Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.
Rozmyślanie.
CZUĆ RAZEM Z CHRYSTUSEM PANEM.
OBECNOŚĆ BOŻA. — O Jezu, spraw, abym mógł żywić względem dusz uczucia podobne do uczuć Twojego Boskiego Serca.
Rozważanie.
1. Skuteczna kooperacja wymaga zawsze pewnego podobieństwa zamiarów i sposobów między promotorem dzieła, a jego współpracownikami. Co więcej, jeżeli zamierzone dzieło jest raczej duchowe niż materialne, podobieństwo to powinno być tym głębsze. Mając współpracować z Panem Bogiem dla dobra dusz, apostoł powinien żyć w ścisłym pokrewieństwie duchowym z Nim, tak aby mógł wejść, o ile to tylko możliwe w Jego zapatrywania i zamiary w sprawie zbawienia świata.
Wnikając do głębi w Tajemnicę Miłości Pana Boga ku ludziom, apostoł potrafi współpracować z aktualnym szafarstwie miłości i Łaski. Przez cnoty teologiczne powinien utrzymywać serdeczną łączność z Panem Bogiem i starać się pojąć głębokie objawy Jego Miłości. Wiara uczy nas, iż Pan Bóg powołał do istnienia ludzi pobudzonych nieskończoną dobrocią, która chciała udzielać się na zewnątrz i dopuścić innych do uczestnictwa w swym dobru, w swojej szczęśliwości, w swym własnym życiu. Łaska, dzieło Jego miłości, czyni ludzi uczestnikami Boskiej Natury. A kiedy ludzie przez grzech oderwali się od Pana Boga, tracąc Jego Dar, On nie wyrzekł się Swojego Planu Miłości, i chcąc oddać im to, co z własnej winy utracili, poświęcił Swojego Jednorodzonego, „Który dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z Niebios” (Credo). Apostoł powinien zrozumieć do głębi, iż działanie Pana Boga dla dobra dusz jest całkowicie działaniem Miłości. Pan Bóg jest Ojcem, szukającym marnotrawnego syna, Pasterzem, tropiącym zbłąkaną owieczkę. Pan Bóg pragnie ofiarować ludziom Swoją przyjaźń i uczynić ich szczęśliwymi, aby móc przyjąć ich do Swego Domu, dopuścić do współżycia z Sobą, uszczęśliwić w wieczności.
Apostoł winien połączyć swoje serce z Sercem Pana Boga, aby je napełnić miłością ku Niemu i przejąć się Jego Miłością ku ludziom. Apostoł powinien, jeżeli tak można powiedzieć mieć czucie Boże i Chrystusowe, czyli żywić dla swoich braci głębokie uczucia miłości, które mimo to będą tylko słabym odblaskiem Miłości Pana Boga ku ludziom.
2. Apostoł, nie tylko na modlitwie, ale również w wykonywaniu swojego apostolstwa, powinien się starać utrzymywać łączność z Panem Bogiem i z Tajemnicą Jego Miłości ku ludziom, pokornie z nią współpracując. Postara się o tę łączność poprzez gorącą praktykę Wiary. która pozwoli zrozumieć Tajemnicę Odkupienia, oraz da mu poznać spełnienie się tej Tajemnicy w różnych okolicznościach życia, w rozwoju wydarzeń, a to pomoże mu włączyć jego ubogą działalność w wielką działalność Bożą. W ten sposób, choćby wówczas gdy będzie się posługiwał środkami ludzkimi, czy też zajmując się sprawami materialnymi, utrzyma się w atmosferze nadprzyrodzonej. Nie straci nigdy z oczu ostatecznego celu swojej działalności, ale zawsze potrafi zachować w sobie żywą świadomość współpracy z Chrystusem Panem nad zbawieniem dusz.
