Pozdrówcie współpracowników moich w Chrystusie Jezusie, Pryskę i Akwilę, którzy za moje życie nadstawili karku i którym winienem wdzięczność nie tylko ja sam, ale i wszystkie Kościoły [nawróconych] pogan. (Rz 16,3-4)
Ἀσπάσασθε Πρίσκαν καὶ Ἀκύλαν τοὺς συνεργούς μου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, οἵτινες ὑπὲρ τῆς ψυχῆς μου τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν, οἷς οὐκ ἐγὼ μόνος εὐχαριστῶ ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν,
Salutate Priscam, et Aquilam adiutores meos in Christo Iesu; qui pro anima mea suas cervices supposuerunt: quibus non solus ego gratias ago, sed et cunctæ ecclesiæ Gentium
Apostoł Paweł miał wiele kontaktów w szerokim świecie, w tym również w stolicy ówczesnego świata, w Rzymie. Jak widać na przykładzie Listu do Rzymian, Paweł troskliwie pielęgnuje swoje relacje, pamięta, pozdrawia, docenia i dziekuje każdej osobie, z którą mu w życiu dane było spotkać się i współpracować. To dzięki współpracownikom, takim jak wspomniani Pryska i Akwila, imię Jezusa zagościło w Rzymie. Warto dodać, iż w ramach wdzięczności za współpracę, chrześcijanie, na rzymskim Awentynie, postawili kościół św. Pryski.
Skąd ten szacunek do współpracowników u św. Pawła? Pochodzi on z osobistego doświadczenia dobrej i owocnej współpracy z samym Jezusem, który go wybrał na swojego współpracownika. “Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia, w Chrystusie”, powie Apostoł.
Ze swej zaś strony, Paweł umacnia swoich współpracowników i troszczy się o ich kondycję, aby imię Jezusa nieśli wciąż dalej i dalej…
Fot. P.P.
