TRIDUUM SACRUM. WIELKI CZWARTEK. Rozmyślanie. Wielki Czwartek Wieczerzy Pańskiej. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

UWAGA!

W czwartki Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 3, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ILOŚCIOWY. W Wielki Piątek i Wielką Sobotę obowiązuje POST ŚCISŁY! Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście.

Rozmyślanie.

Wielki Czwartek Wieczerzy Pańskiej

TESTAMENT PANA JEZUSA.

Trzy ostatnie dni Wielkiego Tygodnia noszą w języku Kościoła nazwę „Świętego Triduum”. Kościół przeżywa w liturgii tych dni wielką Tajemnicę, do której przygotowywał nas przez cały okres Wielkiego Postu: Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa. W liturgii Wielkiego Czwartku przeżywamy doniosłe chwile pożegnania podczas Ostatniej Wieczerzy. Dlatego obrzędy liturgiczne tego dnia odprawia się w późnych godzinach popołudniowych lub wieczornych. Można by je nazwać podwójnym Testamentem odchodzącego z ziemi Pana.

1. Sakrament Miłości.

W pierwszy Wielki Czwartek spożywał Zbawiciel wraz z Apostołami ucztę paschalną stosownie do przepisów Prawa. Były to ostatnie Święta Wielkanocne w Jego ziemskim życiu. To, co było w nich dotąd figurą, miało stać się rzeczywistością. W dzisiejszej Lekcji (zob. 1 Kor. 11, 20-32). Św. Paweł Apostoł opowiada: „Pan Jezus tej nocy, w której był wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, łamał i rzekł: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na Moją pamiątkę. Także i kielich po Wieczerzy, mówiąc: Ten kielich jest Nowym Testamentem we Krwi Mojej. To czyńcie ilekroć pić będziecie, na pamiątkę Moją”.

Z Pawłowego opisu ustanowienia Najświętszego Sakramentu wynika wyraźnie, iż Pan Jezus chciał w chwili rozstania zostawić uczniom pamiątkę, aby Go nigdy nie zapomnieli. Tylko w sprawozdaniu Św. Pawła Apostoła czytamy dwukrotnie: „To czyńcie na Moją pamiątkę”. I jeszcze jedno zdanie Apostoła, niespotykane nigdzie: „Ilekroć ten chleb spożywać, a kielich pić będziecie, Śmierć Pańską będziecie zwiastować, aż przybędzie”.

Z tego wynika, iż Eucharystia jest pamiątką właśnie tego wielkiego Dzieła Miłości, jakim była Ofiara Śmierci na Krzyżu. Nie jest więc ta pamiątka tylko wyobrażeniem, ale odtworzeniem rzeczywistości. W każdej Ofierze Eucharystycznej odnawia się i uobecnia w sposób bezkrwawy i Sakramentalny Ofiara krwawa Chrystusa Pana.

To właśnie ma na myśli Kościół Święty dzisiaj, w przededniu Wielkiego Piątku, pełen wdzięczności i smutku zarazem. Ołtarz Krzyża stoi wciąż jeszcze wśród nas. Wielka Ofiara Miłości, jaka dokonała się w pierwszy Wielki Piątek, trwa wiecznie w sposób Sakramentalny na naszych Ołtarzach. Źródła Błogosławieństwa i Łaski, jakie wówczas wytrysnęły, biją przez cały czas w Ofierze i Uczcie Eucharystycznej.

Liturgia dzisiejsza z jednej strony podkreśla nastrój radosny: Ołtarz przybrany jest kwiatami, krzyż okryty białą zasłoną, kapłan ma białe szaty, na Gloria odzywają się wszystkie dzwony. Nad tym wszystkim unosi się jednak cichy smutek. W każdym kościele, z wyjątkiem katedry, odprawia się tylko jedną Mszę Świętą. Powtarza się Ostatnia Wieczerza pożegnalna, którą Pan Jezus spożył z uczniami w przeddzień Swej Męki.

Celebruje kapłan najwyższy godnością, wszyscy inni kapłani przyjmują z jego rąk Eucharystię, jak niegdyś Apostołowie z Rąk Pana Jezusa.

