Przy liturgii Paczamamy w Watykanie czczony był bałwan męski, też goły, ze sporym kutasem.

Przy liturgii Paczamamy w Watykanie był bałwan męski, też goły, ze sporym kutasem.

[Polsce „watykaniści” umknęli pięć lat temu od tego tematu. Zbyt bluźnierczy?… Pozostawiam nazwę „priapus”, bo Franciszek choćby nie podał nazwy tego gołego samca – bałwana. MD]

————————————

PO SKANDALU Priapa w Watykanie, jak powinien zareagować wierny

https://lanuovabq.it/it/priapo-in-vaticano-come-dovrebbe-reagire-un-fedele

KOŚCIÓŁ 19_10_2019

Priapus amazoński i dwie statuetki kobiet w Ogrodach Watykańskich były wizerunkami pogańskimi. Niesamowity skandal. Ludzie padający na twarz przed bożkami w obecności Papieża – porównajmy ze wspomnieniem trójki pastuszków z Fatimy, padających na twarz, aby adorować Boga. Kontrast przywołujący na myśl proroctwa biblijne.

Co mogą zrobić wierni? Módlcie się za papieża i z nim, choćby w tej sytuacji ogromnego cierpienia. I proście Boga w jedności z Maryją i świętymi, aby uciszył swój gniew i nawrócił serca.

W piśmie opublikowanym 10 października [kliknij (clicca qui)], po pierwsze pośpiech, a po drugie samoograniczenie objętości tekstu, aby nie zanudzić czytelnika, nie pozwoliły mi wymienić Priapusa amazońskiego wśród obiektów na dywanie, które widziałem w czasie „modlitwy” w Ogrodach Watykańskich czwartego października.

„Priapus” to termin zaczerpnięty z mitologii grecko-rzymskiej: był synem Afrodyty i jakiegoś innego boga, a wśród prawdopodobnych ojców był także Jowisz. W tym momencie ciągle zdradzana Junona, żona Jowisza, w zemście sprawiła, iż Priapus został wyposażony w genitalia o nieproporcjonalnej wielkości. Jego posąg rozprzestrzenił się po wsiach i ogrodach jako znak płodności.

Ten na dywanie modlitewnym 4 października był „priapusem amazońskim” z wyraźnie wyprostowanym penisem. Odtąd termin „priapus” odnosi się do tego przedmiotu. [To znaczy – do całego bałwana. MD]

Również podążając za informacjami otrzymanymi z zażenowanych oficjalnych źródeł i podsumowanymi przez Riccardo Cascioli (kliknij tutaj (clicca qui), ), chciałbym wrócić do amazońskiego priapusa, a następnie przejść do pewnych rozważań duchowych, które pozwalają prostemu wierzącemu, takiemu jak ja i wielu innym, przeżyć to wydarzenie w wymiarze wewnętrznym, który jest tragiczny, a jednocześnie spokojny, a także pewny i głęboki.

Czy priapus porównuje się jedynie do nagiej i ciężarnej kobiety, czy też istnieje głębszy związek? W każdym razie obecność priapusa jest decydująca, aby nie zagłębiać się w lubieżne rozważania, ale lepiej zdefiniować rzeczywistość. Obecność priapusa odrzuca przede wszystkim hipotezę, jakoby statuetką kobiety ciężarnej była Madonna: w istocie priapus nie mógł być z nią powiązany, gdyż nie mógł przedstawiać ani Ducha Świętego, ani św. Józefa, a choćby gdyby był tylko w porównaniu do Madonny nie widzimy powodu dla tego niesmacznego połączenia. Zatem obie figurki po prostu przedstawiały obrazy płodności. Jest to interpretacja najbardziej bezpośrednia i oczywista, a ponieważ chodzi o płodność ludzką, należy od razu podkreślić, iż jest ona sama w sobie dobra i błogosławiona jako dar Boży dla przodków (por. Rdz 1,28).

