Pocieszać (παρακαλέω parakaleō)

Sam zaś Pan nasz, Jezus Chrystus, i Bóg, Ojciec nasz, który nas umiłował i przez łaskę udzielił nam wiecznego pocieszenia i dobrej nadziei, niech pocieszy serca wasze i niech utwierdzi w każdym działaniu i dobrej mowie. (2 Tes 2,16-17)

Αὐτὸς δὲ ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ [ὁ] θεὸς ὁ πατὴρ ἡμῶν ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τὰς καρδίας καὶ στηρίξαι ἐν παντὶ ἔργῳ καὶ λόγῳ ἀγαθῷ.

Ipse autem Dominus noster Iesus Christus et Deus Pater noster, qui dilexit nos et dedit consolationem aeternam et spem bonam in gratia, consoletur corda vestra et confirmet in omni opere et sermone bono.

Św. Paweł modli się, aby Bóg pocieszył serca wierzących. Jednak nie chodzi tu tylko o dodanie otuchy czy wypowiedzenie prostych słów pocieszenia w stylu „wszystko będzie dobrze”. W Ewangelii Janowej Duch Święty jest nazywany Parakletem, czyli Pocieszycielem. to greckie słowo dosłownie oznacza kogoś „przywołanego na pomoc”- obrońcę.

Jak więc Bóg pociesza nasze serca? Staje po naszej stronie, broni nas, czasem choćby przed nami samymi. Taka pociecha nie tylko przynosi chwilową ulgę, ale też głęboki pokój serca i wewnętrzną siłę, która umacnia nas w codziennym życiu.