🔉Uroczystość Przemienienia Pańskiego.

 1) Jezus Chrystus przewodniczył w tym zgromadzeniu jako Najwyższy Książę i Prawodawca całego świata, jak to już był przepowiedział Prorok Izajasz: „Pan Sędzia nasz, Pan Zakonodawca nasz, Pan Król nasz“ (Izajasz 33, 22). W tej adekwatności uznał Go Mojżesz, który ogłosił Prawa Starego Zakonu i począł przysposabiać lud wybrany do pojawienia się wielkiego Króla; uznał Go Eliasz, który przemawiał za wypełnieniem Prawa Starego Zakonu i podniecał tęsknotę za obiecanym Mesjaszem; w tejże adekwatności zatwierdził Go Sam Ojciec Odwieczny, mówiąc: „Tenci jest Syn Mój miły, Jego słuchajcie“.

 Pan Jezus jest Najwyższym Królewskim Prawodawcą całej ludzkości, nie tylko dlatego, iż w Swych Naukach Wiary i obyczajów nałożył ludziom tak słodkie jarzmo i tak lekki ciężar; ale i dlatego, iż Swą krwawą Ofiarą na Krzyżu i nieustanną Ofiarą na Ołtarzu uwalnia nas od klątwy grzechu i od lęku śmierci, i iż Łaskami Sakramentalnymi dodaje nam sił i ochoczości. Dlatego też Eliasz i Mojżesz uznali na tym wzniosłym zebraniu Arcykapłańską godność Jezusa, rozmawiając z Nim o dokonaniu Żywota w Jerozolimie, tj. o Jego cierpieniach i śmierci na górze Kalwarii. Stwierdził to Sam Ojciec Niebieski, oświadczając, iż Tę Ofiarę Sobie upodobał słowy: „Tenci jest Syn Mój miły, Jego słuchajcie“. Ponieważ zaś Kapłaństwo jest przywilejem pierworodztwa, przeto Bóg Ojciec, nazywając Go Synem, mianuje Go tym samym Arcykapłanem, Który podejmie Dzieło zbawienia świata. Tę fundamentalną Prawdę Chrześcijaństwa poznało trzech Apostołów na górze Tabor, zanim Jezusa wydano w ręce pogan, zanim Go smagano, oplwano i ukrzyżowano, a poznali Ją dlatego, ażeby zapobiec zgorszeniu, w które by bez tej Nauki byli popadli.

 2) Pan Jezus okazał się na tym zgromadzeniu Sprawcą i Szafarzem Chwały Niebieskiej i zbawienia. Bezpośrednio bowiem przed wejściem na Górę Przemienienia mówił był o wielkiej nagrodzie, której wiernym następcom udzieli w dniu, w jakim wróci w Majestacie Ojca Swego Niebieskiego, aby sądzić żywych i umarłych. Dodał nawet, iż niektórzy z Jego uczniów jeszcze tego dożyją, iż ujrzą Syna Człowieczego w Jego Królestwie. Tych słów pociechy dotrzymał Zbawiciel na Górze Tabor, gdzie się trzem Apostołom pokazał w całym Odwiecznym Majestacie i nadprzyrodzonej piękności i gdzie im pozwolił oglądać w Odwiecznej Chwale, już dawno zmarłe Swe sługi: Mojżesza i Eliasza. Piotr, Jakub i Jan ujrzeli rzeczywiście w tej rażącej światłości krainę pozaziemską, Tajemnicę wieczności, za którą serce ludzkie tak mocno tęskni. Mojżesz bowiem i Eliasz przybyli z kraju szczęśliwych i pojawiwszy się na zgromadzeniu we własnej osobie, dali tym samym dowód, iż poza grobem jest życie nieśmiertelne i odwet sprawiedliwy, iż tam się połączą ci, co tu byli jednej myśli i zjednoczeni Miłością Boga chodzili Jego drogami, chociażby ich na ziemi przedzielały tysiące mil i lat; iż wszyscy cnotliwi, bądź imiona ich są nam znane, bądź nieznane, ojcowie i matki, którzy tu na ziemi jednoczyli się w Miłości Boga, na drugim świecie znajdą się wszyscy w euforii Niebieskiej. Pan Jezus świetnym pojawieniem się Mojżesza i Eliasza udowodnił Apostołom, iż i śmiertelni ludzie w życiu wiekuistym udział mieć będą.

