Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.
Rozmyślanie.
SPRAWIEDLIWOŚĆ I RELIGIJNOŚĆ.
OBECNOŚĆ BOŻA. — O Panie, niechaj Twoja Łaska pomoże mi, abym Ci oddał wszystką cześć, do jakiej jestem zdolny.
Rozważanie.
1. Sprawiedliwość skłania nas do oddania każdemu, co mu się należy. ale gdy chodzi o Pana Boga, jasne jest, iż nie będziemy nigdy zdolni oddać Mu tyle, ile jesteśmy winni, odpłacić dostatecznie za Jego Dary i oddać Mu tę cześć i Chwałę, jakiej domaga się Jego Nieskończony Majestat. W obowiązkach naszych odnośnie bliźniego możemy osiągnąć miarę zakreśloną przez sprawiedliwość, ale nigdy nie osiągniemy jej odnośnie obowiązków względem Pana Boga. Choćby człowiek wiele czynił, pozostanie zawsze nieskończenie niżej od tego, czego wymaga sprawiedliwość. Dlatego sprawiedliwość względem Pana Boga wyraża się w tej naglącej potrzebie oddania Mu się bez zastrzeżeń, bez wahania, bez miary, bez wyrachowania. Innymi słowy, sprawiedliwość względem Pana Boga pobudza nas do całkowitego oddania siebie samych, aby oddać Panu Bogu przynajmniej całą tę część, do jakiej On Łaską Swoją uczynił nas zdolnymi.
Ponieważ nasza sprawiedliwość jest niewystarczająca, dlatego powinniśmy uciekać się do Pana Jezusa. „On stał się nam usprawiedliwieniem” (1 Kor. 1, 30), nie tylko w tym znaczeniu, iż nas usprawiedliwił z grzechu, ale również, iż przyszedł na ziemię, aby oddać Ojcu, w imieniu całej ludzkości, cześć godną Pana Boga. W Panu Jezusie więc, w Jego Ranach, w Jego Krwi Najdroższej winniśmy szukać tego, co uzupełnia naszą niewystarczalność, abyśmy mogli spłacić nasze długi względem Pana Boga, a znajdziemy to w Nim obficie. Choć oddajemy się całkowicie Służbie i czci Bożej, pozostaniemy zawsze sługami nieużytecznymi, wielkimi dłużnikami, ale taka postawa, zamiast nas przygnębiać, powinna stać się pobudką, abyśmy nigdy nie przestawali oddawać się Panu Bogu, a równocześnie uciekali się z bezgraniczną ufnością do Pana Jezusa, naszego Zbawiciela i Pośrednika.
2. Cnota religijności skłania nas do oddawania Panu Bogu hołdu i czci należnej. W tym znaczeniu podobna jest ona do cnoty sprawiedliwości, jednak nie może spełnić całkowicie jej wymagań, usiłuje przecież o ile możności do niej się zbliżyć. Nasza religijność staje się zdolną oddawać cześć Panu Bogu w sposób godny Go tylko o ile uczestniczy w religijności Chrystusa Pana, czyli o ile uczestniczy w hołdach, uwielbieniach, czci i Ofiarach, jakie Jego Serce składa Ojcu Niebieskiemu. Pan Jezus był chwalcą Boga Ojca w całym tego słowa znaczeniu, wszystkie Jego uczucia, cała działalność, Wola, odnosiły się do Służby i Chwały Ojca, całe Jego Życie było jednym aktem czci i religijności. „Nie wiecie, iż w tych rzeczach, które są Ojca Mego, potrzeba, abym był?” (Łuk. 2, 49); oto zasadnicza postawa Jego Ducha. Pan Jezus w głębi Serca uwielbia nieustannie Trójcę Przenajświętszą i często również na zewnątrz wyraża Swoją modlitwę przez podniesienie Oczu do nieba i wzywanie Ojca. Poświęca większą część nocy na samotną z Nim rozmowę, udaje się punktualnie do świątyni w Jerozolimie na wszystkie obrzędy czci zewnętrznej, przepisane przez prawo, umiera na Krzyżu, aby złożyć Trójcy Przenajświętszej Ofiarę godną: przez to wszystko mówi nam, na czym polega prawdziwa cnota religijności. Przede wszystkim jest ona czcią wewnętrzną, albowiem „Bóg jest Duchem, a ci, którzy Mu cześć oddają, winni oddawać ją w duchu i w prawdzie” (Jan 4, 24). ale jest to również cześć zewnętrzna, albowiem cała nasza istota, a więc i nasze ciało powinno brać udział w hołdach, jakie winniśmy składać Panu Bogu.
