Sprośna Teologia Ciała: Franciszek mianuje zwolennika sodomii do prowadzenia rekolekcji Synodu Watykańskiego w październiku

Pod koniec konferencji prasowej Hollerich wydał przerażające oświadczenie. Vatican News donosi:

Na zakończenie poniedziałkowej konferencji prasowej kard. Hollerich po raz kolejny zabrał głos, aby ogłosić kolejną bezprecedensową inicjatywę synodalną papieża Franciszka: po ekumenicznym czuwaniu modlitewnym biskupi i inni uczestnicy Zgromadzenia Ogólnego udadzą się na trzydniowe rekolekcje na przedmieściach Rzymu, aby przygotować się do obrad.

„Tak więc – powiedział – zaczynamy od modlitwy, od słuchania Ducha”.

Kardynał Hollerich wyjaśnił, iż rekolekcje odbędą się od niedzieli 1 października do wtorku 3 października i poprowadzi je dominikanin o. Timothy Radcliffe, na zaproszenie papieża Franciszka.

(Christopher Wells, “Synod: Ecumenical Prayer Vigil will emphasize ‘unity of the Church’”, Vatican News, 23 stycznia 2023 r.)

Szokujące w tym wszystkim nie jest to, iż modernistyczni prałaci udadzą się na rekolekcje, ale to, iż Franciszek mianował Timothy’ego Radcliffe’a OP na rekolekcjonistę.

Jeśli spojrzymy choćby pobieżnie na to, kim jest ten człowiek i jaką teologię oferuje, bardzo gwałtownie stanie się jasne, iż chociaż nominacja jest szokująca, nie jest naprawdę zaskakująca.

„Ks.” Timothy Peter Joseph Radcliffe, OP, urodził się w 1945 roku i wstąpił do dominikanów w drugiej połowie 1960 roku. Został wyświęcony na kapłana w wątpliwym rycie święceń Novus Ordo w 1971 r., z tego powodu nie uznajemy go za ważnego kapłana. (Wątpliwe sakramenty muszą być traktowane jako nieważne w praktycznym porządku).

Teologicznie Radcliffe był wykształcony przez osławionego dominikanina o. Yvesa Congara (1904-1995), z którym od początku walczył święty i ściśle ortodoksyjny ks. Reginald Garrigou-Lagrange (1877-1964). W latach 1992-2001 Radcliffe służył jako Mistrz Zakonu Kaznodziejskiego, to znaczy był przełożonym generalnym Dominikanów – absolutnie obrzydliwa myśl, biorąc pod uwagę to, co musimy teraz omówić.

Radcliffe jest znany jako zdeklarowany zwolennik homoseksualizmu. W artykule opublikowanym 23 stycznia 2023 r. angielski modernistyczny The Tablet ujął to w ten sposób: „W 2015 r. [Radcliffe] został mianowany konsultantem Papieskiej Rady Iustitia et Pax i jest znany ze swojego wrażliwego duszpastersko podejścia do katolików-gejów i lesbijek, w tym poparcia dla związków cywilnych osób tej samej płci”.

Spójrzmy na kilka przykładów (jesteśmy wdzięczni informacjom dostarczonym przez Life Site dla niektórych z tych znalezisk).

Zaczynamy od artykułu z 2006 roku, który relacjonował wykład angielskiego dominikanina w Los Angeles:

Na temat kościoła i homoseksualizmu Radcliffe wezwał kościół do „stanięcia” po stronie gejów.

„Musimy im towarzyszyć, gdy rozeznawają, co to oznacza, pozwalając rozciągnąć nasz obraz” - powiedział. Oznacza to oglądanie „Brokeback Mountain”, czytanie gejowskich powieści, życie z naszymi homoseksualnymi przyjaciółmi i słuchanie ich, gdy oni słuchają Pana.

Nawet jeśli czujemy, iż geje idą w złym kierunku, powiedział, musimy „iść z nimi”.

(John L. Allen, Jr., „The Word from Rome”, National Catholic Reporter, 7 kwietnia 2006)

Rozumiecie? Według „ks.” Radcliffe’a powinniście narażać się na seksualne brudy – szczególnie te przeciwne naturze – ze współczucia lub solidarności z sodomitami. Bo „chodzenie razem” i tak dalej. Czy możemy sobie wyobrazić, iż dominikanin zasugeruje podobny sposób postępowania na przykład w odniesieniu do rasistów? Małe szanse!

