Ukryć się (חבא haba)

Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył (Iz 49,2a).

‎ וַיָּשֶׂם פִּי כְּחֶרֶב חַדָּה בְּצֵל יָדוֹ הֶחְבִּיאָנִי

καὶ ἔθηκεν τὸ στόμα μου ὡσεὶ μάχαιραν ὀξεῖαν καὶ ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς χειρὸς αὐτοῦ ἔκρυψέν με.

Et posuit os meum quasi gladium acutum, in umbra manus suae protexit me.

Człowiek ukrywa się przed innymi w obliczu niebezpieczeństwa. W Biblii wielokrotnie jest mowa, iż ktoś ucieka i ukrywa się przed swoim wrogiem, tym samym ratując swoje życie. Jotam ratuje się przed śmiercią z rąk Abimeleka, bo zdążył się ukryć (Sdz 9,5). Jonatan namawia Dawida, by schował się przed Saulem, gdyż ten chce go zabić (1 Sm 19,2). Natomiast na samym początku Księgi Rodzaju pojawia się inna scena: Adam i Ewa, po grzechu, ukrywają się nie przed człowiekiem, ale przed Bogiem (Rdz 3,8). Chowają się między drzewami ogrodu, bo boją się… bo są nadzy (Rdz 3,10).

Ukrywamy się ze strachu. Czasem jest to realne zagrożenie, a czasem tylko lęk przed tym, co wyobrażone. Niekiedy próbujemy ukryć się choćby przed Bogiem.

Ale dzisiejsze Słowo odwraca tę perspektywę: to Bóg ukrywa mnie w cieniu Swej ręki. To On daje mi poczucie bezpieczeństwa, jest moim schronieniem przed wszystkim, co mnie niepokoi, przeraża, przed czym uciekam.