Przemyślenie
Piotra Kwasniewskiego: sedewakantystyczna krytyka jego antypapieskiego
tradycjonalizmu
21 styczeń 2023 r
Tłumaczenie polskie za:
https://novusordowatch.org/2023/01/rethinking-peter-kwasniewski/
Cytaty z Pisma Świętego zaczerpnięte z Biblii Wujka (1962)
Dość tych bzdur!
To żaden tradycjonalista,
jeśli chodzi o papiestwo: filozof Peter A. Kwasniewski, Ph.D.
Dr Peter Kwasniewski był zajęty
„ponownym
przemyśleniem papiestwa”,
a
wyniki nie są zbyt zaskakujące.
https://novusordo-pl.blogspot.com/2022/06/przemyslenie-papiestwa-nowa-narracja.html
Odkąd po raz pierwszy zidentyfikował w 2019 r. to, co
nazywa „duchem Vaticanum I” (to jest Soboru Watykańskiego I, odnosząc się do Soboru Watykańskiego z 1870 r.) jako podstawowy problem w
dzisiejszym Kościele, „którego usunięcie będzie wymagało potężnego egzorcyzmu”,
nie przestał atakować tradycyjnego katolickiego
nauczania o papiestwie w taki czy inny sposób.
To, co często jest bezceremonialnie odrzucane jako „ultramontanizm”,
podczas
gdy w rzeczywistości jest to termin historycznie używany do opisania ortodoksyjnej doktryny przeciwnej
gallikanizmowi, w rzeczywistości nie jest niczym innym jak tradycyjnym katolickim nauczaniem
sprzed Soboru Watykańskiego II: nauczaniem papieży o wierze i moralności, choć
nie zawsze nieomylnym, to jednak zawsze wymagającym
naszej zgody i zawsze bezpiecznym do podążania.
https://novusordo-pl.blogspot.com/2021/06/nadal-zagubiony-w-krainie-pomyek-czesc.html
Przekonajcie się sami:
https://novusordo-pl.blogspot.com/2021/07/papiez-sw-pius-x-uderza-w-oboz-uznania.html
Półtradycjonaliści zostali doprowadzeni do myślenia, iż rzeczywista
doktryna przedsoborowa jest nadmierną przesadą co do papiestwa –
etykiety takie jak „papolatria”, „hiperpapalizm”, „papieski maksymalizm” itp.
były używane do dyskredytowania ortodoksyjnej doktryny.
Kwasniewski
przeciwko przedsoborowemu nauczaniu
Początkowo Kwasniewski po prostu pokazał, jak bardzo nie ma pojęcia o
katolickim papiestwie; ale w pewnym momencie musiał
zmierzyć się z faktem, iż to, co potępiał jako jakiegoś „fałszywego ducha” „hiperpapalizmu”,
rzekomo owoc nadgorliwej interpretacji lub zastosowania Vaticanum I, było w
rzeczywistości rzeczywistym nauczaniem rzymskich papieży, zarówno przed, jak i
po celebrowanym Soborze Watykańskim.
Niestety, w obliczu przytłaczających dowodów magisterium przeciwko niemu, Kwasniewski
nie dostosował swojego stanowiska do rzeczywistej tradycyjnej nauki Kościoła.
Zamiast tego odrzucił ją jako nieistotną: „... jeżeli jesteśmy w
bezprecedensowym krachu, dlaczego mielibyśmy myśleć, iż wykopywanie cytatów
sprzed 100 lub 150 lat od papieskich maksymalistów – choćby tych, którzy zajmują
to miejsce – wyjaśni, a tym bardziej rozwiąże nasz obecny kryzys? (Post na
Facebooku z 26 marca 2021 r. o 10:14).
Ta nonszalancka odpowiedź, niezbyt emanująca teologiczną sprawnością, miała
być głównie „szybkim rozwiązaniem”, aby powstrzymać tradycjonalistów oporu
przed dojściem do wniosku, iż Franciszek nie może być papieżem, po tym, jak
Steve Skojec, ówczesny redaktor One Peter Five, dla którego pisał Kwasniewski, zamieścił link do nauczania papieża Leona
XIII i przyznał, iż niszczy ono
stanowisko uznawania i oporu.
