Samuel (שְׁמוּאֵ֔ל– Šemûʾēl)

Gdy Anna odstawiła Samuela od piersi, wzięła go z sobą w drogę, zabierając również trzyletniego cielca, jedną efę mąki i bukłak wina. Przyprowadziła go do domu Pana, do Szilo. (1Sam 1,24)

בֵית־יְהוָ֖ה שִׁל֑וֹ וְהַנַּ֖עַר נָֽעַר׃‎ וַתַּעֲלֵ֙הוּ עִמָּ֜הּ ]שְׁמוּאֵ֔ל [כַּאֲשֶׁ֣ר גְּמָלַ֗תּוּ בְּפָרִ֤ים שְׁלֹשָׁה֙ וְאֵיפָ֙ה אַחַ֥ת קֶ֙מַח֙ וְנֵ֣בֶל יַ֔יִן וַתְּבִאֵ֥הוּ

Et adduxit eum [Samuhelem] secum postquam ablactaverat in vitulis tribus et tribus modiis farinae et amphora vini et adduxit eum ad domum Domini in Silo puer autem erat adhuc infantulus.

שְׁמוּאֵ֔ל– Samuel to biblijny Sędzia i jednocześnie pierwszy prorok Izraela. Znaczenie jego imienia to „Bóg wysłuchał”. W rzeczywistości wysłuchał Pan Bóg wołania matki Samuela. Wydaje się jednak, iż można w tym przypadku nieco rozszerzyć perspektywę i umieścić owo „wysłuchanie” na konkretne odniesienie do sytuacji w ówczesnym Izraelu. Oto kapłan Heli był już w podeszłym wieku, jego synowie Hofni i Pinchas sprzeniewierzyli się swojemu powołaniu, a sytuacja Izraela trąciła beznadzieją. Gdy mały Samuel przebywał już w Szilo i wprawiał się do służby u boku Helego, usłyszał pamiętnej nocy wołanie samego Pana, ale nie wiedział, iż to właśnie Pan go woła po imieniu. Heli w tej scenie, po pierwszych dwóch wołaniach, zdaje się w ogóle nie pamiętać, iż istnieje Bóg… Ale w końcu podpowiada chłopcu co ma uczynić, jak ma odpowiedzieć na wołanie: „mów Panie, bo sługa Twój słucha” (1Sam 3,9). Scena powołania Samuela zdaje się podpowiadać, iż w każdym czasie, pomimo sprzeniewierzenia się ludzi i ich grzeszności, Opatrzność Boża wyznacza i powołuje ludzi, którzy współpracując z Bożą łaską, są w stanie przezwyciężyć chwile historycznych kryzysów. Posłuszeństwo Bogu doprowadziło Samuela do roli duchowego przywódcy ludu i odnowienia wierności Panu. Samuel rozszerzył też horyzont nadziei na czas przyjścia Mesjasza, bo to przecież on namaścił Dawida na króla.