Jak można odczytać w art. 146 Konstytucji, Kapituła Generalna jest głównym znakiem jedności Zgromadzenia w jego różnorodności. Jest braterskim spotkaniem, podczas którego salezjanie dokonują wspólnotowej refleksji, aby pozostać wiernymi Ewangelii i charyzmatowi Założyciela oraz wrażliwymi na znaki czasu i miejsca. Za pośrednictwem Kapituły Generalnej całe Towarzystwo, poddając się kierownictwu Ducha Świętego, stara się poznać w określonym momencie historii wolę Bożą, aby jeszcze lepiej służyć Kościołowi.
2. W modlitwie na dziedzińcu, której przewodniczył arcybiskup diecezji turyńskiej, kard. Roberto Repole, nawiązał do drugiego niedzielnego czytania (1 Kor 15 o Zmartwychwstaniu Chrystusa, rdzeniu naszej wiary), rozpoczął od przypomnienia nam, iż zostaliśmy wezwani przez Boga do świętowania naszej wiary, ożywienia naszej nadziei i rozpalenia naszej miłości. Następnie podczas Eucharystii, komentując Błogosławieństwa w paraleli między tymi bardziej duchowymi z Ewangelii Mateusza i tymi bardziej społecznymi z Ewangelii Łukasza, zauważył, iż bardzo dobrze odzwierciedlają one dramatyczną sytuację, której dziś doświadczamy, i zaprosił nas, abyśmy, podobnie jak Jezus, spojrzeli z miłością na ubogich i proroczym spojrzeniem na tych, którzy pokładają całą swoją ufność w człowieku: władzy, pieniądzach, chciwości itp. I abyśmy zareagowali, jak mówi Ps 1, pokładając całą naszą ufność w Bogu.
3. Podczas ceremonii otwarcia w teatrze burmistrz nie tylko podziękował Zgromadzeniu Salezjańskiemu za możliwość powitania nas i życzył nam pięknego zgromadzenia, ale także podzielił się swoim zakłopotaniem sytuacją społeczną i polityczną na świecie i wezwał, abyśmy jako owoc naszej Kapituły odnowili nasze zaangażowanie na rzecz młodych ludzi poprzez edukację i promowanie ich przyszłości.
4. Warto zauważyć, iż zarówno władze religijne, jak i cywilne przypomniały nam o społecznym i politycznym scenariuszu naszego dzisiejszego świata, właśnie po to, abyśmy nie przeżywali tego wydarzenia jako „bańki mydlanej”, ale jako prawdziwego rozmówcę. Nigdy nie możemy stracić z oczu faktu, iż Bóg przemawia polifonicznym głosem, poprzez naturę i kryzys ekologiczny, poprzez historię, zwłaszcza poprzez krzyk ubogich we wszystkich jej przejawach, poprzez Słowo Boże, poprzez Magisterium Kościoła i Zgromadzenia, poprzez nasz własny głos…
5. Ze swojej strony ks. Stefano przedstawił zarys KG29, której temat – sformułowany przez Przełożonego Generalnego ks. Ángela Fernándeza Artime: „Zafascynowani Jezusem Chrystusem, posłani do młodzieży” – był owocem odpowiedzi wszystkich inspektorii i rozeznania w ramach Rady, co doprowadziło do zdefiniowania tematu i części, na które został on podzielony, z wyraźnym wezwaniem „do odnowionej tożsamości charyzmatycznej ,będącej owocem doświadczenia Boga, w perspektywie wiernego i prorockiego życia salezjańskiego”.
6. W swoim przemówieniu s. Simona Brambilla, prefekt Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, dzieląc się swoim doświadczeniem Synodu „na rzecz drogi synodalnej”, posłużyła się ikoną uczniów z Emaus, aby zilustrować dialog duchowy w jego podwójnym wymiarze, na poziomie ludzkim, tego, co przechodzi przez nasze umysły i serca, i na poziomie duchowym, tego, co dzieje się, gdy rozpaleni Słowem i oświeceni przez Ducha szukamy woli Bożej, z nadzieją, iż tak się stanie w trakcie naszej Kapituły Generalnej.
7. Rekolekcje miały na celu stworzenie duchowej atmosfery, w której można przeżyć „salezjańską Pięćdziesiątnicę”, a jednocześnie pogłębić kryterium odniesienia, dzięki którego można oświetlić rzeczywistość, stan Zgromadzenia, pojawiające się wyzwania i priorytety, które należy podjąć.