Tak czy inaczej, słowa prof. K. ujawniają jego niedbałe podejście do
świętej teologii. Odrzucił nauczanie papieża jako „cytaty sprzed 100 lub 150
lat od maksymalistów papieskich”. Zaoferowaliśmy mu wtedy merytoryczną
odpowiedź:
https://novusordo-pl.blogspot.com/2021/05/bitwa-o-katolicki-etos-peter.html
Niestety, od tego momentu nie było lepiej. Wręcz przeciwnie, Kwasniewski od
tego czasu podwaja swoje bluzgi. W tym momencie twierdzi, w nieco
modernistyczny sposób, iż nauczanie o papiestwie głoszone przez papieży,
zwłaszcza w XIX i na początku XX wieku, było naprawdę przypadkiem czasów – nie
wywodzącym się z Depozytu Wiary, ale raczej z głupiego wyolbrzymienia
prawdziwego nauczania, które cieszyło się pewną wiarygodnością w tym czasie,
ale od tego czasu okazało się „historycznym
zakłopotaniem” dla Kościoła katolickiego.
Jakie dowody przytacza na to Kwasniewski? Teologicznie
niewiele. Zamiast tego jego „dowody” są
głównie empiryczno-historyczne: spójrzcie na „papieża”
Franciszka, a tam są twoje dowody. Albo spójrzcie na historyczne „papieskie
potknięcia”, takie jak papież Honoriusz lub
papież Liberiusz
, i gotowe. Ale sprawy
nie są takie, jak myśli Kwasniewski:
https://novusordo-pl.blogspot.com/2021/06/nadal-zagubiony-w-krainie-pomyek-czesc.html
https://novusordo-pl.blogspot.com/2021/06/dlaczego-nadal-byc-katolikiem-krytyka.html
Zauważamy zatem, iż dla Kwasniewskiego i tych, którzy za nim podążają,
doktryna katolicka, której sami papieże nauczają i wydedukowali ze źródeł
objawienia, podlega korekcie przez wiernych z powodu późniejszych wydarzeń
historycznych lub może być przez nich odrzucona, jeżeli wcześniejsza historia
Kościoła wydaje się stanowić dla niej problem. Przypomina to dzisiejsze
modernistyczne idee o „przeżytym doświadczeniu” jako
źródle danych dla teologii.
Ratzinger
na ratunek
Przez co najmniej ostatnie trzy lata Kwasniewski był na samozwańczej misji „odzyskania”,
rzekomo, „prawdziwego” nauczania o papiestwie. I w tym bezbożnym poszukiwaniu „prawdziwej
tradycji” nie ma nic przeciwko zaciąganiu – co wy na to! – choćby jednego z
najbardziej wpływowych protagonistów rewolucji Soboru Watykańskiego II,
o ile się z nim zgadza. Mówimy o ks.
Josephie Ratzingerze, lepiej znanym jako „papież” Benedykt XVI,
którego Kwasniewski cytuje w następujący sposób:
Władza,
którą Chrystus nadał Piotrowi i jego następcom, jest w sensie absolutnym
mandatem do służby. Moc nauczania w Kościele wiąże się z zaangażowaniem w
służbę posłuszeństwa wierze. Papież nie jest monarchą absolutnym, którego myśli
i pragnienia są prawem. Wręcz przeciwnie: posługa papieża jest gwarancją
posłuszeństwa Chrystusowi i Jego Słowu. Nie powinien głosić własnych idei, ale
stale zobowiązywać siebie i Kościół do posłuszeństwa Słowu Bożemu, w obliczu
wszelkich prób jego adaptacji lub rozmycia, wszelkich form oportunizmu.
... Papież wie, iż w swoich ważnych decyzjach jest związany z wielką
wspólnotą wiary wszystkich czasów, z wiążącymi interpretacjami, które rozwinęły
się w całej pielgrzymce Kościoła.
