Światłość (φῶς fōs)

Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi. (Dz 13,47)

οὕτως γὰρ ἐντέταλται ἡμῖν ὁ κύριος· τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.

sic enim præcepit nobis Dominus: Posui te in lucem Gentium, ut sis in salutem usque ad extremum terræ.

Wstałem dziś wcześnie. Podniosłem ciężkie żaluzje okna. W oddali, na horyzoncie, pojawił się kolorowy, czerwonozłoty poranny brzask. Słońce szykowało się do wschodu. Zanim zdążyłem napisać te słowa, światło słoneczne rozlało się po niebie, również wypraszając ciemności z ziemi. Czarne zarysy drzew zamieniały się w zielone korony, z których zaczął dochodzić do moich uszu radosny śpiew ptaków. Otaczający mnie świat, wraz z pojawieniem się światła, ożył i nabrał kolorów, zbudził się do życia.
Jezus mówi o sobie, iż jest światłością, która oświeca każdego człowieka na ten świat przychodzącego. Można jednak nie podnieść ciężkich żaluzji i tkwić za dnia w ciemnościach. Ale można też odsunąć ciężkie kotary i sobie oraz innym uchylić skrawek jasnego nieba.

Fot. P.P.