Watykański kaznodzieja: "Wikariusz Chrystusa" jest mylącym tytułem dla papieża, ponieważ Chrystus nigdy nie jest nieobecny w swoim Kościele

W obu wydaniach tytuł Vescovo di Roma („Biskup Rzymu”) jest wymieniony na poprzedniej stronie (nie pokazano), pod wybranym imieniem Francesco.

O tym właśnie mówi ks. Raniero, gdy zauważa „z radością”, iż te tytuły, zwłaszcza „Wikariusz Chrystusa”, zostały porzucone. Jego rozumowanie jest jednak mniej niż imponujące: „Wikariusz to ten, który zajmuje miejsce szefa pod jego nieobecność, ale Jezus Chrystus nigdy nie opuścił i nigdy nie będzie nieobecny w swoim Kościele”.

Podejrzewamy, iż ks. Cantalamessa jest na tyle inteligentny, by wiedzieć, iż są tu tylko dwie możliwe opcje. Albo jego argumentacja jest słuszna, w którym to przypadku powinien zadać sobie pytanie, dlaczego Kościół mylił się przez 1900 lat; albo istnieje powód, dla którego nikt nigdy nie przyjął jego argumentacji, w którym to przypadku jest ona prawdopodobnie błędna i nie powinna być artykułowana.

Oczywiście, rozumowanie to jest błędne i zdradza ignorancję (lub umyślne odrzucenie) tradycyjnego katolickiego nauczania o papiestwie. Pomóżmy mu trochę.

Po pierwsze, Encyklopedia Katolicka wyjaśnia bardzo prosto, iż Vicarius Christi to:

Tytuł papieża implikujący jego najwyższy i powszechny prymat, zarówno honorowy, jak i jurysdykcyjny, nad Kościołem Chrystusowym. Opiera się na słowach Boskiego Pasterza skierowanych do św. Piotra: „Paś baranki moje. (...) Paś owce moje” (J 21:16-17), przez co ustanowił Księcia Apostołów stróżem całej swojej owczarni na Swoim miejscu, czyniąc Go w ten sposób swoim Wikariuszem i wypełniając obietnicę z Mt 16:18-19.

(Catholic Encyclopedia [1912], s.v. “Vicar of Christ”)

To, czego każdy idący do pierwszej komunii nie będzie miał większych problemów ze zrozumieniem, a najwyraźniej „Jego Eminencja” nie pojmuje, zostało zwięźle wyjaśnione przez różnych papieży i niezliczone inne autorytety katolickie:

Kościół jest z pewnością jedyną owczarnią Jezusa Chrystusa, który króluje w niebie, jego jedynego Najwyższego Pasterza. Pozostawił jej widzialnego pasterza tu na ziemi, człowieka, który jako jedyny jest jego najwyższym Wikariuszem, aby słuchając go, owce usłyszały w jego głosie głos samego Jezusa Chrystusa, aby nie zostały zwiedzione głosem obcych, aby nie zostały sprowadzone na manowce, na pastwiska szkodliwe i śmiercionośne.

(Papież Pius VI, Bulla Super Soliditate)