Tak
więc Jego moc nie jest ponad Słowem Bożym, ale służy mu. Na Nim spoczywa
obowiązek czuwania nad tym, aby Słowo to było przez cały czas obecne w swej wielkości i
aby rozbrzmiewało w swej czystości, aby nie było rozrywane na kawałki przez
ciągłe zmiany w użyciu.
(Antypapież
Benedykt XVI, Homilia w
Bazylice św. Jana na Lateranie, 7 maja
2005; cyt. w: Peter A. Kwasniewski, „Happy Catholics Don’t Make the
Pope More than He Is”,
One Peter Five, 13
lutego 2019 r.; pogrubiony druk Kwasniewskiego.)
Jak na ironię, ten fragment nie pomaga Kwasniewskiemu tak bardzo, jak mu
się wydaje, ponieważ, jeżeli przeczytamy go uważnie, Ratzinger nie tylko mówi,
że papież powinien dostosować się do depozytu wiary, ale iż ma
gwarancję, że to zrobi: „... posługa
papieża jest gwarancją posłuszeństwa Chrystusowi i Jego Słowu” (kursywa
dodana). Wydaje się, iż dr K to przegapił.
Co ciekawe, jest też część tekstu, którą Kwasniewski pominął, na co
wskazują trzy kropki wielokropka („...”) tuż przed rozpoczęciem pogrubionego
druku. To, co Kwasniewski pominął, jest następujące:
Uczynił
to Papież Jan Paweł II, gdy wobec wszelkich pozornie życzliwych dla osoby
ludzkiej prób i w obliczu błędnych interpretacji wolności jednoznacznie
podkreślał nienaruszalność istoty ludzkiej i życia ludzkiego od chwili poczęcia
aż do naturalnej śmierci. Wolność zabijania nie jest prawdziwą wolnością, ale
tyranią, która sprowadza człowieka do niewolnictwa.
Te słowa Benedykta XVI zostały pominięte przez Kwasniewskiego, ponieważ nie
są pomocne w jego sprawie; jeżeli już, to znacznie ją osłabiają. Bo zaraz po
tym, jak Ratzinger mówi, iż posługa papieża gwarantuje posłuszeństwo
wierze, przywołuje jako konkretny przykład nauczania
Jana Pawła II
na temat ludzkiego życia. Stanowi to problem dla „Kwasa”, jak lubią go
nazywać niektórzy z jego byłych uczniów, ponieważ nauczanie Jana Pawła II o
nienaruszalności życia ludzkiego również sprzeciwiało się karze śmierci w
prawie wszystkich przypadkach, co jest w wyraźnej
sprzeczności z 1900-letnim nauczaniem katolickim.
Widzimy więc, iż odwołanie się Kwasniewskiego do Benedykta XVI jest
problematyczne i intelektualnie niespójne. Jest oczywiste, iż mamy zgadzać się
z Benedyktem XVI tylko w takim
stopniu, w jakim zgadza się on z Piotrem Kwasniewskim. Ale wtedy co to za odwołanie się do władzy?
Oczywiście, faktycznym „autorytetem”, który jest tu uznawany, jest sam Kwasniewski. Apel
do Benedykta służy wyłącznie celom pokazowym.
Co
sprawia, iż Doktryna jest autorytatywna?
To w rzeczywistości pokazuje całkowitą głupotę stanowiska „uznawania i
oporu”: słuchaj papieża, kiedy ma rację; nie słuchaj go, gdy się myli.
Czy jest choć jedna osoba na ziemi, o której nie można powiedzieć tego
samego? Czy nie jest to dobra rada również dotycząca teściowej lokalnego
sprzedawcy w sklepie spożywczym? Słuchaj jej, kiedy ma rację; nie słuchaj,
gdy się myli? Czy autorytet papieża jest w
istocie niczym więcej niż autorytetem jakiejkolwiek innej osoby, która czasami
ma rację, a czasami się myli?
