Jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie spotkały z powodu zasadzek Żydów. (Dz 20,19)
δουλεύων τῷ κυρίῳ μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ δακρύων καὶ πειρασμῶν τῶν συμβάντων μοι ἐν ταῖς ἐπιβουλαῖς τῶν Ἰουδαίων.
serviens Domino cum omni humilitate et lacrimis et tentationibus, quae mihi acciderunt in insidiis Iudaeorum.
W pożegnalnym przemówieniu św. Paweł mówi o swojej służbie jako o drodze pokory (ταπεινοφροσύνη), co dosłownie oznacza uniżenie serca i myśli. To postawa, która nie szuka dominacji; jest przeciwieństwem egoizmu i zarozumiałości. Pokora buduje wspólnotę na prawdzie, bezinteresowności i miłości. Nie chroni przed trudnościami – przeciwnie, często prowadzi przez łzy i doświadczenia. Ale to właśnie w niej objawia się najpełniej prawdziwa służba Panu.
