Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny. (2Kor 12,10)
διὸ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις, ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν διωγμοῖς καὶ στενοχωρίαις, ὑπὲρ Χριστοῦ· ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι.
Propter quod placeo mihi in infirmitatibus meis, in contumeliis, in necessitatibus, in persecutionibus, in angustiis pro Christo: Cum enim infirmor, tunc potens sum.
Słabości czyli, bezsilność, cierpienie, choroba. Słabości są często sierotami. Są jak nasze dzieci, do których nie chcemy się przyznać.
A one tak bardzo potrzebują troski, przygarnięcia i przytulenia. Ostatecznie świadczą nam wielką przysługę. Jesteśmy kochani nie tylko dlatego, iż jesteśmy mocni, ale też dlatego, iż jesteśmy słabi. Kiedy popatrzymy na nasze spowiedzi, stwierdzimy, iż to nasze słabości przyprowadzają nas do Boga.
Różnych słabości nam nie zabraknie do końca życia. Do ostatniego oddechu będą przedmiotem wprost domagającym się naszej miłości. A Pan Bóg? On również będzie miał zawsze z nami ręce pełne roboty. Którą słabością zaopiekuję się dzisiaj?