Czy zatem autorytet ostatecznie leży w prawdzie, a nie w osobie?
Byłoby to herezją, ponieważ jasne jest, iż Chrystus dał swoją władzę rzeczywistym
ludziom, a nie tylko temu, czego będą
nauczać, jak gdyby nie miało znaczenia, od kogo pochodzi ta nauka, o ile jest
prawdziwa: „Kto was słucha, mnie słucha; a kto wami gardzi, mną gardzi; a kto
mną gardzi, gardzi tym, który mię posłał” (Łk 10:16); „A jeśliby ich nie
usłuchał, powiedz Kościołowi; a jeśliby i Kościoła nie usłuchał, niech ci
będzie jako poganin i celnik. Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek zwiążecie na
ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie
rozwiązane i w niebie” (Mt 18:17-18).
Sam św. Piotr był skałą, na której miał być
zbudowany Kościół (por. Mt 16:13-19), a nie tylko wyznanie wiary św. Piotra w
Jezusa Chrystusa, jak chcieliby protestanci. To sam św. Piotr otrzymał niezachwianą wiarę, aby utwierdzać
braci (por. Łk 22:31-32).
Musimy zrozumieć, iż doktryna katolicka jest autorytatywna o tyle, o ile
pochodzi od prawowitego autorytetu katolickiego, a nie o tyle, o ile jest prawdziwa. To, iż jest to
prawdą, a przynajmniej bezpieczne do podążania, jest konsekwencją tego, że nauczają o niej wyznaczeni przez Boga nauczyciele lub ich prawowici
następcy. Jest to wynik Bożej pomocy dla Kościoła katolickiego:
Piotr
nadal troszczy się o wszystkich pasterzy w strzeżeniu swoich stad, a jego
wysoka ranga nie zawodzi choćby u niegodnego dziedzica. U Piotra, jak
trafnie zauważył ten sam święty Doktor [św. Leon Wielki], odwaga wszystkich
zostaje wzmocniona, a pomoc łaski Bożej jest tak ukierunkowana, iż stałość
nadana Piotrowi przez Chrystusa jest udzielana apostołom przez Piotra. Jest
rzeczą oczywistą, iż pogarda dla autorytetu Kościoła sprzeciwia się nakazowi
Chrystusa i w konsekwencji sprzeciwia się apostołom i ich następcom, sługom
Kościoła, którzy przemawiają jako ich przedstawiciele. Kto was słucha, mnie
słucha; a kto wami gardzi, mną gardzi (Łk 10:16); a Kościół jest filarem i utwierdzeniem
prawdy, jak naucza apostoł Paweł [1 Tm 3:15]. Odnosząc się do tych słów, św.
Augustyn mówi: „Kto jest bez Kościoła, nie będzie zaliczony do synów, a kto nie
chce mieć Kościoła za matkę, nie będzie miał Boga za ojca”.
Dlatego,
czcigodni bracia, pamiętajcie o tych wszystkich słowach i często się nad nimi
zastanawiajcie. Uczcie swój lud wielkiego szacunku dla autorytetu Kościoła,
który został bezpośrednio ustanowiony przez Boga. Nie traćcie ducha. Za św.
Augustynem mówimy, iż „wszędzie wokół nas ryczą wody potopu, to znaczy wielość
sprzecznego nauczania. Nie jesteśmy w powodzi, ale ona nas otacza. Jesteśmy pod
presją, ale nie przytłoczeni, uderzani, ale nie zanurzeni”.
