcu przywiązano jej ciężki kamień u szyi i wrzucono do jeziora; ale Anioł wybawił ją. Wtem umarł ojciec jej; jednakże sukcesor jego w urzędzie sądowym poddał ją jeszcze straszniejszym męczarniom, które odważnie zniosła. W końcu pod namiestnikiem Julianem wrzucono ją do rozpalonego pieca, gdzie pięć dni przebywała nie doznawszy na ciele żadnej szkody. A gdy i jadowite węże wyrządzić jej żadnej krzywdy nie mogły, wtedy wyrwano jej język i strzałami pozbawiono ją życia. — W Rzymie przy Via Tiburtina uroczystość Św. Wincentego, Męczennika. — W Amiterno śmierć męczeńska 83 Świętych Żołnierzy. — W Meridzie w Hiszpanii męczeństwo Św. Wiktora, Żołnierza, który z braćmi swymi Sterkacjuszem i Antinogenem pod cesarzem Dioklecjanem poddany został różnym mękom i jako Męczennik życie zakończył. — W Lycji pamiątka Świętych Nicety i Akwiliny, Męczenniczek. Nawrócone zostały przez Św. Krzysztofora, a ugodzone mieczem, otrzymały palmę zwycięstwa. — Również pamiątka Świętych Meneusza i Capito, Męczenników. — W Sens uroczystość Św. Ursycyna, Biskupa i Wyznawcy. — W Limie w Peru uroczystość Św. Franciszka Solanusa, Wyznawcy z Zakonu Franciszkanów; głosił Ewangelię tamtejszym ludom i umarł dnia 14 lipca, bogaty w cnoty i wsławiony cudami; Papież Benedykt XIII przyjął go w poczet Świętych.

© salveregina.pl 2024