Złamać (שָׁבַר šābar)

Złamać (שָׁבַר šābar), według słownika P. Briksa, czasownik ten w koniugacji qal znaczy złamać, przebić, rozbić, zniszczyć, w piel znaczy roztrzaskać a w nifal być złamanym, rozbitym, pękniętym (o cysternie) i być zniszczonym.
W dzisiejszej liturgii czasownik ten występuje w Psalmie responsoryjnym (Ps 34,19): „Pan jest blisko skruszonych w sercu (נִשְׁבְּרֵי־לֵ֑ב nišberę lēb) i wybawia złamanych na duchu”. Warto zauważyć, iż w tym wersecie obraz skruszonego serca wzmocniony jest przez paralelizm, który tworzy określenie „złamanych na duchu” (דַּכְּאֵי־ר֥וּחַ dak’ę rûah). W wyrażeniu נִשְׁבְּרֵי־לֵ֑ב (nišberę lēb) czasownik występuje w koniugacji nifal stąd serce jest rozbite, złamane, skruszone i tyle…, nie znamy podmiotu czynności kruszenia, co lub kto skruszył serce.
W Ewangelii Pan Jezus opowiada historię faryzeusza i celnika, którzy stają do modlitwy przed Bogiem. Faryzeusz stoi wyprostowany a celnik z daleka nie śmie choćby oczu podnieść modląc się aktem skruchy serca: „Boże miej litość dla mnie grzesznika”. To właśnie on odchodzi do domu usprawiedliwiony. Celnik stoi z daleka, ale Bóg jest blisko niego, ponieważ jest on blisko skruszonych w sercu.