— Zastosowanie. W czasie Ofiary Świętej w ciągu nocnej adoracji, rozważajmy z wielką wdzięcznością i euforią jak wielkim skarbem jest Testament Miłości, który pozostawił nam Pan Jezus w Eucharystii. Czym jest ten skarb, najlepiej mogą powiedzieć ci, którzy wskutek nieszczęsnego odszczepieństwa, lub prześladowania, przez jakiś czas byli go pozbawieni.

Jeszcze za jedno muszą wszyscy dziękować z radością, a zwłaszcza my, kapłani. Słowa Zbawiciela: „To czyńcie na Moją pamiątkę” ustanawiają nie tylko Sakrament Eucharystii, ale i kapłaństwo. Władza konsekrowania i składania Ofiary udzielona Apostołom i ich następcom, to istota władzy kapłańskiej. Dlatego Wielki Czwartek jest również pamiątką ustanowienia kapłaństwa. Dziękujmy więc dzisiaj Zbawicielowi także za ten Dar Jego Miłości. Jakże biedni bylibyśmy bez kapłanów! Szczególnie kapłani niech dziękują dzisiaj za łaskę powołania do Służby Bożej! Ile Łaski i Błogosławieństwa spłynęło już na Kościół ze Mszy Świętej jakie odprawili, ze Stołu Pańskiego, ich rękami zastawionego, z Tabernakulum, do którego przez ich ręce zstąpił cichy Gość. Ile Łaski i szczęścia spłynęło także w ich kapłańskie dusze!

— Postanowienie. Serdeczna wdzięczność za Pana Chrystusowy Testament Miłości.

2. Przykazanie Miłości.

Ewangelia dzisiejsza (zob. Jan 13, 1-15) mówi o drugim punkcie testamentu Pana: o Przykazaniu Miłości pokornej i uczynnej. Przykazanie to dał Zbawiciel właśnie w chwili rozstania, w sposób, który podkreśla wyraźnie, iż jest to ostatnie, największe pragnienie Jego Serca. Chce to polecenie mocno wpoić w dusze swych najbliższych i utrwalić w ich pamięci. Spełnił niepojęty czyn Miłości pokornej wobec Apostołów, oniemiałych ze zdumienia: klęcząc obmył ich nogi, a następnie Sam dał wzruszające wyjaśnienie Swego postępowania: „Co Ja czynię, wy jeszcze nie rozumiecie, ale zrozumiecie potem. Wy Mnie nazywacie Mistrzem i Panem i dobrze mówicie, bo jestem Nim. jeżeli tedy Ja, Pan i Mistrz umyłem nogi wasze, wy także powinniście jeden drugiemu nogi umywać. Albowiem dałem wam przykład, abyście jakom Ja wam uczynił, tak i wy czynili”. Po wielu latach Św. Jan pamięta tę scenę, jak gdyby zdarzyła się dopiero wczoraj. Dlatego opowiada szczegółowo wszystkie okoliczności. I dlatego wciąż powtarza napomnienie: „Synaczkowie, miłujcie się! Takie jest Przykazanie Pana”.

Liturgia dzisiejsza przypomina nam także drugą część Testamentu Pana w sposób obrazowy. Po Ewangelii celebrans umywa nogi 12 mężczyznom. Jednocześnie chór śpiewa odpowiednie antyfony. „Przykazanie nowe daję wam, abyście się społecznie miłowali, jakom Ja was umiłował”.

— Zastosowanie. Niech dzisiaj odżyje we wszystkich naszych domach prawdziwa miłość wzajemna: pełna zrozumienia i współczucia, gotowa wszystko znieść i wszystko przebaczyć, spiesząca zawsze z pomocą, chętna do oddania przysługi. Karność zakonna nie jest trwała, o ile nie jest związana z duchem braterstwa. „Gdzie jedność i miłość panuje, tam Bóg przebywa” – śpiewamy podczas umywania nóg.

— Postanowienie. Cenić ponad wszystko Łaskę Eucharystii i wiernie wypełniać Przykazanie braterskiej miłości.

Modlitwa.

Zbawicielu Drogi! Z całego serca dzięki Ci składam za Twój podwójny Testament. Przebacz mi moje uchybienia w tym względzie. Pragnę go od nowa święcie przestrzegać. Daj, byśmy wszyscy, którzy codziennie karmimy się przy Twoim Stole, zjednoczyli się w Twej Świętej Miłości teraz i na wieki. Amen.