Z wiarą powinien apostoł połączyć gorącą miłość, albowiem łączność z Panem Bogiem i „pokrewieństwo” z Jego innością dokonują się właśnie na drodze miłości. Miłość dzięki adekwatnej sobie intuicji pozwoli apostołowi wnikać coraz głębiej w Tajemnicę Odkupienia, kosztować słodkiej rzeczywistości Miłości nieskończonej, która się w niej objawia i pobudzać go będzie do życia w ścisłej jedności z tą Miłością, której ma być współpracownikiem i narzędziem. Wówczas jego przykład i słowa będą dawać świadectwo prawdom nie tylko przyjętym w teorii, ale praktycznie przeżywanym, kosztowanym, odczuwanym w ścisłym zjednoczeniu z Panem Bogiem. Wtedy apostoł może stwierdzić ze Św. Janem: „Myśmy poznali miłość, którą Bóg ma ku nam” (1 Jan 4, 18), i to jeszcze: „Co widzieliśmy na własne oczy, na co spoglądaliśmy i czego dotykały ręce nasze — mówię o Słowie żywota (…) cośmy widzieli i słyszeli (…) to wam głosimy” (tamże, 7, 1-3).
Apostoł, osiągnąwszy przez wiarę i miłość, duchową i coraz większą zażyłość z Tajemnicą Odkupienia i z Panem Jezusem, Który jest jej wielkim Sprawcą, będzie mógł przyswoić sobie uczucia Pana Jezusa, według słów Św. Pawła Apostoła: „Bądźcie przejęci tymi samymi uczuciami, które ożywiały Chrystusa Jezusa” (Flp 2, 5). To współuczestniczenie w uczuciach Chrystusa oznacza miłowanie i chce nic zgodne z Boskim Sercem, znaczy: dzielić Jego Nieskończoną Miłość ku Panu Bogu i ku duszom. W tym leży tajemnica wszelkiego apostolstwa.
Rozmowa.
„O Jezu, Synu Boga, gdy pomyślę, iż umarłeś dla odkupienia dusz, jakże mogę i ja nie pragnąć za nie umrzeć? A widząc podeptaną Twoją Krew, jak mogę znieść taką krzywdę wyrządzoną Tobie, mój Panie? Jakże mogę mówić, iż Cię miłuję i pragnę Twojej miłości, jeżeli widząc Twój obraz rzucony w błoto, nie staram się go zeń wyciągnąć? Dlaczego więc nie oddaję się cały modlitwie i pracy, aby dać poznać Ciebie i uwielbić Twoje Imię, abym nawracając dusze, zebrał owoce Twojej Krwi?”
„Boże mój, choćbym był pewien, iż nigdy nie będę Cię oglądał, niemniej, by Cię uczcić, pragnąłbym umrzeć za każdą duszę z osobna. Pragnąłbym ponieść śmierć tyle razy, ile jest dusz grzesznych na świecie, aby teraz otrzymały Łaskę Twoją, a w przyszłości chwalę. ale o wiele więcej bym jeszcze uczynił, gdybym wiedział, iż kiedyś razem z nimi będę się cieszył chwałą” (Św. Bonawentura).
„Panie, mogę tylko jedna rzecz spełnić w czasie nocy tego życia: miłować Cię wszystkimi siłami mego serca i zbawiać Ci dusze, aby Cię kochały”.
„O Jezu, na widok Twojej Krwi Przenajdroższej, spływającej na ziemię, podczas gdy nikt nie spieszy by ją zebrać, serce mi pęka z bólu! Postanawiam dlatego trwać w duchu pod Krzyżem; przyjmować tę niebieską rasę zbawienia i wylewać ją na dusze”.
„Twoje wołanie: ,Pragnę’, brzmi nieustannie w sercu moim i zapala mnie nową gorliwością. O mój Umiłowany, pragnę napoić Cię i czuję, iż i mnie trawi pragnienie zbawiania dusz, wyrwania za wszelką cenę grzeszników z płomieni piekielnych. Pragnę użyć wszystkich środków możliwych, ale wiedząc, iż sama przez się nic nie mogę, ofiaruję Ci jako okup za nie, Nieskończone Twoje Zasługi i Skarby Kościoła Świętego” (T. Dz. J.: Lt. 74; Dz. 5). Amen.
Zachęcamy do:
- uczczenia Krzyża Świętego w miesiącu Wrześniu ku czci Jego poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Krzyża Świętego – dzień 27
- uczczenia Bł. Bronisławy w miesiącu Wrześniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo wrześniowe ku czci Bł. Bronisławy – dzień 27
Poznaj także żywot ŚŚ. Kosmy i Damiana, Męczenników napisanego przez:
- O. Prokopa Kapucyna.
- X. Piotra Skargi T.J.
- X. Juliana A. Łukaszkiewicza.
© salveregina.pl 2024
