Wezwani (κλητοί – klētoi)

Do wszystkich przez Boga umiłowanych, powołanych świętych, którzy mieszkają w Rzymie: Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa! (Rz 1,7)

πᾶσιν τοῖς οὖσιν ἐν Ῥώμῃ ἀγαπητοῖς θεοῦ, κλητοῖς ἁγίοις, χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Omnibus qui sunt Romae dilectis Dei vocatis sanctis gratia vobis et pax a Deo Patre nostro et Domino Iesu Christo.

wzwani, zaproszeni, pożądani

Apostoł Paweł już na początku swojego listu, skierowanego do wspólnoty, której sam nie ewangelizował, ale znał z przekazu innych osób, stara się opisać adresatów, którzy mieszkają w stolicy imperium – w Rzymie. Określenia, których używa można odnieść do chrześcijan wszystkich miejsc i czasów: umiłowani przez Boga (ἀγαπητοῖς θεοῦ), powołani święci (κλητοῖς ἁγίοις). Na podstawie tych niepozornych złożeń słownych można dojść do konkluzji, które powinny zapaść w umyśle i w sercu każdego chrześcijanina, iż pomiędzy nim i Bogiem istnieje głęboka relacja miłości, którą zapoczątkował sam Bóg i to On wychodzi ku każdemu, którego sam wybiera i przeznacza, aby przebywać w obecności Pana, we wspólnocie Ludu Bożego. Złożenie „wybrani święci”, z jednej strony nawiązuje do ludu pierwszego Przymierza, stąd śmało można powiedzieć, iż wspólnota wierzących w Chrystusa jest nowym Ludem Bożym. Jest też drugie odniesienie. Chrześcijanie w Rzymie, ale też wszyscy inni, którzy są wyznawcami Chrystusa zostali nazwani „świętymi” (ἁγίοις). I jest to ich zaszczytne imię, z którego wszakże wynika również zobowiązanie, wezwanie i zaproszenie (κλητοί) do tego, aby rzeczywiście być świętymi, bo świętym jest sam Bóg (Kpł 19,2).