ŚRODA III TYGODNIA PO WIELKANOCY. Rozmyślanie. Modlitwa liturgiczna. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

MODLITWA LITURGICZNA.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Jezu, Głowo Ciała Mistycznego, spraw, abym modląc się z Kościołem Świętym, włączył się do modlitwy Twojej.

Rozważanie.

1. Chrześcijanin nie żyje w odosobnieniu. Jako człowiek należy do wielkiej rodziny ludzkiej, a przez Chrzest Święty, wszczepiony w Chrystusa Pana, staje się członkiem Jego Ciała Mistycznego, którym jest Kościół Święty. Chrześcijanin jest synem Bożym i synem Kościoła, owszem, właśnie na Łonie Kościoła Świętego staje się synem Bożym. Toteż, chociaż całe jego życie duchowe ma charakter osobisty i dąży do zażyłości z Panem Bogiem, powinno mieć również charakter społeczny i liturgiczny, którego wyrazem jest uczestnictwo w życiu Kościoła Świętego. Innymi słowami, życie duchowe Chrześcijanina powinno się rozwijać w życiu Kościoła Świętego, jego Matki, przez udział we wszystkich pracach, które Kościół Święty w łączności z Chrystusem Panem, Swoją Głową, podejmuje, by prowadzić dalej uświęcające działanie Pana Jezusa w świecie.

Podobnie jak nasze życie duchowe rodzi się, rośnie i rozwija w Łonie Kościoła Świętego, tak samo i nasza modlitwa, — która jest najwyższym wyrazem życia duchowego powinna się włączyć w modlitwę Kościoła Świętego, czyli w modlitwę liturgiczną. Modlitwa liturgiczna ma szczególną wartość dlatego, iż nie jest ona modlitwą poszczególnych dusz skądinąd wzniosłą i szlachetną, ale modlitwą, którą cały Kościół Święty zanosi do Pana Boga, w łączności z Panem Jezusem Swym Oblubieńcem i Głową. — Jest ona poniekąd przedłużeniem modlitwy Pana Jezusa, owszem, jest choćby uczestnictwem w tych błaganiach, które On sam, w Chwale Niebios i w cichym ukryciu naszych Ołtarzy, nieustannie składa Bogu Ojcu, wielbiąc Go w imieniu wszystkich stworzeń i wstawiając się o Łaski potrzebne wszystkim i każdemu z osobna. „Święta Liturgia jest hołdem publicznym, który nasz Zbawiciel, jako Głowa Ciała Mistycznego składa Ojcu, i jest hołdem, który społeczność wiernych składa swej Głowie, a przez nią Ojcu Przedwiecznemu” (Encyklika.: Mediator Dei).

Gdy odczuwamy niedoskonałość naszej osobistej modlitwy, ofiarujmy Panu Bogu potężną modlitwę Pana Jezusa i Kościoła Świętego i jednoczmy się z nią duchowo.

2. Ponieważ modlitwa liturgiczna jest modlitwą publiczną Kościoła Świętego, siłą rzeczy mają w niej szerokie zastosowanie akty kultu zewnętrznego a więc obrzędy, śpiewy, zespołowe odmawianie modlitw itp., które należy wykonywać z jak największą dokładnością. Jednak wszystko to byłoby niedostateczne, gdyby nie łączyło się z kultem wewnętrznym: „Święta Liturgia domaga się ścisłego zespolenia tych dwóch pierwiastków: kultu zewnętrznego i kultu wewnętrznego” (Mediator Dei). Nie wystarcza zatem obecność przy świętych obrzędach i udział w ceremoniach i modlitwach zespołowych, trzeba ponadto wszystko ożywić modlitwą wewnętrzną osobistą, która podnosi serce do Pana Boga w pragnieniu oddania Mu należnej czci i obcowania z Nim. W osobistym życiu duchowym każda dusza ma, zależnie od swej gorliwości, pełną swobodę poświęcenia więcej czasu modlitwie liturgicznej lub indywidualnej. ale nie należy przeciwstawiać jednej formy modlitwy drugiej, ani ich rozdzielać, ale tak je razem łączyć, by się wzajemnie przenikały i wspierały. Podobnie jak modlitwę liturgiczną powinna ożywiać modlitwa osobista, tak samo modlitwa osobista powinna rozwijać się w ramach modlitwy liturgicznej i z niej czerpać pomoc.

