Z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. (Heb 5,7)
ὃς ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς σαρκὸς αὐτοῦ δεήσεις τε καὶ ἱκετηρίας πρὸς τὸν δυνάμενον σῴζειν αὐτὸν ἐκ θανάτου μετὰ κραυγῆς ἰσχυρᾶς καὶ δακρύων προσενέγκας καὶ εἰσακουσθεὶς ἀπὸ τῆς εὐλαβείας.
qui in diebus carnis suae preces supplicationesque ad eum qui possit salvum illum a morte facere cum clamore valido et lacrimis offerens et exauditus pro sua reverentia.
List do Hebrajczyków jest jedynym miejscem w Nowym Tetsamencie, w którym użyto słowa εὐλάβεια. Z całego bogactwa odniesień autorzy przekładów na język polski wybierali najczęściej: „uległość”, „pobożność”, „cześć” i „bogobojność”. Samo użycie w oryginale terminu εὐλάβεια świadczy o starannym doborze, którym kierował się autor listu, bowiem w całej Biblii użyto trzech słów, by wyrazić generalnie „strach”, czy „bojaźń”, z których każdy ma swoje unikalne konotacje: δειλία, φόβος i właśnie εὐλάβεια. Ich pełne troski użycie przez autorów biblijnych odzwierciedla głębokie teologiczne zrozumienie kondycji ludzkiej wobec Boga, ludzi i przeciwności losu. εὐλάβεια – pochodzi od εὖ („dobrze”) + λαμβάνω („przyjmować”). Słowo to pierwotnie oznaczało „ostrożność”, ale z czasem nabrało znaczenia „szacunku”, „czci” zwłaszcza wobec Boga. Często używa się go w połączeniu z bojaźnią Bożą lub pobożnością i skupia się na wewnętrznej postawie świętej bojaźni. Jest to bojaźń bez strachu – pełna miłości oraz czci i w takim właśnie kierunku powinno się ją postrzegać w odniesieniu do relacji Chrystusa do Boga Ojca, ale też – w związku z dzisiejszym wspomnieniem liturgicznym Matki Boskiej Bolesnej – w odniesieniu do postawy Maryi od początku jej życia aż po krzyż.
Fot. K.S.
εὐλάβεια [eulabeia]
Greckie słowo εὐλάβεια [eulabeia] oznacza uszanowanie, uległość, cześć, pobożność, bogobojność, bojaźń Bożą.
