PIĄTEK XIX TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Apostolstwo przykładu. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

salveregina.pl 2 dni temu

Zdjęcie: Współżycie z Bogiem

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

APOSTOLSTWO PRZYKŁADU.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Panie, spraw, abym moim życiem oddawał Ci Chwałę i pociągnął wiele dusz do Twojej Miłości.

Rozważanie.

1. Obok modlitwy i ofiary, inną potężną bronią apostolstwa dostępnego dla wszystkich jest życie prawdziwie dobre i święte. Nie wszyscy mogą głosić kazania, nie wszyscy mają obowiązek upominać i zachęcać, nie wszyscy mogą oddawać się dziełom apostolskim, ale nie ma nikogo, kto by nie mógł pracować dla dobra bliźniego przykładem życia prawdziwie chrześcijańskiego, zgodnego z zasadami obranymi i wiernego własnym obowiązkom. „Każdy może pomagać bliźniemu, jeżeli spełnia swój obowiązek”, twierdzi Św. Jan Chryzostom, dodając: „Nie byłoby już pogan, gdyby Chrześcijanie byli naprawdę Chrześcijanami, gdyby doskonale zachowywali Przykazania. Życie dobre jest donioślejszym i mocniejszym od głosu trąby”. Życie dobre narzuca się samo, ma powagę i wywiera urok o wiele większy niż słowa.

Dusza szukająca prawdy i cnoty, łatwo może znaleźć książki lub mistrzów, którzy o nich mówią bardzo pociągająco, ale o wiele trudniej znajdzie osoby, których życie byłoby ich praktycznym potwierdzeniem. Współczesna mentalność, spragniona doświadczenia, szczególnie potrzebuje takich przykładów, zdolnych podać nie tylko piękne teorie życia duchowego, ale ponadto żywe uosobienie cnoty, ideału świętości i zjednoczenia z Panem Bogiem. Bardziej niż samymi myślami, dusze bywają pociągnięte myślami przeżywanymi, ideami wprowadzanymi w życie. Zresztą jest to wielka droga, jaką Sam Pan Bóg obrał, aby się objawić ludziom: Słowo Odwieczne stało się Ciałem i przez tę rzeczywistość, tak konkretną i ludzką ziemskiego życia ukazało Niewysłowioną Miłość Pana Boga ku nam i Jego Nieskończone Doskonałości. Pan Jezus, posiadając Doskonałości Boże, mógł powiedzieć: „Bądźcie doskonałymi, jak doskonałym jest wasz Ojciec Niebieski” (Mt 5, 48), a mówiąc tak nie tylko pokazywał nam najwyższy ideał świętości, ale dawał w Samym Sobie jego Wzór. Apostoł ma iść drogą wytkniętą przez Pana Jezusa, wcielając w swoim życiu ten ideał świętości, jaki pragnie ukazywać innym. Tylko wówczas będzie o nim można powiedzieć, jak mówiono o Panu Jezusie: „Coepit facere et docere — zaczął najpierw czynić a potem nauczać” (Dz. Ap. 1, 1). Tylko w ten sposób apostoł będzie mógł powtarzać, bardziej swoim życiem niż słowami, śmiałe zdanie Pawłowe: „Stańcie się mymi naśladowcami tak jak ja naśladowcą jestem Chrystusa” (1 Kor. 4, 16).

2. Pan Jezus, Który nauczył nas modlić się, pościć, dawać jałmużnę w skrytości, tak by o niej wiedział tylko Ojciec Niebieski i wynagrodził nas za to, pouczył nas również tak postępować, aby nasze uczynki były cichą pobudką do dobrego dla tych, co na nie patrzą. „Tak niechaj światłość wasza świeci przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i Chwałę dali Ojcu waszemu, Który jest w Niebiesiech” (Mat. 5, 16). Św. Grzegorz Wielki poucza nas, jak połączyć te dwie wskazówki Pana Jezusa: „Uczynek niech będzie publiczny — ale intencja ma pozostać ukrytą, abyśmy w ten sposób dali bliźniemu przykład dobrego uczynku, ale równocześnie przez intencję starali się podobać Samemu Panu Bogu i pragnęli zawsze ukrycia”. Wielka zachodzi różnica między tym, kto spełnia dobre uczynki, aby ściągnąć na siebie pochwały lub choćby uzyskać sobie opinię świętego, a tym, który kierując się czystą intencją, pragnie jedynie podobać się Panu Bogu i staje się przez swoje życie światłem i przewodnikiem dla otoczenia. Kiedy intencja jest czysta, tzn. ma na celu oddać Chwałę Panu Bogu i pociągać dusze do Jego Służby — nie powinniśmy się obawiać, iż nasze dobre uczynki będą widziane, owszem, mamy się poczuwać do odpowiedzialności i tak postępować, aby nasze życie było istotnie zbudowaniem dla drugich.

