Bo oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą. (Iz 65,17)
כִּֽי־הִנְנִ֥י בוֹרֵ֛א שָׁמַ֥יִם חֲדָשִׁ֖ים וָאָ֣רֶץ חֲדָשָׁ֑ה וְלֹ֤א תִזָּכַ֨רְנָה֙ הָרִ֣אשֹׁנֹ֔ות וְלֹ֥א תַעֲלֶ֖ינָה עַל־לֵֽב׃
Ecce enim ego creo cælos novos, et terram novam: et non erunt in memoria priora, et non ascendent super cor.
ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν τῶν προτέρων, οὐδʼ οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν,
Gdy słuchamy intonacji tej uroczystej deklaracji, do sie usłyszeć euforia Boga, którego szczęściem jest stwarzać to co nowe. Słyszeliśmy już wcześniej w 55 rozdziale Izajasza, iż wypowiedziane słowo Boga nie pozostaje bezowocne. Dokonuje tego, co oznacza. Niech dziś i nas odnawia. jeżeli to co, boskie jest wieczne, to znaczy, iż aktualnie Bóg czyni i stwarza tak jak na początku: בְּרֵאשִׁ֖ית בָּרָ֣א Bereszit bara…
