🔉PIĄTEK II TYGODNIA PO WIELKANOCY. Rozmyślanie. Jak winniśmy być wdzięczni Panu Jezusowi za Jego Mękę.

Zdjęcie: Przenajświętszego sakramentu ,zbawienie dusz,Maryja,dusze oziębłe,zbliżamy się do śmierci ,Jezus,okazje do grzechu,o nabożeństwie,grzech niewdzięczności,doskonałość,łaski bożej,zmartwychwstanie ciał,g

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

Wysłuchaj rozmyślania:

PRZYGOTOWANIE. — Św. Augustyn powiada, iż Pan Jezus, oddając za nas swe życie, zobowiązał nas, byśmy także oddali życie za Niego, a następ­nie tenże Święty dodaje: Wiecie, co to za stół, na którym mieszczą się Ciało i Krew Chrystusa Pana. Kto Doń się zbliża, powinien podobnyż stół przygoto­wać. Tymi słowy chciał Święty zaznaczyć, iż gdy zbliżamy się do Stołu Eucharystycznego, aby przy­jąć Komunię Świętą, Ciało i Krew Pana Jezusa, powinniśmy dla okazania Mu wdzięczności być gotowi złożyć w ofierze za Niego swą krew i swoje życie, jeśliby dla Chwały Pana Jezusa tego było potrzeba.

I. — Abyśmy pamiętali o obowiązku wdzięcz­ności względem naszego Zbawiciela, Św. Piotr przypomina nam, iż nie złotem i srebrem zostaliś­my wykupieni z niewoli piekła, ale drogą Krwią Pana Jezusa, Który jak niewinny baranek ofiarował się za nas na Ołtarzu krzyża. „Wiedząc, iż nie skazitelnymi złotem albo srebrem jesteście wykupie­ni… ale drogą Krwią Baranka niezmazanego i niepokalanego, Chrystusa”.

Wielka przeto kara czeka tych, co odpłacają niewdzięcznością za tak wielkie Dobrodziejstwo.

Prawda, iż Pan Jezus przyszedł zbawić wszyst­kich ludzi. Przyszedł Syn Człowieczy szukać i zbawiać, co było zginęło. Prawdą jednak jest i to, co powiedział święty sta­rzec Symeon, gdy Marya przyszła z Dzieciątkiem Jezus, by ofiarować je w świątyni: „Oto Ten poło­żony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. Słowa: „na powstanie wielu” oznaczają, iż dzięki Panu Jezusowi zostaną zbawieni wszyscy, którzy w Nie­go uwierzą. Przez wiarę ze stanu śmierci do życia Łaski zostaną wskrzeszeni.

Św. Starzec przepowiedział również, iż Pan Je­zus „położony jest na upadek”. Wielu tym większą zgubę na się sprowadzi za niewdzięczność wzglę­dem Syna Bożego, Który przyszedłszy na ziemię, stanie się przedmiotem prześladowań ze strony swych wrogów, na co wskazują słowa: „na znak, któremu sprzeciwiać się będą”. Spełniły się one dokładnie na Panu Jezusie, który stał się przedmio­tem oszczerstw, zniewag, prześladowań ze strony żydów. Temu znakowi (tj. Panu Jezusowi) sprzeciwiają się jednak nie tylko żydzi, którzy Go nie chcą uznać za Mesjasza, ale i ci Chrześcijanie, którzy za Jego Miłość odpłacają Mu zniewagami i pogardą Jego Przykazań.

Według Św. Pawła, nasz Odkupiciel oddał na­wet za nas Swe Życie, aby przez Miłość, jaką umie­rając za nas okazał, stać się nieograniczonym pa­nem serc naszych. Albowiem na to Chry­stus umarł i zmartwychwstał, aby i nad umarłymi i żyjącymi panował. Już nie należymy do siebie, mówi Apostoł, skoro Jezus Chrystus odkupił nas Krwią Swoją. Choć tedy czy żyjemy, czy umieramy, Pańscy jesteśmy.

