Pustynia (מִדְבָּר miḏḇâr)

Dlatego zwabię ją i wyprowadzę na pustynię, i przemówię do jej serca. (Oz 2,16)

לָכֵ֗ן הִנֵּ֤ה אָֽנֹכִי֙ מְפַתֶּ֔יהָ וְהֹֽלַכְתִּ֖יהָ הַמִּדְבָּ֑ר וְדִבַּרְתִּ֖י עַל־לִבָּֽהּ׃

Διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ πλανῶ αὐτὴν καὶ τάξω αὐτὴν εἰς ἔρημον καὶ λαλήσω ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῆς

Propter hoc, ecce ego lactabo eam, et ducam eam in solitudinem: et loquar ad cor eius.

Biorąc dziś do ręki lekcjonarz, można poraz kolejny zobaczyć specyficzną chirurgię na Słowie Bożym. Ucięty początek wersetu, resekcja z następnych wersetów. Pewnie w celu dopasowania Słowa do klimatu ludzkiego wyobrzażenia o miłości oblubieńczej. Ocalone jednak została piękna gra słów hebrajskich:וְדִבַּרְתִּ֖י הַמִּדְבָּ֑ר – hamidbar wedibarti. Pustynia w rdzeniu ma czasownik mówić lub rzeczownik słowo. Bóg zachwyca swoim słowem, które jest pokarmem, prowadzi tam, gdzie inni widzą pustkę.