Jako prawdziwe dzieci Kościoła Świętego powinniśmy w Liturgii szukać oparcia dla naszej modlitwy osobistej. Posługując się modlitwami liturgicznymi, chociażby tekstami Mszału i Nieszporów na dni świąteczne — z łatwością dostroimy nasze życie wewnętrzne do wielkich Tajemnic Życia Pana Chrystusowego, które Kościół Święty stawia nam przed oczy w różnych okresach roku liturgicznego, zachęcając nas nie tylko do rozważania tych Tajemnic, ale i do uczestnictwa w nich. A więc w czasie Adwentu modlitwy nasze skupią się na Tajemnicy Wcielenia. W czasie Wielkiego Postu na Tajemnicy Męki i Śmierci Pana Jezusa itd.

W ten sposób Liturgia stanie się wielkim torem, którym potoczy się nasze życie wewnętrzne i dostarczy mu treściwego pożywienia. W ten też sposób modlitwa osobista zanurzy się w modlitwie liturgicznej, i odwrotnie, gdyż oddając się w czasie modlitwy kontemplacji Tajemnic, jakie podaje nam Liturgia, powrócimy do modlitwy liturgicznej lepiej do tego przygotowani, by ją rozumieć i w niej smakować.

Rozmowa.

„O mój Boże, prawdziwie byłabym bezsilna w mej słabości i nicości, gdybym nie miała Jezusa Chrystusa, aby Cię sławić, czcić i uwielbiać. On, jedyne Dobro moje, uczyni to w sposób najdoskonalszy. Jemu powierzam swoją nieudolność i raduję się, iż On jest wszystkim, a ja niczym… Tak, o Jezu, w Tobie posiadam wszystko. Ty jesteś moją Głową, a ja jestem rzeczywiście jednym z Twoich członków; Ty modlisz się, uwielbiasz, uniżasz się, dziękujesz za mnie i we mnie, a ja w Tobie, bo członki stanowią całość z Głową” (zob. Bł. M. Teresa de Soubiran).

„O Jezu, daj mi uwielbiać Ojca ,w duchu i w prawdzie’, a więc pozwól mi uwielbiać Go przez Ciebie i w łączności z Tobą, gdyż Ty jeden jesteś prawdziwym Wielbicielem w duchu i w prawdzie” (zob. E. T.: I, 9). Ty jeden jesteś prawdziwym „Orans” (*), którego modlitwa i uwielbienie są w całej pełni godne Majestatu Bożego. Ty jedynie jesteś doskonałym uwielbieniem Trójcy Przenajświętszej, ale pozwoliłeś, aby w tym uwielbieniu uczestniczył Kościół, Oblubienica Twoja, a moja matka, i żądasz, abym i ja, Twój członek i syn Kościoła w nim uczestniczył; spraw więc, abym uczestnicząc w modlitwie Kościoła, uczestniczył również i w Twojej. Nie patrz na niedoskonałość mojej modlitwy osobistej, ale jako na złączoną ze wzniosłą i nieustanną modlitwą Twojej Oblubienicy. Spójrz na nią w łączności z chórem uwielbienia i próśb, jakie ze wszystkich krańców ziemi nieustannie zanoszą do Twego Tronu Twoi kapłani, dusze poświęcone Ci i wszyscy Twoi wybrańcy. I spraw, aby w tym wspaniałym chórze głos mój nie brzmiał jako rozdźwięk. Pomóż mi więc modlić się z pobożnością, z uwagą i oddaniem, z sercem harmonizującym z poruszaniem ust, z uczuciem głębokim i ożywiającym każdy gest, każdy śpiew, każde słowo. Amen.

—————————————

Przypis do powyższego rozważania:

(*) Orans w archeologii chrześcijańskiej postać w modlitewnej pozie z wyciągniętymi ramionami. Spotykana bardzo często na nagrobkach.

© salveregina.pl 2024