Prawdziwie na wieki jest królem Chrystus, tak więc niewidzialny, kieruje z nieba i ochrania swoje królestwo, ale ponieważ jednak pragnął, aby władza ta była widzialna, musiał mianować tego, kto sprawowałby władzę na ziemi zamiast Niego, gdy powrócił do nieba: „Gdyby zaś ktoś powiedział, iż Chrystus jest jedną głową i jednym pasterzem i iż jest on jedynym oblubieńcem Kościoła, nie byłaby to pełna odpowiedź. Jest bowiem rzeczą wiadomą, iż sakramentów kościelnych dokonuje sam Chrystus, On bowiem jest Tym, który chrzci, Tym, który odpuszcza grzechy, On jest prawdziwym kapłanem, który się ofiarował na ołtarzu krzyża i którego mocą Jego Ciało jest codziennie konsekrowane na ołtarzu, a ponieważ fizycznie nie miał być obecny ze wszystkimi wiernymi, wybrał pomocników, przez których udziela wiernym wymienionych sakramentów, jak to powiedziano wyżej (cap. 74). Z tego też względu, ponieważ miał odjąć od Kościoła swoją cielesną obecność, trzeba było, by powierzył komuś sprawowanie zamiast Niego pieczy nad całym Kościołem. Dlatego powiedział do św. Piotra przed wniebowstąpieniem: Paś owce moje”. Jezus Chrystus mianował więc św. Piotra najwyższym rządcą Kościoła i tak to ustanowił, by urząd ten ustanowiony wieczyście dla wspólnego zbawienia przechodził jako dziedzictwo na następców w tym, w czym sam św. Piotr był uobecnioną najwyższą władzą. Przecież tak wielkiej obietnicy jak błogosławionemu Piotrowi nie dał poza tym nikomu: „Ty jesteś opoka i na tej opoce zbuduję Kościół mój” (Mt 16, 18). – „Pan powiedział to do Piotra, do niego jednego i dlatego na nim jednym oparł jedność”. – „Bez jakiejkolwiek uprzedniej mowy… wymienia po imieniu tak jego ojca, jak i jego samego (błogosławiony jesteś Szymonie bar Iona) i dalej nie chce go nazywać Szymonem, już wtedy zastrzega go sobie jako swego dla swej władzy i lubi wywodzić to imię Piotr od petra czyli «skała», bo na niej miał zbudować swój Kościół”

(Papież Leon XIII, Encyklika Satis Cognitum, n 11).

http://rodzinakatolicka.pl/leon-xiii-satis-cognitum-o-jednosci-kosciola/

W swojej pięknej encyklice o Kościele jako Mistycznym Ciele Chrystusa, papież Pius XII wyjaśnia to samo nauczanie raz jeszcze:

Nie trzeba atoli myśleć, iż rządy jego tylko w sposób niewidzialny albo nadzwyczajny się dzieją. Otóż jest przeciwnie, ponieważ Boski Odkupiciel przez Namiestnika swego na ziemi w sposób widzialny i zwyczajny nad Mistycznym Ciałem swoim rządy sprawuje. Wszyscy przecież Czcigodni Bracia, o tym wiedzą, że Chrystus Pan, gdy w tej ziemskiej pielgrzymce swojej rządził w sposób widzialny “małą trzódką” (Łk 12, 32), zanim ten świat opuścił, i odszedł do Ojca, widzialne rządy nad całą założoną przez Siebie społecznością przekazał księciu Apostołów. Nie mógł oczywiście, jako najmędrszy, ustanowionego przez Siebie społecznego Ciała Kościoła zostawić bez widzialnej głowy. Chcąc temu zaprzeczyć, nie wystarcza bynajmniej twierdzenie, iż przez prymat władzy ustanowionej w Kościele to Ciało Mistyczne otrzymało podwójną głowę. Piotr albowiem jest na mocy swego prymatu tylko Namiestnikiem Chrystusowym, tak iż jedna tylko jest naczelna głowa tego Ciała, a tą jest Chrystus Pan, który, chociaż osobiście w sposób ukryty nie przestaje rządzić Kościołem swoim, widzialnym jednak sposobem sprawuje rządy Kościoła przez tego, który Go tu na ziemi zastępuje. Kościół bowiem po Jego chwalebnym do nieba wstąpieniu już nie na nim samym, ale także na Piotrze jako widzialnym fundamencie został zbudowany. To, iż Chrystus Pan i Jego zastępca tworzą tylko jedną głowę, już poprzednik nasz Bonifacy VIII listem apostolskim Unam sanctam uroczyście ogłosił i to samo później poprzednicy Nasi raz po raz powtarzali.

(Papież Pius XII, Encyklika Mystici Corporis, 40)

http://rodzinakatolicka.pl/pius-xii-mystici-corporis-christi-o-kosciele-mistycznym-ciele-chrystusa/

Wielkie znaczenie, jakie Papież ma w Kościele właśnie jako Wikariusz Chrystusa, podkreśla papież Pius XII w tym kolejnym fragmencie:

Tkwią zatem w niebezpiecznym błędzie ci wszyscy, którzy sądzą, iż mogą przyjąć Chrystusa jako Głową Kościoła, chociaż nie trzymają się wiernie Jego namiestnika na ziemi. Znosząc bowiem tę głowę widzialną i zerwawszy więzy widzialne jedności, tak oszpecają i zniekształcają Mistyczne Ciało Odkupiciela, iż szukający portu zbawienia wiecznego ani go dojrzeć, ani znaleźć nie mogą.