Ale jest więcej z powyższego raportu: „Radcliffe wezwał do współczucia dla różnych grup, w tym księży wykorzystujących seksualnie, których opisał jako ‘trędowatych współczesnego kościoła, nieczystych, których boimy się dotknąć’”. Może po prostu zostawimy to bez komentarza.

W 2015 roku Radcliffe powiedział, iż homoseksualiści nie powinni być wykluczeni z kapłaństwa; zamiast tego trzeba wykluczyć „homofobów”. Przypomina to meksykańskiego biskupa Novus Ordo José Raúla Vera Lópeza, również dominikanina. W 2013 roku stwierdził, iż ludzie, którzy sprzeciwiają się homoseksualizmowi, mają nie po kolei w głowie. A mówicie o szaleństwie!

Nie powinno dziwić, iż Radcliffe ceni „kreatywność” ponad Tradycją, a w 2012 roku napisał, iż „zaangażowana miłość do osób tej samej płci ... powinna być pielęgnowana i wspierana, dlatego przywódcy kościelni powoli zaczynają popierać związki cywilne osób tej samej płci. Bóg miłości może być obecny w każdej prawdziwej miłości” (The Tablet, 10 marca 2012, s. 4). Bez wątpienia Radcliffe jest ekspertem w dziedzinie niemoralnej teologii.

Przenieśmy się do 2019 roku. W swojej książce Alive in God Radcliffe relacjonuje:

Kiedy w 1965 r. odwiedziłem nowicjat angielskich dominikanów, zastanawiając się, czy to może być moje życie, byłem zachwycony, gdy jeden z braci mówił o tym, jak sakramenty błogosławią dramaty naszego życia fizycznego: narodziny i śmierć, jedzenie i picie, seks i zdrowie. W życiu sakramentalnym nie ma nic eterycznego. Jest przyziemne, jak nasz Bóg.

(Timothy Radcliffe, OP, Alive in God: A Christian Imagination [Londyn: Bloomsbury Continuum, 2019], s. 281-282)

Człowiek, który może twierdzić coś tak głupiego, jak to, iż w sakramentach nie ma „nic eterycznego”, oczywiście nie ma najmniejszego pojęcia o życiu nadprzyrodzonym. Jego błędna obserwacja odzwierciedla być może główny problem z posoborową religią: utratę nadprzyrodzoności.

Naturalizm jest wszędzie w posoborowej sekcie, a jej najwyższy akt kultu, Novus Ordo Missae („Nowa Msza” Pawła VI), wyraża to bardzo dobrze, ponieważ jest przyziemna, pospolita, mdła. Jest to tylko posiłek przy stole, pod wyblakłymi sztandarami, któremu przewodniczy liturgiczny pracownik socjalny, który modli się do Boga w tym samym języku, w którym zamawia pizzę. Ubranemu w okropne szaty i wygłaszającemu banalne homilie, jego występowi towarzyszy nieznośna muzyka. Nic dziwnego, iż Radcliffe widzi w tym tylko sakramentalne błogosławieństwo ziemskiego „jedzenia i picia”.

Rzeczywiście, nie ma nic niebiańskiego ani nadprzyrodzonego w „celebracji eucharystycznej” posoborowej religii – zupełnie w przeciwieństwie do dostojnej Najświętszej Ofiary Ołtarza, Świętej Mszy Katolickiej:

• Czy „Nowa Msza” Pawła VI jest prawdziwą Mszą rzymskokatolicką?
• Wielkie porównanie: tradycyjna Msza łacińska vs. Nowa Msza
• Pięć smutnych dekad: 50 lat Novus Ordo Missae

https://www.ultramontes.pl/cekada_witajcie_na_mszy_sw.htm

Być może powinniśmy wspomnieć, iż książka Radcliffe’a Alive in God wyraźnie przedstawia na okładce obraz Henri Matisse’a z 1910 roku Dance, który składa się z pięciu nagich osób, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, tańczących w kręgu, trzymając się za ręce. Niesamowicie budujące, nieprawdaż?