Za dni jego zakwitnie sprawiedliwość i wielki pokój, dopóki księżyc nie zgaśnie. (Ps 72,7)
יִֽפְרַח־בְּיָמָ֥יו צַדִּ֑יק וְרֹ֥ב שָׁ֝לֹ֗ום עַד־בְּלִ֥י יָרֵֽחַ׃
Orietur in diebus eius iustitia, et abundantia pacis: donec auferatur luna.
ἀνατελεῖ ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ δικαιοσύνη καὶ πλῆθος εἰρήνης ἕως οὗ ἀνταναιρεθῇ ἡ σελήνη.
Zakwitnąć (פָּרַח pāraḥ) w języku hebrajskim czasownik ten znaczy „wypuszczać pąki”, „zakwitnąć”, „zaostrzać się”, „występować”. Od tego samego rdzenia prḥ pochodzi rzeczownik „owoc”, który ma szerokie znaczenie także metaforyczne: „wynik”, „efekt”, „konsekwencja”, „plon”, a choćby „potomstwo”. W języku greckim słowo to brzmi „καρπός”.
Dzisiejszy Psalm responsoryjny (Ps 72) jest modlitwą za króla z okazji jego namaszczenia i opisuje czasy panowania idealnego władcy: „za dni jego zakwitnie (פָּרַח pāraḥ) sprawiedliwość i wielki pokój…”. Czasownik „zakwitnąć” (פָּרַח pāraḥ) występuje także w dzisiejszym proroctwie Izajasza (Iz 11,1-10), kiedy mówi o tym, iż korzeń Jessego „wypuści odrośl” (פָּרַח pāraḥ). Czasy obiecanego potomka Dawida odznaczać się będą pokojem i powszechną harmonią, w której choćby wilk zamieszka z barankiem.
W dzisiejszej Ewangelii (Mt 3,1-12) słyszymy echo zarówno proroka Izajasza jak i Psalmu. Jan Chrzciciel wzywa do przygotowania się na przyjście Pana wydając godne owoce (καρπός) nawrócenia, ponieważ drzewo, które nie wydaje dobrych owoców (καρπός) będzie wycięte. Analogia sięgająca natury podpowiada, iż Ci którzy zakorzenili się w Panu, oni właśnie rozkwitają i wydają dobry owoc.