Jednakże korzystanie z tego daru jest znacznie utrudnione przez pożądliwość, zły owoc późniejszego grzechu pierworodnego. Według Rdz 3.16 instynkt i zadania kobiety wobec męża skazuje ją na bycie przez niego zdominowanym. I moglibyśmy pójść znacznie dalej w dyskusji na temat nieskończonych historycznych i aktualnych wydarzeń, grzechów, niesprawiedliwości, nadużyć, wyzysku, utraty godności itp., związanych z korzystaniem z seksu.

To proste rozważanie oznacza, iż z katolickiego punktu widzenia nie jest wygodne przedstawianie płodności dzięki bardzo prymitywnych i bezpośrednich obrazów genitaliów, takich jak te z Ogrodów Watykańskich, ponieważ jest to zraniona seksualność i szczególnie narażona na urok grzechu, at nie zorientowana na modlitwę i dobre życie chrześcijańskie i przykryta skromnością. W tym sensie priapus pozwala postawić hipotezę – osobiście jestem tego pewien, ale dla ostrożności mówię o hipotezach – że te obrazy i rzeczywistości, do których się odnoszą, nie były „katolickie”.

Właśnie z tego powodu tradycja Kościoła nauczała i uczy, aby w przedstawieniach mających ozdobić kościoły i inspirować modlitwę nie pokazywać części płciowych i nagości, z wyjątkiem (na Zachodzie) Dzieciątka Jezus, mając jednak na celu gwarantującą prawdziwość Wcielenia. Symboliczną ikoną tego stylu jest bizantyjskie przedstawienie poczęcia Matki Bożej, na którym Joachim i Anna [Gioacchino e Anna] obejmują się w czystości i całkowicie ubrani. Jak daleko jest ta ikona od nagiej kobiety w ciąży i priapusa Ogrodów Watykańskich!

Minimalna dygresja:

Muszę przyznać, iż zastrzeżenia dotyczą nagich cherubinów na obrazach barokowych i aktów seksualnych w Kaplicy Sykstyńskiej Michała Anioła. Cóż, zgodnie z tym, co wykazano powyżej, twierdzę, iż nie są one najlepsze w chrześcijańskim stylu sztuki, pomimo wysiłków Jana Pawła II, aby nadać sens nagości w Kaplicy Sykstyńskiej, której (męskie) wyjaśnienie nie wymaga teologia.. Jednak putta barokowych malowideł i sklepienia Kaplicy Sykstyńskiej nie można choćby porównać z prymitywnością statuetek na dywanie w Ogrodach Watykańskich.

Pozostaje tylko wyciągnąć wniosek, iż priapus, naga kobieta w ciąży i wiele więcej, jeżeli o to chodzi, były wizerunkami bluźnierczymi pochodzenia pogańskiego w obrębie modlitwy, w której obecny był Biskup Rzymu i podczas której pewna liczba obecnych klęczała lub leżała na twarzach, zgodnie z postawą islamu, w kręgu wokół dywanu, na którym umieszczono te przedmioty. W poprzedniej wypowiedzi obszernie przedstawiłem hipotezę o wpływie demonicznym lub przynajmniej o demonicznej postaci lub wrażeniu, niezależnie od świadomości, jaką mieli o tym obecni.

Tutaj chcę dodać dwie uwagi.

Pierwsza: kłanianie się zgodnie z postawą islamu i modlących się w kręgu w Ogrodach Watykańskich, to postawa, którą anioł wiosną 1916 roku poprosił trójkę pastuszków o praktykowanie na rok przed objawieniami Maryi w Fatimie, tyle iż wskazał na to także ten, który musiał powiedzieć w modlitwie, aby nadać sens pokłonowi: «Mój Boże! Wierzę, uwielbiam, mam nadzieję i kocham. Proszę Cię o przebaczenie za tych, którzy nie wierzą, nie adorują, nie mają nadziei i nie kochają Cię”.

Czy komukolwiek, widząc zdjęcie „modlitw” w Ogrodach Watykańskich, udało się wyobrazić sobie w swoim sercu taką modlitwę? Cóż za przepaść między nimi a trójką pastuszków, choćby [o zgrozo !! md] jeżeli Biskup Rzymu przebywał w Ogrodach Watykańskich!