(Mystici Corporis, 41)

Nic z tego nie jest strasznie trudne do zrozumienia.

Jest więc oczywiste, iż obecność Chrystusa dla Kościoła i w Kościele z jednej strony, a papież rządzący Kościołem Chrystusowym jako Jego Wikariusz z drugiej, nie są wcale wzajemnie wykluczającymi się ani sprzecznymi. Wręcz przeciwnie, to właśnie poprzez widzialną władzę Jego Wikariusza nasz Błogosławiony Pan Jezus w dużym stopniu rządzi Swoim Kościołem.

Szczerze mówiąc, uwaga Cantalamessy była po prostu głupią, złośliwą uwagą, która najprawdopodobniej ma swoje prawdziwe źródło w pogardzie dla tradycyjnej doktryny katolickiej niż w jakiejkolwiek prawdziwej myśli teologicznej. Niestety, dzięki jego statusowi „papieskiego” kaznodziei z własną stroną internetową, ten idiotyczny komentarz został teraz udostępniony całemu światu, ze szkodą dla katolickiej doktryny i pobożności.

Odrzucenie nauczania, iż papież jest Wikariuszem Chrystusa, jest poważną sprawą – w rzeczywistości jest herezją.

Był to jeden z błędów proto-protestanckiego Johna Wycliffe’a: „Kościół rzymski jest synagogą szatana, a papież nie jest następnym i bezpośrednim wikariuszem Chrystusa i Jego apostołów” – potępiony przez Sobór w Konstancji za papieża Grzegorza XII (patrz Denz. 617).

Papież Eugeniusz IV na Soborze Florenckim oświadczył:

Określamy również, iż święta Stolica Apostolska i Biskup Rzymu sprawują prymat na całym świecie; i iż sam Biskup Rzymski jest następcą błogosławionego Piotra, księcia apostołów i prawdziwym wikariuszem Chrystusa, i iż jest głową całego Kościoła, ojcem i nauczycielem wszystkich chrześcijan; i ta pełna moc została mu dana w błogosławionym Piotrze przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, aby karmił, rządził i zarządzał Kościołem powszechnym; tak jak jest to zawarte w aktach soborów powszechnych i w świętych kanonach.

(Bulla Laetentur Coeli; Denz. 694).

Co ciekawe, twierdzenie, iż „Papież rzymski, następca Piotra, nie jest zastępcą Chrystusa wobec wszystkich kościołów na całym świecie, ustanowionym przez samego Chrystusa w osobie św. Piotra”, jest również jednym z błędów Marcina Lutra (nr 25), potępionym przez papieża Leona X w bulli Exsurge Domine (Denz. 765). Wyobraźcie to sobie.

http://rodzinakatolicka.pl/leon-x-bulla-exsurge-domine-potepienie-bledow-marcina-lutra/

Jak każdy typowy posoborowy modernista, ks. Raniero lubi uderzać w Kościół katolicki wszechczasów. Ludzie tacy jak on mogą usprawiedliwić swoją Nową Teologię jedynie odrzuceniem starej, więc sporadyczne umniejszanie historycznej katolickiej wiary i praktyki jest prawie nieuniknione.

Tak stało się również w ubiegły piątek, i to nie tylko z jego zniechęceniem tytułu Wikariusza Chrystusa dla papieża. Znalazł także sposób, aby wepchnąć pod buldożer ogromny przedsoborowy boom powołań:

Nie wszystko, co kiedyś błyszczało, a teraz za tym tęsknimy, było złotem. Gdyby to wszystko było czystym złotem, gdyby te pełne seminaria wykuwały świętych pasterzy, a tradycyjna formacja była dlań solidna i prawdziwa, nie musielibyśmy dziś opłakiwać tylu skandali...

