Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.
Rozmyślanie.
ŚWIĘTA NOC ZMARTWYCHWSTANIA.
Wielka Sobota jest dniem ciszy i spoczynku Pana Jezusa w grobie. Dlatego w tym dniu również nie ma Mszy Świętej. Dopiero wieczorem zbierali się wierni i katechumeni na nabożeństwo nocne, które trwało aż do wielkanocnego poranku. Było to liturgiczne obchodzenie Zmartwychwstania Pańskiego, a jego punktem szczytowym było udzielanie Chrztu Świętego. W nowej wielkosobotniej Liturgii wieczornej wyróżnia się dwa główne momenty: święcenie Zmartwychwstania Pańskiego i odnowienie przyrzeczeń Chrztu Świętego.
1. Zmartwychwstanie Pańskie.
Podczas Wigilii Wielkanocnej przeżywamy w świętych symbolach Zmartwychwstanie Pańskie. Pierwszym z tych symboli jest ogień wielkanocny. Roznieca się go krzemieniem poza kościołem. Ogień jest według myśli Kościoła wyobrażeniem Zmartwychwstałego, Który Własną Mocą wstał tej nocy z zamkniętego grobu, by rozpocząć Życie Chwały. Podczas poświęcenia nowego ognia kapłan modli się, „aby te Święta Wielkanocne niebieskimi pragnieniami tak nas zapaliły, byśmy z czystym sercem przyjść mogli do owego święta wiecznej światłości”.
W tym samym miejscu poświęca się zaraz paschał, który jest również wyobrażeniem Chrystusa Pana Zmartwychwstałego. Dlatego kapłan rylcem kreśli na paschale krzyż, u góry grecką literę alfa, u dołu omega, a po obu stronach datę roku. Mówi przy tym: „Chrystus wczoraj i dziś, Początek i Koniec, Alfa i Omega (Obj 1, 18). Do Niego należą czasy i wieki, Jemu Chwała i Panowanie na wieczne czasy. Amen”. Następnie błogosławi pięć ziaren kadzidła i wkłada je w paschał tak, by tworzyły krzyż, mówiąc jednocześnie:
- Przez swe święte rany
- chwalebne
- niechaj nas strzeże
- i zachowa
- Chrystus Pan. Amen”.
Wreszcie kapłan stoczkiem zapalonym od poświęconego ognia, zapala paschał ze słowami: „Światło Chrystusa Chwalebnie Zmartwychwstającego niechaj rozproszy ciemności serca i umysłu”. Jedna modlitwa kończy poświęcenie paschału.
Teraz rozwija się procesja. Chrystus Pan Zmartwychwstały, Którego wyobraża paschał niesiony przez diakona, wkracza do kościoła, gdzie pogaszono wszystkie światła. On Sam jest „światłością świata” (J 8, 12), światłem, które „w ciemnościach świeci” (J 1, 5). Trzykrotnie podnosi diakon paschał: u wejścia, pośrodku kościoła i przed ołtarzem, śpiewając za każdym razem coraz wyższym tonem: Lumen Christi. Wszyscy zwracają się w stronę paschału, śpiewając: Deo gratias. Po pierwszym Lumen Christi kapłan zapala od paschału swoją świecę, po drugim czyni to asystujące duchowieństwo, po trzecim wszyscy wierni. Zapala się teraz wszystkie światła w kościele. Jak wyraźnie widać tu myśl Kościoła: Zmartwychwstały prowadzi w światłość świat pogrążony dotychczas w ciemności. Diakon stawia paschał pośrodku chóru, prosi celebransa o błogosławieństwo, okadza Ewangelię i paschał, obchodząc go dokoła; przystępuje wreszcie do odśpiewania hymnu kościelnego niezrównanej piękności: Exultet. Jest to pieśń, która „nie ma równej sobie w całym świecie pod względem przenikającej ją wewnętrznej euforii i śmiałości myśli” (Laros). Hymn ten wzywa niebo i ziemię, aby wielbiły „zwycięstwo Najwyższego Króla”, który „spłacił za nas Ojcu Przedwiecznemu dług Adama i wyrok śmierci za grzech stary wymazał Krwią Najdroższą”. W coraz nowych zwrotach wysławia noc, „w której Chrystus Pan, pokruszywszy więzy śmierci, zwycięsko wyszedł z otchłani”. Mówi o „szczęśliwej przewinie, która na takiego i tak możnego zasłużyła Odkupiciela”. Do Ojca niebieskiego skierowane są wzruszające słowa wdzięczności: „O przedziwna względem nas Łaska Zmiłowania Twego! O niepojęte w miłości ukochanie, które dla odkupienia sług, Syna na śmierć wydało!”
— Zastosowanie. Otwórzmy szeroko nasze serca, radujmy się euforią Zmartwychwstania. Radujmy się triumfem Pana Jezusa po pohańbieniu Męki. Ze współczuciem towarzyszyliśmy Mu w Jego bolesnej drodze. Z euforią witajmy Go na początku drogi chwalebnej.