(Leon
XII, Encyklika
Ubi primum, n. 22-23)
Nie
można bowiem pogodzić się z mianem prawdziwego chrześcijanina, by ktoś tak
zuchwale rozumowi swemu ufał, iż niczego za prawdę uznać nie chce, czego sam z
istoty rzeczy nie poznał, a Kościół, powołany przez Boga do nauczania i
rządzenia wszystkich narodów, uważał za mniej obeznany w nowoczesnych kwestiach
i prądach; albo z uległością przyjmował tylko te prawdy, które Kościół, jak
wspomnieliśmy, uroczyście ogłosił, jak gdyby poza tym wolno mu było słuszne
mieć przekonanie, iż pozostałe dekrety albo błędy zawierają, albo też względami
prawdy i obyczajów nie dość są uzasadnione. Przeciwnie, znamieniem prawdziwego
chrześcijanina, uczonego czy nieuczonego jest, iż we wszystkich sprawach wiary
i obyczajów chętnie kieruje się i orientuje świętym Kościołem Bożym przez
Najwyższego Pasterza jego, Rzymskiego Papieża, którym znowu kieruje Pan Nasz,
Jezus Chrystus.
(Papież
Pius XI, Encyklika
Casti connubii, n. 104)
http://rodzinakatolicka.pl/pius-xi-casti-connubii-o-malzenstwie-chrzescijanskim/
Widzimy to również w Ewangelii, gdzie czytamy, iż kiedy nasz błogosławiony
Pan nauczał lud, „zdumiewały się rzesze nad nauką jego. Albowiem nauczał ich
jak władzę mający, a nie jak ich doktorowie i faryzeusze” (Mt 7:28-29).
Kiedy Żydzi zakwestionowali nauczanie Jezusa, On odpowiedział: „Moja nauka
nie jest moja, ale tego, który mię posłał” (J 7:16). Oznacza to, iż wskazał na
Boga Ojca jako Źródło tej doktryny i na Siebie (Boga Syna) jako prawnie
wyznaczonego Nauczyciela, aby
ustanowić autorytet nauczania, a tym samym zagwarantować jego prawdziwość i
bezpieczeństwo. Innymi słowy, doktryna Chrystusa jest autorytatywna, ponieważ
pochodzi od Boga i jest przedstawiana przez prawowitego Nauczyciela. Jej prawda
i bezpieczeństwo są tego konsekwencją.
Tak też jest w Kościele. Ten, którego posłał Ojciec, Jezus Chrystus,
przekazał swoją władzę nauczycielską Apostołom i ich prawowitym następcom: „Jako
mię posłał Ojciec, i ja was posyłam” (J 20:21). Przede wszystkim władza ta
należy do św. Piotra i jego następców, którzy jako jedyni mają gwarancję
niezachwianej wiary. Komunia z Następcą Piotra na zawsze pozostanie ostateczną
gwarancją ortodoksji dla wszystkich katolickich biskupów i wiernych:
Zatem
ten nigdy nie ustający charyzmat prawdy i wiary został przez Boga udzielony św.
Piotrowi oraz jego następcom na tej Stolicy dla wypełniania ich wzniosłego
urzędu dla zbawienia wszystkich ludzi, aby cała owczarnia Chrystusa odwrócona
przez nich od pokarmu skażonego błędem, karmiona była nauką z nieba, aby po usunięciu
okazji do schizmy cały Kościół był zachowany w jedności i wsparty na swoim
fundamencie trwał mocno przeciwko bramom piekielnym.
(Sobór
Watykański, Konstytucja dogmatyczna Pastor aeternus, rozdz. 4; Denz. 1837.)
http://rodzinakatolicka.pl/sobor-watykanski-i-pastor-aeternus-konstytucja-dogmatyczna-o-kosciele-chrystusowym/
Pamiętajmy zatem: nauczanie papieskie wymaga naszej zgody, ponieważ jest
nauczaniem Papieża, który naucza z autorytetem Chrystusa.
Kwasniewski
oskarża św. Piusa X o – czekajcie na to – modernizm!
Podczas gdy w przeszłości tradycjonaliści głównego nurtu ograniczali swoje
uznawanie i opór do „papieży” od czasu Soboru Watykańskiego II (tj. Po Piusie XII), i można z
tym sympatyzować w dużej mierze w kontekście posoborowego koszmaru, który
wszyscy przeżywaliśmy, Kwasniewski podniósł poprzeczkę i teraz wyraźnie i
bezwstydnie sprzeciwia się także papieżom sprzed Soboru
Watykańskiego
II.
