Wierność אֱמוּנָה ’emûnâ

Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana. (Oz 2,22)

וְאֵרַשְׂתִּ֥יךְ לִ֖י בֶּאֱמוּנָ֑ה וְיָדַ֖עַתְּ אֶת־יְהוָֽה׃

καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν πίστει, καὶ ἐπιγνώσῃ τὸν κύριον.

et sponsabo te mihi in fide et scies quia ego Dominus

Postawa wierności wyraża się w stałości serca, umysłu, woli. Trwanie przy Bogu jest możliwe dlatego, iż On sam jest “skałą schronienia”. (zob. Ps 71,3). Wierność, podobnie jak posłuszeństwo, staje się źródłem poznania Boga, gdyż aktywuje nie tylko intelekt, ale także “afekt”, czyli obszar ludzkich uczuć. Poznajemy ostatecznie kim jesteśmy dla naszego Ojca w niebie i kim On jest dla nas. Wierność Boga jest źródłem wierności Bogu. Obraz oblubienicy, który odnosi prorok Ozeasz do Izraela, wskazuje na to, iż Jahwe jest wiernym Oblubieńcem i nigdy nie złamie słowa obietnicy.