Druga uwaga dotyczy właśnie obecności Biskupa Rzymu.

Nie jest tak, iż jego prosta obecność usprawiedliwia, doktrynalnie naprawia, uświęca wszystko. Zniekształcenie pozostaje i generuje hipotezę błędnego rozeznania. Rozważaniu temu jednak musi towarzyszyć wiara, iż Duch Święty posłany do Kościoła czuwa w sposób szczególny nad Stolicą Rzymską Piotra i pozwalając na chwilowe „rozproszenia ludzkie” – tak je nazwijmy – przez długi czas czasu i w sposób ciągły dokona niezbędnych poprawek, aby Stolica Piotrowa zawsze zachowała sens Chrystusa. Dlatego każdy chrześcijanin, wyrażając z szacunkiem niezbędne zastrzeżenia, ma obowiązek modlić się z Biskupem Rzymu i za niego oraz trwać z nim w komunii, być może z dozą cierpienia, ale w komunii.

Jednak to, co się wydarzyło, miało miejsce – nie tylko w Ogrodach Watykańskich, ale także następnego dnia w Bazylice Watykańskiej, a potem w Santa Maria in Traspontina z tą zrozpaczoną dziewczyną w niesionym na ramionach kajaku itp. – i pojawia się problem, jak to przyswoić i przeżyć w sposób nienegatywny i duchowy.

W związku z tym przychodzą mi na myśl dwa cytaty biblijne: «Jeśli przekroczysz przymierze, które Pan, Bóg twój, na ciebie nałożył, i będziesz służył innym bogom, i odpadniesz przed nimi na twarz, zapali się gniew Pana na ciebie i zostaniecie porwani z dobrej ziemi, którą wam dał” (Jz 23:16); «Kiedy ujrzycie obrzydliwość spustoszenia, o której mówił prorok Daniel, obecną w miejscu świętym…» (Mt 24,15). Naturalnie obowiązkiem jest – jak tłumaczą egzegeci i teolodzy – zredukowanie cytatów poprzez umieszczenie ich w kontekście historycznym i tyle, bez odnoszenia ich do naszej obecnej sytuacji. Ale czy to prawda, iż nie odnoszą się one do naszej obecnej sytuacji? Zakładam, iż nie, ale wyglądają niemal jak fotografia tego, co się wydarzyło…

Dlatego duchowo uważam, iż powinniśmy reagować, odmawiając własne i częste modlitwy dwoma wielkimi modlitwami, takimi jak Mojżesz i Eliasz, w krytycznych sytuacjach odstępstwa ludu: «Ponieważ Egipcjanie będą musieli powiedzieć: Ze złością ich wyprowadził, aby zginęli wśród gór i aby zniknęli z ziemi? Powstrzymaj się od żaru swego gniewu i porzuć zamiar wyrządzania krzywdy swemu ludowi” (Wj 32,12); «Odpowiedz mi, Panie, odpowiedz mi, a ten lud pozna, iż Ty, Panie, jesteś Bogiem i iż nawracasz ich serca!» (1 Król. 18,37).

Zatem modlitwa dobrego chrześcijanina w obliczu tego, co widział, mogłaby brzmieć: „Panie, powstrzymaj się od zapału swego gniewu, a lud ten pozna, iż Ty, Panie, jesteś Bogiem i iż nawracasz ich serca”. Dzieje się to w imię Jezusa i jednocząc się w modlitwie Maryi i wszystkich świętych (w rzeczywistości Pan nie przyjdzie i nie przyjdzie sam, ale „ze wszystkimi swoimi świętymi”; por. 1 Tes 3, 13).

Wierzę, iż ta modlitwa, bardziej niż niekończące się analizy i protesty, przyniesie spokój i pozwoli wejść do „serca” Kościoła, skąd Duch Święty prowadzi rządzących, którzy decydują i głosują.

Ale podczas modlitwy miałem też sen:

Jak pięknie byłoby, gdyby jakiś biskup powiedział te rzeczy, zamiast pozwolić, żeby mówił to taki biedny diabełek jak ja !