Prorok נָבִיא – nābî՚

A oni czy będą słuchać, czy też zaprzestaną – są bowiem ludem opornym – przecież będą wiedzieli, iż prorok jest wśród nich. (Ez 2,5)

וְהֵ֨מָּה֙ אִם־יִשְׁמְע֣וּ וְאִם־יֶחְדָּ֔לוּ כִּ֛י בֵּ֥ית מְרִ֖י הֵ֑מָּה וְיָ֣דְע֔וּ כִּ֥י נָבִ֖יא הָיָ֥ה בְתוֹכָֽם

Ipsi sive audiant, sive contemnant — quoniam domus exasperans est — sciant tamen quia propheta fuerit in medio eorum.

Ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν ἢ πτοηθῶσιν — διότι οἶκος παραπικραίνων ἐστίν — , καὶ γνώσονται ὅτι προφήτης εἶ σὺ ἐν μέσῳ αὐτῶν.

Prorok (נָבִיא – nābî՚) rzeczownik ten pochodzi od czasownika nb՚, który w koniugacji nifal znaczy „prorokować, mówić jak prorok, być w uniesieniu prorockim”. Rzeczownik נָבִיא (nābî՚) określa człowieka powołanego przez YHWH do tego, aby być mediatorem Słowa Bożego. Prorok jest „ustami Boga”. Według Biblii działanie proroka zakłada jego namaszczenie Duchem, który spoczywa na proroku i umacnia jego słowo. Przyjęcie lub odrzucenie słowa głoszonego przez proroka jest więc odrzuceniem samego Boga.

W dzisiejszym czytaniu z Księgi proroka Ezechiela (Ez 2,2-5) Bóg mówi, iż posyła proroka do Izraela, który jest sprzeciwiającym się Mu „ludem buntowników”. Nie tylko współczesny prorokowi Izrael, ale także ich ojcowie występowali przeciwko Bogu, okazując zatwardziałe serce. Prorok posłany jest do ludu, aby głosić Słowo Boga bez względu na skutek, ponieważ jeżeli nie będą słuchać to przynajmniej „będą wiedzieli, iż jest prorok wśród nich”. Wynika stąd, iż już sama obecność proroka dokonuje zmiany w samoświadomości ludu i jest świadectwem działania Boga.

W Ewangelii natomiast odrzucenia doświadcza sam Pan Jezus i to ze strony mieszkańców Jego rodzinnego miasta. Znajomość Jego korzeni rodzinnych sprawia, iż mieszkańcy Nazaretu nie wierzą w Jego posłanie. Często to, co powszednie, uważamy za pozbawione tajemnicy działania i objawiania się Boga, co sprowadza nas na manowce niewiary.