Jako naukowiec z doktoratem z filozofii, ale bez dyplomu z teologii i bez
mandatu do nauczania teologii od tego, którego uznaje za prawowitą władzę
kościelną, dziwnym trafem sam
wskazuje
się na o wiele
bardziej kompetentnego i wiarygodnego w odniesieniu do katolickiej tradycji
teologicznej niż choćby sami papieże. Nawet święty Pius X, który panował jako papież w latach 1903-1914, nie jest bezpieczny od pychy Kwasniewskiego.
Posłuchajcie tego:
Jest
jednak jedna plama na jego herbie papieskim: przemoc, jaką wyrządził
Brewiarzowi Rzymskiemu swoimi radykalnymi reformami z 1911 roku. Wielu papieży
dodało ten lub inny mały element do liturgii – nowe święto, nową prefację, nową
oktawę, modlitwy u stóp ołtarza i Ostatnią Ewangelię; wielu zmodyfikowało
rubryki; bardzo sporadycznie przycinali elementy uważane za przerosty, tak jak
usunięcie przez Piusa V pewnych oczywiście legendarnych świętych z kalendarza Missale
Romanum z 1570 roku. Ale nigdy żaden papież
nie odważył się zmienić w tak radykalny i gruntowny sposób żadnego ze
starożytnych urzędów liturgicznych Kościoła łacińskiego. Kiedy Pius X zdemontował
i przekonfigurował Breviarium
Romanum na początku XX wieku, nie tylko
odłożył na bok coś, co zostało zbudowane w XVI wieku, jak można znaleźć u liturgistów;
zmienił regułę modlitwy tak starą, iż jej początki nie mogą być dostrzeżone.
Rzeczywiście, istnieją silne powody, by sądzić, iż codzienne odmawianie psalmów
jutrznych (148-150), od których pochodzi nazwa samej godziny Jutrzni [Laudes],
można przypisać Żydom z czasów Chrystusa i dlatego z wielkim
prawdopodobieństwem było praktykowane przez samego naszego Pana w Jego
modlitwach na ziemi.
Były
problemy z brewiarzem na przełomie XX wieku; nikt tego nie kwestionuje. Ale
rozwiązaniem Piusa X nie było zachowanie oficjum w jego obecnym
kształcie, przy jednoczesnej modyfikacji jego rubryk tak, aby (np.)
cotygodniowe
przemówienie
150 psalmów miało pierwszeństwo przed psalmami świątecznymi, a może niektóre
godziny, takie jak jutrznia, stały się opcjonalne dla duchowieństwa świeckiego,
aby zachować integralność i harmonię brewiarza jako całości. Zamiast tego Pius
X stał się pierwszym papieżem w historii Kościoła łacińskiego, który swobodnie
wydając bogaty kapitał ultramontanizmu, przerzucił ciężar swojego urzędu na
budowę nowego brewiarza. W ten sposób dostarczył przesłanki papieskiego
konstruktywizmu [sic], który dał Piusowi XII precedens dla reorganizacji
Wielkiego Tygodnia w podobny sposób od 1948 do 1955 roku, a Pawłowi VI dla
transmogryfikację wszystkiego od 1963 do połowy lat 1970. Paradoksalnie,
papież, który dzielnie walczył z doktrynalnym modernizmem, był przykładem
modernizmu liturgicznego, łamiąc zasadę nienaruszalności wieloletniej tradycji
w imię złagodzenia obciążeń duszpasterskich.
Jeśli brzmi to niesamowicie znajomo, powinno.
Tak
więc ten sam święty, któremu poświęcone jest FSSPX, pokazuje nam dwie strony tego
napięcia: gorliwego promotora dogmatów katolickich i wielkiego papieża, który
traktował część liturgii tak, jakby była mechanizmem, który należy odbudować, a
nie żywym organizmem, który należy pielęgnować, lub dziedzictwem świętych,
które należy cenić.