Każda dusza wewnętrzna, chociaż stara się podobać jedynie Ojcu Niebieskiemu, powinna być apostołem przykładu. Jej życie szczerej pobożności, prawdziwej cnoty, zjednoczenia z Panem Bogiem powinno jaśnieć przed ludźmi i zachęcać do modlitwy, skupienia, do troski o rzeczy niebieskie. Jest to dostępne dla wszystkich i w każdym środowisku życia. Może to spełniać każdy pracujący zawodowo na świecie wśród towarzyszy, wychowanków czy też klientów; może spełniać małżonka i matka w gronie rodziny, zakonnik i zakonnica we własnym zgromadzeniu, kapłan w zakresie swojej działalności.

Dusza prawdziwie wewnętrzna jest już sama z siebie apostołem, jest jak mówi Pan Jezus, „miastem położonym na górze i nie mogącym się ukryć”, jest światłem zapalonym i postawionym „na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu” (Mat. 5, 14-15). Im głębsze jest życie wewnętrzne, tym więcej światło jaśnieje, oświeca dusze i pociąga je do Pana Boga.

Rozmowa.

„Boże mój, nie ma nic bardziej zimnego, jak Chrześcijanin, który nie troszczy się o zbawienie bliźnich! Nie mogę podawać za powód ubóstwa, aby się od tej troski uwolnić. Św. Piotr mówił: Nie mam srebra ani złota; Św. Paweł był tak ubogi, iż często głód cierpiał. Nie mogę się zastawiać niskim pochodzeniem, bo i oni nie pochodzili z rodzin szlacheckich”.

„Nie mogę się wymawiać, o Panie, brakiem wykształcenia, bo i oni go nie posiadali. Choćbym był niewolnikiem lub zbiegiem, mógłbym wypełnić mój obowiązek: podobnie jak Onezym. Nie mogę się wymawiać chorobą, bo i Tymoteusz bywał często chory”.

„O Panie, Światło Twoje daje mi zrozumieć, iż również i ja mogę wspomagać bliźniego, jeżeli tylko wypełniam swój obowiązek. A wypełnię go, zachowując Twoje Prawo, szczególnie prawo miłości, jakim można nauczyć dobroci tych, którzy nas obrażają. Światowców bardziej wzrusza życie dobre niż cuda. Ty mnie pouczasz, iż nic bardziej nie udoskonala życia jak miłość Boga i bliźniego. Pomóż mi więc, o Panie, prowadzić życie święte, spełniać dobre uczynki, aby ten, kto patrzy na mnie, mógł stawić Imię Twoje” (Św. Jan Chryzostom).

„O Panie, daj mi Łaskę, bym wierzył sercem, wyznawał usty i wprowadzał w życie Słowo Twoje, aby ludzie, widząc moje dobre uczynki, sławili Ciebie, Ojca naszego, Który jesteś w Niebie, przez Jezusa Chrystusa Pana naszego, Któremu Chwała na wieki wieków. Amen” (Orygenes).

Zachęcamy do:

uczczenia Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego ku czci Jej poświęconym: Miesiąc październik poświęcony ku czci Różańca Świętego – dzień 4
Dzieci w hołdzie i czci dla Królowej Różańca Świętego – dzień 4
uczczenia Świętych Aniołów Stróżów w miesiącu Październiku ku Ich czci poświęconym: Miesiąc Październik ku czci Świętych Aniołów Stróżów – dzień 4
uczczenia Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Św. Franciszka z Asyżu: Nabożeństwo do Św. Franciszka z Asyżu.

Poznaj także żywot Św. Franciszka z Asyżu napisanego przez: