Wierzyć (אמן aman)

Jeżeli nie uwierzycie, nie ostoicie się (Iz 7,9b).

‎ אִם לֹא תַאֲמִינוּ כִּי לֹא תֵאָמֵנוּ

Si non credideritis, non permanebitis

ἐὰν μὴ πιστεύσητε οὐδὲ μὴ συνῆτε

Prorok Izajasz opisuje trudną sytuację, w jakiej znalazł się Achaz, król Judy. Można powiedzieć, iż po ludzku wydawała się ona beznadziejna… Król Aramu wraz z królem Izraela (Naród Wybrany był w tym czasie podzielony na dwa królestwa: Judy i Izraela) wyruszył na wojnę przeciwko niemu. Bóg jednak zachęca Achaza, by nie bał się i nazywa jego przeciwników „niedopałkami dymiących głowni” (Iz 7,4). To sam PAN jest gwarantem bezpieczeństwa, ale stawia ludowi jeden warunek wyrażony w zdaniu Iz 7,9b.

W tekście hebrajskim (Iz 7,9b) dwukrotnie pojawia się ten sam czasownik אמן (aman), przy czym występuje w dwóch różnych formach (koniugacjach). Wyraża on pewną ideę stabilności, stałości i bezpieczeństwa. Za pierwszym razem można ten czasownik tłumaczyć jako „wierzyć” (tzw. koniugacja Hifil), co w rozumieniu biblijnym oznacza oprzeć się na czymś (a adekwatnie na Kimś) trwałym i stabilnym. Tym „Kimś” jest oczywiście Bóg, bo tylko On jest niezmienny i niezawodny. Druga forma (tzw. koniugacja Nifal) oznacza „być trwałym”, „ostać się”. Można zatem wyrazić wypowiedź Izajasza jako: „Jeśli nie oprzecie swojego życia na „czymś”/„Kimś” trwałym (czyli na Bogu), nie będziecie bezpieczni, nie przetrwacie tej wojny”.

Innymi słowy „wierzyć” to ciągle mówić Bogu: „ufam Ci”, choćby w obliczu życiowych burz. Dla Niego choćby najpotężniejsze „wojska” są tylko małymi „niedopałkami”…