Uciekać (בָּרַח bāraḥ)

I rzekł Amazjasz do Amosa: “Widzący”, idź, uciekaj sobie do ziemi Judy! I tam jedz chleb, i tam prorokuj! (Am 7,12)

וַיֹּ֤אמֶר אֲמַצְיָה֙ אֶל־עָמֹ֔וס חֹזֶ֕ה לֵ֥ךְ בְּרַח־לְךָ֖ אֶל־אֶ֣רֶץ יְהוּדָ֑ה וֶאֱכָל־שָׁ֣ם לֶ֔חֶם וְשָׁ֖ם תִּנָּבֵֽא׃

Et dixit Amasias ad Amos: Qui vides, gradere. Fuge in terram Iudae et comede ibi panem et prophetabis ibi;

καὶ εἶπεν Αμασιας πρὸς Αμως Ὁ ὁρῶν, βάδιζε ἐκχώρησον εἰς γῆν Ιουδα καὶ ἐκεῖ καταβίου καὶ ἐκεῖ προφητεύσεις·

Uciekać (בָּרַח bāraḥ) w języku hebrajskim czasownik ten w koniugacji qal znaczy „przechodzić”, „uciekać”, „spiesznie odejść”, w koniugacji hifil znaczy natomiast „wypędzić”, „spłoszyć”. Uciekać (בָּרַח bāraḥ) w hebrajskim biblijnym nie dotyczy ucieczki z pola bitwy, ale raczej uniknięcie przedłużającego się niebezpieczeństwa, jak na przykład w przypadku Hagar (Rdz 16).

Czasownik ten występuje w dzisiejszym pierwszym czytaniu (Am 7,12) w wyrażeniu „uciekaj sobie!” (בְּרַח־לְךָ֖) w towarzystwie innego czasownika ruchu także w trybie rozkazującym „idź!” (לֵ֥ךְ). Wyrażenie takie “idź! uciekaj sobie!” odpowiada wzmocnionej formie rozkazu „idź sobie!”. Faktycznie, prorok Amos, jest przepędzany przez kapłana Amazjasza ze świątyni w Betel, którą on sam nazywa „królewską świątynią i królewską budowlą”. Znaczy to, iż zabrania on Amosowi pochodzącemu z Judy prorokować w Betel. Problem polega na tym, iż jak twierdzi sam Amos, został on powołany i posłany przez Pana, aby prorokować w Betel, przeciwko niesprawiedliwości społecznej i szerzącej się władzy oligarchów, którzy opływając w niewyobrażalnym przepychu uciskają biednych i zawłaszczyli sobie choćby świątynię. Obecność proroka oczywiście jest niemile widziana, ale świadczy o tym, iż sam Pan domaga się sprawiedliwości. Słowa kapłana Amazjasza wypędzającego (בָּרַח bāraḥ) proroka Amosa kryją pewną ironię, ponieważ mówi on, iż świątynia jest królewska, podczas gdy tak naprawdę należy do samego Boga.

Podobnie Pan Jezus w Ewangelii (Mk 6,7-13) uprzedza swoich Dwunastu Apostołów, iż mogą spotkać się z odrzuceniem: „Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich”. Doświadczenie odtrącenia często nas dziwi i niepokoi i może trudne jest ono do przyjęcia. Zawsze jednak sprowadza się wszystko do pytania w czyim imieniu działamy, swoim własnym czy posłani przez Pana.