 3) Pan Jezus pragnął drogich Mu Apostołów i wszystkich wiernych w przyszłości obecnością Mojżesza i Eliasza zachęcić, aby trudy i utrapienia życia ziemskiego znosili mężnie, i aby krzepili się nadzieją, iż ich niebiescy bracia o nich pamiętać będą, iż ich w potrzebie nie opuszczą, i iż nagroda ich wytrwałości będzie wielką i słynną. Obecność bowiem na tym zgromadzeniu Mojżesza i Eliasza, którzy z Panem Jezusem mówili o dokonaniu dzieła, któremu niegdyś poświęcili cały czas i wszystkie siły swego życia, stanowi dla Chrześcijan-Katolików radosną Rękojmię, iż siedzący po Prawicy Ojca Jezus Chrystus, razem z Orszakiem Świętych Pańskich, nigdy nie odstąpili Kościoła Wojującego i toczącego bój z bramami piekielnymi.

 Papież Kalikst III ustanowił w Kościele Katolickim Święto Przemienienia Pańskiego w roku 1457 i wyznaczył na tę uroczystość dzień 6 sierpnia. Powód dało mu do tego utrapienie, jakiego doznawał podówczas świat chrześcijański od Turków. Zaprowadzeniem tego święta chciał pobożny Papież wy błagać u Wszechmocnego Pomoc. Dzisiaj już nie jest ta uroczystość świętem nakazanym, mimo to winien każdy prawowierny Katolik mieć na pamięci ów cudowny wypadek i chować go głęboko w sercu.

 Dnia 6-go sierpnia na górze Tabor Przemienienie Pana naszego Jezusa Chrystusa. — W Rzymie przy drodze Apijskiej w cymetrium Kallista dzień zgonu Św. Sykstusa II, Papieża i Męczennika, który w waleriańskim prześladowaniu ugodzony mieczem, otrzymał koronę męczeńską. — Również Świętych Męczenników Felicyssyma i Agapita, Diakonów wspomnianego Papieża Sykstusa, oraz Subdiakonów Januariusza, Magnusa, Wincencjusza i Stefana, których razem z nim ścięto i w cymetrium Pretekstata pogrzebano. Jak Św. Cyprian pisze, doznał z nimi śmierci męczeńskiej także niejakiś Kwartus. — W klasztorze benedyktyńskim Św. Piotra w Kardennie pod Burgos w Hiszpanii śmierć męczeńska Św. Stefana, Opata z 200 mnichami jego, którzy przez Saracenów dla Wiary Świętej zabici, pochowani zostali przez Chrześcijan w tym samym klasztorze. — W Alkali w Hiszpanii cierpienia dwóch Świętych Braci Justa i Pastora. Obaj byli jeszcze chłopiętami i chodzili do szkoły, gdy wybuchło prześladowanie. Na pierwszą wieść o tym porzucili tabliczki i stawili się dobrowolnie przed starostą Dacjanem jako Chrześcijanie. Tenże kazał ich pojmać i obić laskami. Ponieważ jednak mimo to pozostali stałymi i dodawali sobie nawzajem odwagi, zostali wreszcie poza miastem ścięci mieczem katowskim. — W Rzymie pamiątka Św. Hormisdasa, Papieża i Wyznawcy. — W Amidzie w Mezopotamii pamiątka Św. Jakuba, Pustelnika, słynnego dla wielu cudów swoich.

© salveregina.pl 2024