Z pewnością jednym ze sposobów na ograniczenie skandali wśród duchownych jest zapewnienie, iż będzie bardzo niewielu duchownych. Widzicie, w szaleństwie posoborowia jest metoda!

Tymczasem kapucyn, mistrz teologii, który jest zaintrygowany tytułem Wikariusza Chrystusa, mówi w tym samym kazaniu:

Jezus powiedział do Piotra: „Na tej opoce zbuduję Kościół mój”. Nie powiedział: „Zbuduję moje kościoły”. Musi istnieć sens, w którym to, co Jezus nazywa „moim Kościołem”, obejmuje wszystkich wierzących w Niego i wszystkich ochrzczonych. Apostoł Paweł ma formułę, która może wypełnić to zadanie objęcia wszystkich, którzy wierzą w Chrystusa. Na początku Pierwszego Listu do Koryntian pozdrawia wszystkich, „co wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, na wszelkim miejscu ich i naszym” (1 Kor 1, 2).

Oczywiście nie możemy zadowolić się tą bardzo rozległą, ale zbyt niejasną jednością. A to usprawiedliwia zaangażowanie i dyskusję, choćby doktrynalną, między Kościołami. Ale nie możemy też gardzić i lekceważyć tej podstawowej jedności, która polega na wzywaniu tego samego Pana Jezusa Chrystusa. Kto wierzy w Syna Bożego, wierzy również w Ojca i Ducha Świętego. Bardzo prawdziwe jest to, co wielokrotnie powtarzano: „to, co nas łączy, jest ważniejsze niż to, co nas dzieli”.

I to jest człowiek, który ośmiela się pouczać innych o żywej wierze! W tych ludziach nie ma już nic katolickiego! Jakby w ciągu pierwszych 1900 lat historii Kościoła katolickiego nie miał on adekwatnego pojęcia o swojej naturze, a konkretnie o swojej jedności!

https://novusordo-pl.blogspot.com/2021/03/papieski-kaznodzieja-cantalamessa.html

Kto wie, co Cantalamessa ma na myśli, kiedy mówi: „Wierzę w jeden święty, powszechny [katolicki] i apostolski Kościół”, ale oczywiście nie to mieli na myśli papieże Pius XII i jego poprzednicy:

Co się tyczy sposobu i sposobu postępowania w tym dziele [dyskusji z protestantami], biskupi sami wydadzą przepisy co do tego, co należy czynić, a czego należy unikać, i będą czuwać nad tym, aby wszyscy tego przestrzegali. Powinni również mieć się na baczności, aby pod fałszywym pretekstem, iż należy zwracać większą uwagę na punkty, co do których się zgadzamy, niż na te, w których się różnimy, nie zachęcało się do niebezpiecznego indyferentyzmu, zwłaszcza wśród osób, których wykształcenie teologiczne nie jest głębokie i których praktykowanie ich wiary nie jest zbyt silne. Należy bowiem uważać, aby w tak zwanym duchu „irenistycznym” dnia dzisiejszego, poprzez studium porównawcze i próżne pragnienie coraz ściślejszego wzajemnego podejścia między różnymi wyznaniami wiary, doktryna katolicka – czy to w swoich dogmatach, czy w prawdach, które są z nimi związane – nie była tak dostosowana lub w pewien sposób zaadaptowana do doktryn sekt dysydenckich, iż czystość doktryny katolickiej została naruszona lub jej prawdziwe i pewne znaczenie zostało zaciemnione...

Dlatego należy przedstawić i wyjaśnić całą i pełną doktrynę katolicką: w żadnym wypadku nie wolno milczeć ani zasłaniać dwuznacznością katolickiej prawdy o naturze i sposobie usprawiedliwienia, ustroju Kościoła, prymatu jurysdykcji Biskupa Rzymu i jedynej prawdziwej unii przez powrót dysydentów do jedynego prawdziwego Kościoła Chrystusowego. Należy im wyjaśnić, iż powracając do Kościoła, nie stracą nic z tego dobra, które dzięki łasce Bożej zostało w nich dotąd wszczepione, ale raczej zostanie ono uzupełnione i dopełnione przez ich powrót. Nie należy jednak mówić o tym w taki sposób, aby wyobrażali sobie, że powracając do Kościoła, wnoszą do niego coś istotnego, czego dotychczas mu brakowało. Trzeba będzie powiedzieć te rzeczy jasno i otwarcie, po pierwsze dlatego, iż oni sami poszukują prawdy, a ponadto dlatego, iż poza prawdą nigdy nie można osiągnąć prawdziwej jedności.

