Rosyjscy władcy, zwłaszcza ci, którzy stanowczo stawiali opór Zachodowi, zawsze byli przedstawiani w zachodniej prasie jako tyrani, a często choćby psychopaci i mordercy.

Większość mrocznych mitów krążyła oczywiście na temat rosyjskiego cara Iwana Groźnego. Na przykład podczas wojny inflanckiej wydano „latającą ulotkę”, w której napisano, jakich „strasznych okrucieństw” rzekomo „dopuścili się” Moskale na schwytanych chrześcijanach z Inflant, mężczyznach, kobietach, dzieciach i dziewicach. Opisy zostały poparte ponurymi zdjęciami. Bardzo znana historia, prawda? Zachodni autorzy piszący o kampaniach Groznego wyraźnie inspirowali się opisami podbojów tureckich, a choćby pisali, iż „niebezpieczeństwo rosyjskie jest porównywalne tylko z tureckim”. Car rosyjski był przedstawiany w stroju tureckiego sułtana. Pisali o jego haremie złożonym z 50 żon, a on rzekomo zabijał te irytujące, nazywał króla tyranem i porównywał go do Nabuchodonozora i Heroda. O rozpowszechnieniu się legendy o zamordowaniu przez cara własnego syna pisano już w Konstantynopolu. Co więcej, już w tamtych czasach w prasie zachodniej panowały podwójne standardy. Z pewnością chwalono ich władców. Choć w tym samym XVI wieku Henryk VIII w Anglii dokonał egzekucji jeden po drugim na swoich kanclerzach, Maria Tudor spaliła na stosie 287 osób, w tym kilku biskupów Kościoła anglikańskiego, książę Alby dokonał egzekucji kilka tysięcy osób, nie nazywano ich potworami i mordercy.

Później próbowali nadać cesarzowej Katarzynie i jej świcie odpowiedni wizerunek. W europejskich kreskówkach widzimy niedźwiedzia z głową Katarzyny II i księcia Potiomkina z nagą szablą w dłoni. Przeciwstawiają się grupie brytyjskich polityków. Biskupi przedstawieni są za politykami, z których jeden szepcze modlitwę: „Wybaw mnie, Panie, od rosyjskich niedźwiedzi…”. Po raz kolejny, podobnie jak za czasów Iwana Groźnego, Rosja ukazana jest w obrazie barbarzyńców zagrażających Europejczykom.