Serca z choinki

W mojej rodzinie była taka tradycja, iż na bożonarodzeniowym drzewku wieszało się jedynie to, co sami zrobiliśmy, choćby nieporadnie, ale własnoręcznie. Szczególnym szacunkiem otaczaliśmy zabawki choinkowe wykonane przez jedną z sióstr Babci, wyjątkową mistrzynię w tym względzie. Ale też my sami co roku siadaliśmy do pracy.

Od pierwszej niedzieli Adwentu jeden ze stolików był wyłącznie warsztatem, na którym wycinało się i kleiło łańcuchy z kolorowego papieru, leżały tam bibułki, sreberka od czekoladek, wydmuszki z jajek, słomki skrzętnie zbierane podczas wakacji, połówki orzechów włoskich, również farby, klej, sporo nitek w różnych kolorach.

W mojej osobistej tradycji (około dwadzieścia lat) wieszam na choince serca, w które wpisane są imiona osób, których zachowania są najlepszym dowodem, iż Pan Jezus przyszedł na ziemię i działa w sercach ludzkich. Są to niekoniecznie chwile z czasu świątecznego, ale uznałem, iż przez porcję dobroci w nich zawartą są ściśle z Bożym Narodzeniem związane. Nie wszystkie wydarzenia, do których nawiązuje treść opisana w sercach, przeżyłem osobiście, ale wszystkie są prawdziwe, opowiedziane przez zainteresowanych, albo co najmniej przez naocznych świadków.

Podzielę się kilkoma wydarzeniami „z mojej choinki”.

Serce z imieniem „Irena”: POŻYCZKA

Pewien dość zdolny młodzieniec z mojej rodziny dostał się na studia dzienne, ale po roku okazało się, iż nie starcza pieniędzy w domu, iż powinien podjąć jakąś pracę. Wówczas Ciocia Irena, korzystając z nadarzającej się okazji, poprosiła go do swego pokoju i powiedziała, iż jej zostaje trochę pieniędzy z comiesięcznej renty i chętnie mu pomoże. Młodzieniec był dość ambitny, nie bardzo chciał się zgodzić, ale Ciocia go zaskoczyła. Powiedziała: „ja ci tych pieniędzy nie daję w prezencie, ja ci je pożyczam”. Młody student trochę się zawahał, a inteligentna ciotka, trochę czytając jego myśli, mówiła dalej: „wiem, co powiesz, iż nie dożyję czasu, kiedy mógłbyś mi te pieniądze oddać, ja tego choćby jestem pewna. Ale to ma być nieco inaczej. Ja tobie pożyczam, a ty, jak już będziesz mógł, to je oddasz komuś, kto właśnie wtedy będzie potrzebował”.

Wiem, iż ma te słowa w swojej pamięci i przez cały czas oddaje pożyczkę. Jestem pewien, iż z wysokimi procentami.

Richard Bell | Unsplash

Serce z dwoma imionami, „Hubert i Ania”: POKÓJ (DUCHOWY)

Jako narzeczeni Hubert i Ania spotkali się w pewien świąteczny wieczór kilka miesięcy przed swoim ślubem. Nie mieli prezentów, które można by zobaczyć. Ale złożyli sobie obietnicę, iż nigdy na siebie nie podniosą głosu, iż w ich rodzinie zawsze będzie panował Boży pokój. Niedawno obchodzili piętnastą rocznicę małżeństwa i już teraz jestem pewien, iż wtedy nie rzucali słów na wiatr.

Serce z napisem „Siostry Franciszkanki, Służebnice Krzyża”: DAR

Co ma zakonnica na własność? Swoją duszę, bo choćby habit jest własnością zgromadzenia. A jednak i siostra może dać prezent ze swego.

Pracując wśród franciszkanek Służebnic Krzyża, byłem wzruszony pewnym pomysłem. Podczas Wielkiego Postu niektóre siostry rezygnowały z wędliny podawanej podczas posiłków. Nie chodziło jedynie o wyrzeczenie. Wiadomo było, o ile mniej wędliny trzeba kupić i taką właśnie ilość ofiarowywano na święta jakiejś ubogiej rodzinie. Być może ta rodzina dostała jeszcze inne upominki, ale część świątecznych posiłków była konkretnym darem. Darem kogoś, kto – wydawałoby się – nic nie ma.

Serce z imieniem „Pani Krystyna”: KSIĄŻKA

Pewien licealista wszedł między regały szkolnej biblioteki i szukał jakiejś książki. Pani Krystyna, kierowniczka biblioteki, zezwalała mu na szperanie w regałach, był bowiem gorliwym i sprawdzonym czytelnikiem, zresztą czasem pomagał w porządkowaniu i ustawianiu ciężkich książek.

Uczeń jednak tym razem nie znalazł zaplanowanej pozycji. Pani Krystyna zapytała, jaki to tytuł, ale jej doświadczenie kilka tu pomogło, książki po prostu nie było.

Chłopak poszedł do domu. Parę godzin później przeżył zdziwienie prawdziwie rekordowe, gdy po południu usłyszał dzwonek u drzwi. Za progiem stała Pani Krystyna trzymając książkę w ręku. Dodała: „mój syn ma ją na swoim regale, a teraz mu niepotrzebna, przeczytaj sobie i potem mu oddasz”.

Młodzieniec już nie jest młodzieńcem, choćby z powodu wieku ma kłopoty kardiologiczne, ale serce ma pełne tamtego serca.

Andreea V | Unsplash

Serce z imieniem „Pani Lucyna”: ZAPOMNIANY?

Trzydziestoparolatek snuł się w wigilijny wieczór ciemną ulicą. Pomyślał nawet, iż służby miejskie chociaż na święta mogły wymienić przepalone żarówki w ulicznych lampach. Z mijanego domu wyszła starsza kobieta obładowana siatkami i reklamówkami. Odruchowo podszedł i zaproponował pomoc. I wtedy poznał – to była Pani Lucyna, jego wychowawczyni z podstawówki. Jeszcze tej ośmioletniej. Ale ponad piętnaście lat jej nie widział. Uściskali się z radością, on niósł paczki, a ona wypytywała go o życie. Zawodowo – nieźle. Ale od śmierci rodziców jakoś nikogo nie znalazł, żyje samotny, teraz ta samotność jakoś boli. Dla niej wszystko było oczywiste: „idziesz ze mną do moich dzieci i wnuków. Sam zauważyłeś, niosąc torby, jak wiele jedzenia przygotowałam, a i córka też przed świętami nie próżnowała”.

Tak się stało. Gdy przygotowywali herbatę po wspaniałej wigilii, gdy wnuki dawnej wychowawczyni były bliskimi przyjaciółmi, stało się coś niezwykłego. Pani Lucyna zapytała: „czy tak jak dawniej, pijesz herbatę z mięty z jedną łyżeczką cukru?”. To pytanie pamięta do dziś. Nie wypada nie pamiętać, ona pamiętała ponad piętnaście lat. Pamięć Pani Lucyny przypomina, iż jest Ktoś, kto zawsze pamięta.

Artykuł ukazał się w dwumiesięczniku „Któż jak Bóg” (1/2015)