(Papież Pius XII, Instrukcja Świętego Oficjum Ecclesia Catholica, par. II; podkreślenie dodane).

Nikt zaś nie może zaprzeczać ani wątpić, iż sam Chrystus Pan zbudował na ziemi swój jedyny Kościół oparty na św. Piotrze, aby wszystkie pokolenia rodzaju ludzkiego mogły otrzymać owoce Jego odkupienia. Kościół ten jest jeden, święty, katolicki i apostolski. Kościołowi temu Chrystus udzielił pełni niezbędnej władzy, aby strzegł nienaruszalnie całego depozytu wiary, a wszystkim ludom, plemionom i narodom przekazywana była ta sama wiara. Chrystus polecił także, aby przez chrzest Kościół włączał wszystkich ludzi do Jego mistycznego ciała, aby w nim na zawsze byli zachowani, wzrastając w nowym życiu łaski, bez której nikt zgoła nie może wysłużyć sobie i osiągnąć życia wiecznego. Dlatego też ten Kościół, który stanowi mistyczne ciało Chrystusa, będzie zawsze trwał, rozwijając się niezmiennie i niewzruszenie w swej własnej naturze aż do końca czasów, przynosząc wszystkim swym członkom niezbędne środki zbawienia.

Ktokolwiek zaś zwróci uwagę i pilnie rozważy warunki, w jakich znajdują się różne wzajemnie podzielone wspólnoty religijne oddzielone od Kościoła katolickiego, który od czasów Chrystusa Pana i Jego apostołów zawsze był kierowany przez prawowitych pasterzy, a w tej chwili również sprawuje swą Boską władzę, posiadaną od Pana Boga, ten łatwo się przekona, iż żadna z tych wspólnot religijnych, ani nawet wszystkie brane łącznie, nie tworzą i nie stanowią w żadnym razie tego jednego Kościoła katolickiego, który został założony, ustanowiony i powołany do istnienia przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ponadto nie można choćby mówić, że te wspólnoty są czy to członkami, czy też częściami tegoż Kościoła, ponieważ w sposób widoczny są odłączone od jedności katolickiej.

(Papież Pius IX, List apostolski Iam vos omnes)

http://rodzinakatolicka.pl/bl-pius-ix-iam-vos-omnes-do-wszystkich-protestantow-i-innych-niekatolikow/

Inne dokumenty papieskie o ogromnym znaczeniu dla jedności Kościoła to encykliki Mortalium animos Piusa XI (1928) i Satis Cognitum Leona XIII (1896). Również list pasterski kardynała Samuela Stritcha o jedności religijnej dla wiernych Archidiecezji Chicago, wydany w 1954 r., jest kopalnią złota katolickiego nauczania obalającego ekumenizm posoborowia.

http://rodzinakatolicka.pl/pius-xi-mortalium-animos-o-popieraniu-prawdziwej-jednosci-religii/

http://rodzinakatolicka.pl/leon-xiii-satis-cognitum-o-jednosci-kosciola/

Skoro ludzie tacy jak ks. Raniero Cantalamessa głoszą „papieżowi” i Kurii Rzymskiej na Adwent i Wielki Post, czy można się dziwić, iż Wielka Apostazja w Rzymie postępuje coraz szybciej?

W każdym razie jest jeden pozytywny wniosek z tego wszystkiego: Watykan uznał, iż „Wikariusz Chrystusa” nie jest odpowiednim tytułem dla Jorge Bergoglio.

Rzeczywiście, biorąc pod uwagę to, czego naucza i jakie prawa ustanawia, „Wikariusz Antychrysta” byłby znacznie lepszym kandydatem.