Z Panem (σὺν κυρίῳ– syn kiriō)

Potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem. (1Tes 4,17)

ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ κυρίου εἰς ἀέρα· καὶ οὕτως πάντοτε σὺν κυρίῳ ἐσόμεθα.

Deinde nos qui vivimus qui relinquimur simul rapiemur cum illis in nubibus obviam Domino in aera et sic semper cum Domino erimus.

Listy kierowane przez Apostoła Pawła do wspólnot Kościoła rozsianych w Azji Mniejszej i w Europie zawierają zwykle na koniec słowa zachęty do wytrwania w wierze i tchną nadzieją. Nie inaczej jest w przypadku I Listu do Tesaloniczan, którego tematem wiodącym jest ponowne przyjście Pana, czyli paruzja. Pawłowe przekonywanie adresatów opiera się w całym epistolarium, ale i tutaj na użyciu charakterystycznych, krótkich formuł: w Chrystusie, przez Chrystusa, z Chrystusem, z Panem (σὺν κυρίῳ). Dwie ostatnie pojawiają się w związku z nadzieją chrześcijańską, która w każdym przypadku skierowuje poruszenia umysłu i serca ku spotkaniu z Chrystusem po drugiej stronie życia. Fundamentem naszej nadziei jest zmartwychwstanie samego Chrystusa, a wiara w zmartwychwstanie oraz szlachetność postępowania (4,12) powinny być podstawowym znakiem rozpoznawczym chrześcijan w każdym czasie.

Greckie słowo