Patrzeć (נבט nabat)

Żona Lota, która szła za nim, obejrzała się i stała się słupem soli. (Rdz 19,26)

‎ וַתַּבֵּ֥ט אִשְׁתּ֖וֹ מֵאַחֲרָ֑יו וַתְּהִ֖י נְצִ֥יב מֶֽלַח

καὶ ἐπέβλεψεν ἡ γυνὴ αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ ἐγένετο στήλη ἁλός.

Respiciensque uxor eius post se versa est in statuam salis.

Żona Lota oglądała się za siebie – chciała spojrzeć na to, co zostawia. Ileż to razy i my, mając zostawić coś za sobą, odwracamy się wstecz? To spojrzenie często zdradza, iż to „coś” albo „ktoś” przez cały czas zajmuje ważne miejsce w naszym sercu. Czasem trudno zostawić stare przyzwyczajenia, miejsca czy relacje, choćby jeżeli wiemy, iż nie prowadziły nas do życia. Aniołowie ostrzegali, by uciekając z miasta nie oglądać się za siebie – bo to miejsce było grzeszne i miało zostać na zawsze za nimi. Co dziś w moim życiu wymaga zostawienia bez oglądania się za siebie?