(Peter
A. Kwasniewski, „The Need for
Mutual Humility and Support Between the FSSP and the FSSP”,
New
Liturgical Movement, 4 lutego 2019; kursywa w oryginale (podkreślenie
dodane).
Panie i panowie, czy to możliwe, iż dr K trochę przecenił siebie? Wydaje
się, iż padł ofiarą własnej popularności i światowego sukcesu. Czy jest teraz
ostatecznym arbitrem we wszystkich katolickich sprawach? Wygląda na to, iż nikt
nie może uniknąć wezwania przed jego trybunał – ani sam papież, ani nawet
kanonizowany papież!
Zamiast pokornie zaakceptować to, co nieskorumpowany (!) kanonizowany
papież zadekretował dla Kościoła powszechnego i pozwolić, by ukształtowało to
jego rozumienie Świętej Liturgii, Kwas ma czelność uderzyć w wielkiego obrońcę
wiary Kościoła przeciwko modernizmowi – jako w modernistę!
Jeśli istnieje różnica zdań między kanonizowanym papieżem a naukowcem bez
dyplomu z teologii, to oczywiście to akademik musi mieć rację! Wszystko inne
byłoby niedopuszczalnym „hiperpapalizmem”, który przyznaje zbyt wiele kompetencji
papieżowi, do tego stopnia, iż trzeba by go egzorcyzmować. Dobrze, iż Kwasniewski
nie przekracza swoich kompetencji! Jak ironiczne jest to, iż Kwas
napisał to w artykule o potrzebie pokory...
Pycha i
herezja idą w parze
Najwyraźniej prof. K. uważa się za bardziej poinformowanego, bardziej
tradycyjnego i bardziej teologicznie i liturgicznie zdrowego niż nie tylko
jakikolwiek wikariusz Chrystusa, ale ten, który był tak święty, iż został
nieskorumpowany i kanonizowany mniej niż 40 lat po
śmierci! Czy nie powinno być już przerażająco oczywiste dla profesora, iż jest w
tej sprawie ponad swoimi kompetencjami?
Kwasniewski zapomniał, iż papież jest jego nauczycielem
i prawodawcą, podczas gdy on jest tylko uczniem i poddanym papieża. Papież Leon XIII przestrzegał przed postawą Kwasa w 1885 roku:
Z
pewnych wskazań nietrudno wywnioskować, iż wśród Katolików - niewątpliwie na
skutek obecnego zła - są tacy, którzy dalecy od zadowalającego ich w Kościele
warunku „podmiotu”, uważają się za zdolnych do udziału w jego rządzie albo
przynajmniej uważają, iż wolno im badać i osądzać na swój sposób akty
władzy. Z pewnością to błędna opinia. Gdyby to zwyciężyło, wyrządziłoby to
bardzo poważną szkodę Kościołowi Bożemu, w którym z wyraźnej woli jego Boskiego
Założyciela należy rozróżnić w sposób najbardziej absolutny dwie strony:
nauczającego i nauczanego, Pasterza i trzodę, pośród których jest on Głową i
Najwyższym Pasterzem wszystkich.
Tylko
pasterzom została dana wszelka moc nauczania, sądzenia, kierowania; na wiernych
nałożono obowiązek podążania za ich nauką, poddania się z uległością ich
osądowi i poddania się kierownictwu, poprawianiu i kierowaniu nimi na drodze
zbawienia. Zatem jest absolutną koniecznością, aby zwykli wierni podporządkowali się
myślą i sercem swoim własnym pasterzom, a ci drudzy podporządkowali się Głowie
i Najwyższemu Pasterzowi. W tym podporządkowaniu i zależności leży porządek i
życie Kościoła; należy w nim znaleźć niezbędny warunek dobrobytu i dobrego
rządzenia. Wręcz przeciwnie, gdyby zdarzyło się, iż ci, którzy nie mają do tego
prawa, przypisaliby sobie władzę, jeżeli ośmieliliby się zostać sędziami i
nauczycielami, jeżeli osoby niższe w rządzie Kościoła powszechnego usiłowaliby
lub próbowaliby wywrzeć wpływ inny niż ten z władzy najwyższego, następuje
odwrócenie prawdziwego porządku, wiele umysłów zostaje wprawionych w zamęt, a
dusze opuszczają adekwatną drogę.