To jest również nasza droga.
— Postanowienie. Serdeczna euforia ze Zmartwychwstania Pańskiego.
PRZEKAŻ 1.5% PODATKU
na rozwój Salveregina. Bóg zapłać
KRS: 0000270261 z celem szczegółowym: Salveregina 19503
2. Nasze zmartwychwstanie z Chrystusem Panem.
Według Apostoła Narodów istota Chrztu Świętego polega na tym, iż włącza on nas w jakiś tajemniczy sposób w śmierć i w zmartwychwstanie Chrystusa (Rzym. 6, 3-7). Wyraźnie występuje ta myśl w pierwotnych obrzędach chrzcielnych. Katechumeni zanurzali się trzykrotnie w wodzie i wynurzali się z niej. Jednocześnie trzykrotnie wymawiano nad nimi sakramentalne słowa. Następnie przywdziewali białe szaty i otrzymywali zapalone świece. Był to bardzo trafny symbol śmierci i pogrzebania starego człowieka i powstania nowego – Chrześcijanina. Dlatego starożytny Kościół Święty udzielał Chrztu Świętego w sposób uroczysty, bezpośrednio po uroczystości Zmartwychwstania. Dlatego rozumiemy dobrze drugą część wielkosobotniej wigilii: jest to uroczyste odnowienie obietnic Chrztu Świętego. Lektor stojący na środku prezbiterium, przed zapalonym paschałem, odczytuje cztery lekcje ze Starego Testamentu. Wszyscy słuchają, siedząc. Lekcje ukazują wspaniałość Chrztu Świętego w symbolach. Chrzest jest nowym stworzeniem (Ks. Rodz. 1, 1-31; 2, 1-2); wyprowadza nas z domu niewoli i przeprowadza przez Morze Czerwone (Ks. Wyj. 14, 24-31; 15, 1); wprowadza nas na nową górę Syjon, którą Bóg darzy szczególną swoją opieką i przedziwną swą obecnością przez Łaskę (Ks. Iz. 4, 1-6). Ostatnia lekcja wspomina ku przestrodze niewierności ludu wybranego w Starym Testamencie (Ks. Pwt 31, 22-30). Każda lekcja kończy się modlitwą o głębokiej treści. Następnie śpiewa się litanię do Wszystkich Świętych, aż do słów: Propitius esto. Wszyscy odpowiadają, klęcząc. W kościołach, w których nie ma chrzcielnicy, przechodzi się teraz bezpośrednio do odnowienia przyrzeczeń Chrztu Święty. Tam gdzie jest chrzcielnica, odbywa się przedtem poświęcenie wody chrzcielnej. Kapłan okadza paschał i zwraca się do obecnych z krótkim przemówieniem. Druga część litanii do Wszystkich Świętych kończy ten akt uroczysty.
Punktem szczytowym dzisiejszej Liturgii jest uroczysta Msza Święta Wigilijna. Organy i dzwonki towarzyszą śpiewowi Gloria, po Lekcji zaś rozbrzmiewa pierwsze Alleluja: „Alleluja, Alleluja, Alleluja. Dzięki czyńcie Panu, bo dobry, bo na wieki miłosierdzie Jego” (Ps 117, 1). Rozpoczyna się Wielkanoc.
— Zastosowanie. Całą duszą bierzmy udział także w drugiej części dzisiejszej Liturgii. Niech te wszystkie Tajemnice spełnią się i w nas w Ofierze Świętej. Z euforią dziękujmy Panu Bogu za wielką Łaskę, jakiej doznaliśmy w zaraniu życia, za Chrzest Święty. Odnówmy serdecznie pełne miłości oddanie się Chrystusowi Panu, a przez Niego Ojcu Niebieskiemu. Prośmy serdecznie o zachowanie Łaski dziecięctwa, o ducha dziecięctwa i o uczestnictwo w wiekuistej euforii Zmartwychwstania. Współumieranie z Chrystusem Panem i Zmartwychwstanie z Chrystusem Panem dokonuje się ustawicznie w ciągu całego naszego ziemskiego życia. Każdy okres Wielkiego Postu i każde Święta Wielkanocne tu na ziemi, to cząstka naszej drogi. Niechże prowadzą nas choć o krok bliżej ku pełni. Całkowite wypełnienie przyniesie nam dopiero Wiekuista Wielkanoc z nie milknącym Alleluja.
— Postanowienie. Podzięka za Chrzest Święty i serdeczna prośba o zachowanie Dziecięctwa Bożego i współuczestnictwo w Wiecznej euforii Zmartwychwstania.
Modlitwa.
Modlę się wraz z Kościołem: „Boże, Który tę Najświętszą Noc uświetniasz Chwałą Zmartwychwstania Pańskiego, zachowaj w nowych Twych dzieciach duch przybrania, któregoś im użyczył: aby odnowieni na duchu i ciele służyć Ci mogli w nieskazitelności. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Amen.
