Ohyda (

Izraelici zburzyli ohydę, którą wybudowano na ołtarzu w Jerozolimie, świątynię dokoła otoczyli wysokimi murami jak poprzednio, a także jego miasto, Bet-Sur. (1Mch 6,7)

καὶ καθεῖλον τὸ βδέλυγμα, ὃ ᾠκοδόμησεν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον τὸ ἐν Ιερουσαλημ, καὶ τὸ ἁγίασμα καθὼς τὸ πρότερον ἐκύκλωσαν τείχεσιν ὑψηλοῖς καὶ τὴν Βαιθσουραν πόλιν αὐτοῦ.

et quia diruerunt abominationem, quam ædificaverat super altare, quod erat in Ierusalem, et sanctificationem, sicut prius, circumdederunt muris excelsis, sed et Bethsuram civitatem suam.

W roku 167 przed Chrystusem, po najeździe i pod rządami Antiocha IV Epifanesa (175-164 p.n.e.), doszło do rzeczy niewyobrażalnej dla Żydów: splądrowania świątyni i ustawienia tam posągu Zeusa.
Wzniesienie ohydy spustoszenia (pustki) w miejscu świętym, na ołtarzu całopalenia, zostało poprzedzone odejściem od Prawa i zdradą Boga przez lud. Ta profanacja doprowadziła do głębokiego podziału społeczeństwa i w rezultacie do tragedii – moralnego i duchowego spustoszenia narodu.
Ohyda spustoszenia będzie znakiem zbliżającego się końca czasów. Będzie to więc także znak powrotu Jezusa, dzięki czemu ustanie nieprawość i ohyda.
Zauważajmy więc Jezusa i oddawajmy Mu część. W ten sposób przezwyciężymy ohydę i pustkę.