(Papież
Leon XIII, List apostolski Epistola Tua;
podkreślenie dodane).
Wiemy oczywiście, jak dr Kwasniewski będzie chciał odpowiedzieć papieżowi
Leonowi – po prostu oskarżając go o ten „hiperpapalizm” i „ultramontanizm”, iż „potrzeba
potężnego egzorcyzmu, aby go odpędzić”! Innymi słowy: papież nie naucza Kwasa; to
Kwas naucza Papieża! W końcu ktoś musi „bronić Tradycji”, prawda?
Panie i panowie, w Piotrze Kwasniewskim widzimy kogoś, kto ewidentnie
nie wierzy w papiestwo. Pod pozorem ponownego odkrycia „autentycznej”
katolickiej Tradycji papieskiej, coraz bardziej pogrąża się w niebezpiecznych
kłopotach teologicznych i ostatecznie znajduje się na drodze do wschodniego prawosławia.
https://novusordo-pl.blogspot.com/2021/03/dlaczego-prawosawie-nie-jest-prawdziwa.html
Tak zwani prawosławni akceptują papieża tylko jako „pierwszego wśród
równych” (primus inter pares) – to herezja głoszona również przez niesławnego „ks.” Thomasa Rosicę,
CSB.
– a więc nie bez pewnego prymatu;
ale nie uznają prymatu jurysdykcji, co jest dogmatem katolickim
jednoznacznie zdefiniowanym na Soborze Watykańskim I:
Gdyby
zatem ktoś mówił, iż biskup Rzymu posiada tylko urząd nadzorowania lub
kierowania, a nie pełną i najwyższą władzę jurysdykcji w całym Kościele, nie
tylko w sprawach wiary i moralności, ale także w sprawach dotyczących karności
i rządzenia Kościołem rozproszonego po całym świecie; albo iż posiada on tylko
większą część, a nie całą pełnię tej najwyższej władzy; albo iż ta jego władza
nie jest zwyczajna i bezpośrednia, zarówno w odniesieniu do wszystkich i
każdego z kościołów, jak również wobec wszystkich i każdego z pasterzy i
wiernych – niech będzie wyklęty.
(Sobór
Watykański, Konstytucja dogmatyczna Pastor aeternus, rozdz. 3; Denz. 1831.)
http://rodzinakatolicka.pl/sobor-watykanski-i-pastor-aeternus-konstytucja-dogmatyczna-o-kosciele-chrystusowym/
Oczywiście Kwasniewski będzie protestował, iż nie ma zamiaru stać się
prawosławnym i to jest zrozumiałe. Niemniej jednak to właśnie tam ostatecznie
zostanie poprowadzony, biorąc pod uwagę jego przesłanki i argumentację.
Steve Skojec również
początkowo nie zamierzał zostać apostatą, ale było jasne, iż jego teologiczne
rozumowanie ostatecznie
doprowadzi go do tego. Tragicznie tak się stało. On
również potknął się o papiestwo,
ponieważ nie porzucił swojej wiary, iż Jorge
Bergoglio jest papieżem. Zamiast porzucić Franciszka, porzucił katolicyzm. Kwasniewski
zasadniczo idzie tą samą drogą – nie do agnostycyzmu jak Skojec, ale do
prawosławia lub innej niekatolickiej sekty, która odrzuca prawdę o papiestwie.
Niestety, rok 2023 rozpoczął się w ten sam sposób, w jaki zakończył się rok
2022: Piotr Kwasniewski wypompował z siebie artykuły i wywiady, w których
zaprzecza prawdziwemu nauczaniu o papiestwie.
W kolejnym poście, który zostanie niedługo opublikowany, przyjrzymy się
niektórym z najnowszych argumentów profesora K. przeciwko papiestwu i za Bergoglio.