Jeżeli więc nie kochamy Pana Boga i nie zacho­wujemy Jego Przykazań, z których pierwsze na­kazuje Go miłować, nie tylko jesteśmy niewdzięcz­ni, ale i niesprawiedliwi, i zasługujemy na po­dwójną karę. Niewolnik, wykupiony przez Pana Jezusa z rąk szatana, jest obowiązany kochać Go z całego serca i Mu służyć. Św. Jan Chryzostom odnośnie do powyższego tekstu Św. Pawła piękną czyni uwagę — mówi, iż Pan Bóg więcej o nas my­śli, niż my o sobie i dlatego życie nasze uważa za Swą korzyść, a śmierć naszą za swoją stratę. Ja­kież to szczęście dla nas, iż żyjąc na tym łez pa­dole wśród tylu nieprzyjaciół i niebezpieczeństw grożących nam potępieniem, możemy powiedzieć: Pańscy jesteśmy, należymy do Jezusa Chry­stusa. jeżeli zaś jesteśmy Jego własnością, On bę­dzie troszczył się o to, byśmy się utrzymali w Łasce Jego w tym życiu, a w życiu przyszłym będzie nas miał przy sobie przez całą wieczność.

II. — Pan Jezus umarł za każdego z nas, aby każdy żył wyłącznie dla swego Odkupiciela, Który umarł z miłości ku niemu. Za wszystkich umarł Pan Jezus, aby i którzy żyją, już nie sami sobie żyli, ale Temu, Który za nich umarł i Zmartwychwstał. Kto żyje dla siebie samego, ten ku sobie kieruje wszystkie swe pragnienia, obawy, cierpienia i w sobie samym pokłada całe szczęście. Kto jednak żyje dla Pana Jezusa, ten pragnie jedynie Go kochać i Jemu sprawiać przyjemność. Cała jego euforia polega na podobaniu się Panu Jezusowi — boi się tego tylko, by Go nie obrazić. Boli go tylko, gdy widzi zniewagi wyrządzane Panu Jezusowi, cieszy go jedy­nie widok, iż Pan Jezus doznaje miłości. Na tym pole­ga życie dla Pana Jezusa i tego On słusznie domaga się od każdego z nas. jeżeli zechciał tyle dla nas wycierpieć, to tylko dlatego, by zyskać całą naszą miłość.

Może zbyt wiele się domaga? Nie, odpowiada Św. Grzegorz. Aż nazbyt słusznie żąda, byśmy Go kochali, skoro dał nam tyle tak wielkich dowo­dów Swej Miłości, iż zdawać by się mogło, iż mi­łość ku nam o szaleństwo Go przyprawiła.

On bez zastrzeżeń oddał się nam cały, ma więc prawo domagać się, byśmy się Mu całkowicie od­dali i ku Niemu zwrócili całą swą miłość. I cóż poza Panem Jezusem miłować możemy, jeżeli nie stworze­nia? A czymże są one w porównaniu do Niego? Czyż nie robakami ziemskimi, błotem, dymem i marnością? Św. Klemensowi, biskupowi Ancyry, tyran ofiarował wiele złota, srebra i pereł, byleby się zaparł Pana Jezusa. Wówczas Święty westchnął i za­wołał: Ach, mój Jezu, Dobro nieskończone, jakże znieść to możesz, iż ludzie błoto nad Ciebie przekładają? — Przypomnijmy sobie słowa Św. Pa­wła: Mnie żyć jest Chrystus. Żyję tylko dla Jezusa.

Modlitwa.

Cierpienia, Krwi, Życie i Śmierci Pana Jezusa, za­palcie mnie miłością! Zbawco Ukrzyżowany, udziel mi Swej Miłości i spraw, bym całkowicie do Ciebie należał. Maryo, nadziejo moja, wyjednaj mi, abym kochał Pana Jezusa; o nic innego Cię nie proszę. Amen.