8. Pielgrzymka na Colle Don Bosco, kolebki naszego Ojca oraz jego powołania i misji otrzymanej w „śnie z dziewiątego roku życia”, a także do Chieri, miejsca, w którym przeżył dziesięć lat, które głęboko naznaczyły jego życie i gdzie rozeznał swoje powołanie kapłańskie, była okazją do dziękczynienia za dar, który Ksiądz Bosko oznaczał i oznacza, do przypomnienia sobie jego historii, począwszy od jego początków, poprzez marzenie i wszystko, co z niego wynikło, a skończywszy na znalezieniu inspiracji do odpowiedzi na wyzwania nowych pokoleń młodych ludzi, będąc uważnym na nich, na ich oczekiwania, na ich potrzeby, bez skostnienia charyzmatu poprzez utożsamianie go z dziełami, programami i projektami.
9. Po rekolekcjach praca rozpoczęła się zgodnie ze zwyczajnym harmonogramem Kapituły. Przedstawienie przez ks. Stefano, jako przewodniczącego CG29, trzech sekretarzy CG29:
ks. Daniele Merlini, ks. Fabiano Gehler i ks. Bortolato, odczytanie Regulaminu, zakończone usankcjonowaniem procedur niektórych kapituł inspektorialnych, ukonstytuowanie komisji, pozwoliło nam zatwierdzić Regulamin ze zmianami wymaganymi przez Zgromadzenie i otrzymać prezentację Instrumentu Pracy dla CG29, a następnie podzielić się i głosować.
10. Z drugiej strony, drugi tydzień był poświęcony prezentacji stanu Zgromadzenia, poprzez sprawozdanie RM, wikariusza, radnych sektorowych i radnych regionalnych, a także statystyki z ich odpowiednim odczytaniem, zwłaszcza poprzez interpretację tego wszystkiego przez
o. Johna Dalpaiaza.
11. Ta bardzo ważna część kończy się wystąpieniem ks. Stefano, w którym przypomina on delegatom na KG29, iż przedstawione raporty o stanie Zgromadzenia są słowem, którym przemawia do nas Bóg i iż do nas należy, w osobistym i komisyjnym studium, określenie wyzwań i priorytetów na przyszłość. Odpowiedzi wikariusza i radnych sektorowych na pytania przesłane przez kapitulnych, są zawsze ukierunkowane na lepsze poznanie stanu Zgromadzenia jako całości oraz w jego obszarach i regionach, tworząc coraz większe poczucie przynależności i odpowiedzialności. Przekazywane informacje nie mają na celu zaspokojenia ciekawości, ale uczynienie nas bardziej współodpowiedzialnymi za dziedzictwo Księdza Bosko, które jest dziś w naszych rękach, abyśmy mogli wiernie przekazać je następnym pokoleniom. Możemy sobie wyobrazić znaczenie tej pracy, której wynik praktycznie staje się programem dla Przełożonego Generalnego na następne sześć lat.
12. Z tego punktu widzenia praca w komisjach była bardzo owocna, a przede wszystkim pomogła stworzyć komunię i zachęciła do uczestnictwa, a wszystko to z myślą o misji. I tak, niemal naturalnie, weszliśmy w ducha i metodologię synodalną. W tym momencie jasne jest, iż CG29 będzie punktem zwrotnym w Zgromadzeniu, które staje się coraz bardziej wielokulturowe i potrzebuje przejścia od inkulturacji charyzmatu we wszystkich kulturach do międzykulturowości, co oznacza jedność Zgromadzenia złożoną z różnorodności wyrazów tego samego charyzmatu, co jest bardzo dużym wyzwaniem, niełatwym, ale decydującym dla przyszłości Zgromadzenia. Znajdujemy się w nowej konfiguracji życia konsekrowanego, także w naszym Zgromadzeniu, na co wskazuje różna skala powołań, kultura nowych pokoleń zakonników, także naszych salezjanów, zmiana akcentu z zarządzania dziełami na misję wychowawczą, ewangelizacyjną i nowy podmiot duszpasterski utworzony przez salezjanów i świeckich dzielących nie tylko pracę, ale także charyzmat, ducha i misję. Mamy nadzieję, iż realizacji programu pracy będzie towarzyszyć poważne potraktowanie tej zmiany, która dotyka tematu jedności i decentralizacji, w taki sposób, aby doskonała inkulturacja charyzmatu w różnych kulturach stała się ubogaceniem dla całego charyzmatu salezjańskiego. Duch Święty jest źródłem różnorodności, jest twórcą harmonii. Pozwólmy się Mu zamieszkać i prowadzić.
Niech Maryja, Znawczyni Ducha Świętego, uczy nas fundamentalnych postaw:
słuchania – uległości – współpracy.
Valdocco,
1 marca 2025 r.
Ksiądz Pascual Chávez, SDB
