Żona (אִשָּׁה ’iszszâ)

A potem Abraham pochował swoją żonę Sarę w pieczarze na polu zwanym Makpela w pobliżu Mamre, czyli Hebronu, w kraju Kanaan. (Rdz 23,19)

וְאַחֲרֵי־כֵן֩ קָבַ֨ר אַבְרָהָ֜ם אֶת־שָׂרָ֣ה אִשְׁתֹּ֗ו אֶל־מְעָרַ֞ת שְׂדֵ֧ה הַמַּכְפֵּלָ֛ה עַל־פְּנֵ֥י מַמְרֵ֖א הִ֣וא חֶבְרֹ֑ון בְּאֶ֖רֶץ כְּנָֽעַן׃

Atque ita sepelivit Abraham Saram uxorem suam in spelunca agri duplici, quæ respiciebat Mambre. Hæc est Hebron in terra Chanaan.

μετὰ ταῦτα ἔθαψεν Αβρααμ Σαρραν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ ἐν τῷ σπηλαίῳ τοῦ ἀγροῦ τῷ διπλῷ, ὅ ἐστιν ἀπέναντι Μαμβρη αὕτη ἐστὶν Χεβρων ἐν τῇ γῇ Χανααν.

Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę. Mężczyzna opuszcza dom ojca i matki i łączy się ze swoją żoną. W Starym Testamencie na Bliskim Wschodzie małżeństwa były aranżowane, żony były wybierane dla mężów, najczęściej przez ojców z obu stron, którzy omawiali szczegóły zawarcia kontraktu małżeńskiego. Głównym celem małżeństwa było zrodzenie potomstwa. W Starym Testamencie ludzie, nie mając perspektywy życia wiecznego, które my jako chrześcijanie posiadamy, w potomstwie widzieli błogosławieństwo Boga i przedłużenie swojego życia oraz pamięć wśród potomnych. Zawarcie małżeństwa było naturalną koleją rzeczy. Żona dbała o męża, o dom, o dzieci. Mimo iż w Izraelu panowała kultura patrystyczna i żona była posłuszna mężowi, to piękna, ale przede wszystkim mądra, pracowita żona była jego ozdobą. Mimo aranżowanych małżeństw wiemy, iż Abraham kochał Sarę, a Izaak — Rebekę. Miłość żon do mężów i mężów do żon sprawiała, iż ich życie mimo codziennych trudów było lżejsze i piękniejsze. Pamiętajmy, iż niezależnie od tego, jakie mamy powołanie życiowe, miłość, którą otrzymujemy od Boga i ludzi, miłość, którą darzymy Boga i innych czyni nasze życie piękniejszym.

Hebrajskie słowo