Zakonnicy poświęcając się przez śluby całkowicie na Służbę Bożą, spełniają w najwyższym stopniu cnotę religijności, pod warunkiem jednak, iż będą żyli swoimi zobowiązaniami „w duchu i w prawdzie”. ale równocześnie kto nie jest związany ślubami, powinien się starać we wszystkich swoich czynnościach mieć zawsze na względzie Chwałę, cześć, Służbę Bożą, a zatem powinien wypełniać swe obowiązki tak, aby mogły być one złożone Panu Bogu jako akty uwielbienia, czci i ofiary. W ten sposób cnota religijności, zamiast obejmować tylko chwile modlitwy, obejmuje całe nasze życie, przemieniając je na Wzór Życia Pana Jezusowego i w zjednoczeniu z Nim w nieustanny hołd ku czci Bożej.
Rozmowa.
„Cóż oddam Ci, o Panie, za wszystkie Twoje Dary? Rozum i sprawiedliwość naturalna wymagają, abym Ci się oddał całkowicie, albowiem wszystko, czym jestem, otrzymałem od Ciebie, powinienem więc kochać Cię ze wszystkich moich sił. ale wiara poucza, iż należy mi miłować Cię jeszcze więcej, bo dary przewyższają mnie samego, dałeś mi bowiem istotnie nie tylko byt mój, ale także Łaskę, a więc udział w Twoim Bycie”.
„Jeżeli już ze względu na stworzenie powinienem Ci się oddać całkowicie, cóż mogę dorzucić jako odpłatę za moje Odkupienie? Stwarzając mnie, dałeś mi mnie samego, przez Odkupienie zaś dałeś mi siebie, a dając mi siebie, zwróciłeś mi mnie samego. Dany, a potem zwrócony, powinienem Ci się oddać w zamian za siebie, a oddać aż dwakroć. ale cóż Ci mogę oddać, o Boże w zamian za Ciebie, choćby gdybym tysiąckrotnie mógł Ci się oddać, cóż by to znaczyło w porównaniu z Tobą?”
„Będę Cię miłował, o Panie, będę Cię miłował, boś Ty jest moją siłą, podpora, ucieczką, wybawcą. Będę Cię miłował za Twoje Dary i w mierze, która, choć bez wątpienia niższa od słusznej, nie będzie jednak mniejsza niż moja zdolność kochania Ciebie. Pewnie, iż będę umiał miłować Cię goręcej, gdy Ty raczysz dać mi większą miłość, ale mimo to nie zdołam Cię nigdy tak ukochać jak tego jesteś godzien. Oczy Twoje patrzą na moje niedołęstwo, ale w Księdze Twojej będą zapisani ci, co czynią wszystko co mogą, choćby jeżeli nie mogą uczynić wszystkiego, co powinni” (Św. Bernard).
„Wzywam Cię, Ojcze Wszechmogący, przez Miłość Wszechmocnego Syna Twego, nie mogę bowiem znaleźć innego Pośrednika jak Tego, Który stał się zadośćuczynieniem za nasze grzechy. Błagam Cię przez Niego, Najwyższego Kapłana, prawdziwego Biskupa i Dobrego Pasterza, Który złożył w Ofierze Siebie Samego, oddając Życie Swoje za owce Swoje. Błagam Cię przez Tego, Który siedzi po Prawicy Twojej i wstawia się za nami, abyś udzielił mi Łaski, bym Cię błogosławił i uwielbiał w zjednoczeniu z Nim, z wielką skruchą serca, ze łzami i wielkim uszanowaniem. Oto mój Obrońca przed Tobą, Boże Ojcze; oto Żertwa Święta, Tobie miła, ofiarowana na wonność słodkości i przez Ciebie przyjęta” (Św. Augustyn). Amen.
Zachęcamy do uczczenia Niepokalanego Serca Maryi w miesiącu Sierpniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo sierpniowe poświęcone ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 19
© salveregina.pl 2024
![Informacje Dnia 01.10.2024 [10.00]](https://img.youtube.com/vi/efkgdQC8Z8s/default.jpg)
