🔉Św. Wawrzyniec.

10 Sierpnia.

Św. Wawrzyniec.

Uwaga!

— Grób znajduje się w Bazylice Św. Wawrzyńca za Murami (Basilica Minore Papale di San Lorenzo fuori le Mura).

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Św. Wawrzyniec rodem był z Hiszpanii, skąd z rodzicami przybył do Rzymu. Papież Sykstus II. mianował go swoim archidiakonem, powierzył mu zarząd skarbu kościelnego, i rozdawnictwo jałmużny między ubogich. Usługiwał Wawrzyniec codziennie papieżowi przy Mszy Świętej i pokochał świętego starca, jak ojca. Gdy wybuchło prześladowanie Chrześcijan za cesarza Waleriana, uwięziono Papieża Sykstusa i wiedziono do sądu. Spotkał go na drodze Wawrzyniec i zawołał: „Gdzież ojcze idziesz bez syna? Nigdyś beze mnie Ofiary nie odprawiał. A jeżelim Sakramentów sprawowanie z tobą miał wspólne, czemu wspólnie krwi rozlać nie mam?” – Przepowiedział mu Papież, iż pójdzie niedługo za nim, tymczasem niech rozda pieniądze kościelne między biednych Chrześcijan. Uczynił według otrzymanego rozkazu, i poszedł zdać sprawę Papieżowi. Wiedli go właśnie przed oblicze cesarza, który Sykstusa skazał na śmierć. Chciał Wawrzyniec umierać razem z Papieżem, bo skarby kościelne już rozdał. Słysząc żołnierze o skarbach, stracili Sykstusa, a Wawrzyńca zawiedli do cesarza. Ucieszył się Walerian, i kazał archidiakonowi oddać skarb kościelny. Powiedział, iż może to uczynić za trzy dni. Puścił go cesarz wolno. Po trzech dniach zebrał Wawrzyniec ubogich, którym rozdał pieniądze, i przedstawiając ich cesarzowi rzekł: „Oto ci wzięli skarby Kościoła. Kto im daje, otrzymuje nagrodę w Niebie”. Rozgniewany cesarz kazał go obnażyć, kijami siec, ołowianymi kulami bić, a rany przypalać blachą. Po czym kazał go rzucić do więzienia i Romanowi strzec. Ochrzcił Wawrzyniec Romana, czym jeszcze większy gniew cesarza obudził. Kazał mu Walerian złożyć ofiarę bogom. Gdy rozkazu nie posłuchał, rozciągnęli siepacze Świętego diakona na żelaznej kracie, a pod nią rozniecili wielki ogień. Piekli go powolnie i przewracali na kracie, ale odstępstwa nie wymusili. Wśród takich mąk Panu Bogu oddał ducha 10 sierpnia 258 roku. Św. Hipolit i Chrześcijanie pogrzebali ciało Męczennika na cmentarzu wdowy Cyriaki za miastem. Nad jego grobem zbudował cesarz Konstantyn Bazylikę, w której kazał się pochować Pius IX w skromnej trumnie kamiennej. Wierni z całego świata grobowiec kazali wyłożyć bardzo kosztowną mozaikę.

Punkty do rozmyślania.

Człowiek cielesny nie pojmie tego, co jest Ducha Bożego (I. Korynt. 2). Nie rozumiał też cesarz, iż rozdawanie majątku ubogim, jest gromadzeniem skarbów w Wieczności. Dajcie jałmużnę, czyńcie sobie mieszki, które nie wietrzeją, skarb nieustający w Niebiesiech (Łuk. 12).

Cesarz dziwił się, iż srogość mąk nie nakłoniła Wawrzyńca do zaparcia się Chrystusa Pana. Wiara dodawała mu sił. Wołał więc z ufnością: Przecierpieć „wszystko mogę w Tym, Który mnie umacnia” (Flp 4). Chrystus Pan mnie wspiera, Chrystus Pan walczyć będzie ze mną do końca, Chrystus Pan dopomoże do zwycięstwa! Miej silną wiarę w przeciwnościach, a zwyciężysz także.

Modlitwa.

Prosimy Cię, Wszechmogący Boże, zgaś w nas płomienie występków, Ty coś Błogosławionemu Wawrzyńcowi, dręczonemu płomieniem, dał siłę wytrwać w boleściach. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

© salveregina.pl 2024