Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia – na zawsze w tym dniu będziecie obchodzić święto.
(Wj 12,14).
ששמות 12:14: “וְ הָיָה֩ הַ יֹּ֨ום הַ זֶּ֤ה לָכֶם֙ לְ זִכָּרֹ֔ון וְ חַגֹּתֶ֥ם אֹתֹ֖ו חַ֣ג לַֽ יהוָ֑ה לְ דֹרֹ֣תֵיכֶ֔ם חֻקַּ֥ת עֹולָ֖ם תְּחָגֻּֽהוּ ׃”
Uroczystość Paschy ma mieć wymiar ciągły. Dosłownie: świętowanie tego święta (וְ חַגֹּתֶ֥ם אֹתֹ֖ו חַ֣ג), można ująć jako obchodzenie i nie jest to bez znaczenia zarówno w jezyku polskim i hebrajskim. Gdy coś obchodzimy, to nasuwa się pewnego rodzaju ruch kołowy, jakby domknięty, który zaczyna nowy cykl. Podobnie hebrajskie חָגַג (świętować) ma konotacje z חוּג, czyli okrążać. Działanie wyzwalające przez Boga nie ustaje i jest nieskończone. o ile człowiek porzuca to obchodzenie, to przerywa coś nadzwyczajnego i staje się nazbyt prostolinijnym.
