Odseparować (פָרָשׁ parash)

Wiedząc zaś, iż jedna część składa się z saduceuszów, a druga z faryzeuszów, wołał Paweł przed Sanhedrynem: «Jestem faryzeuszem, bracia, i synem faryzeuszów, a stoję przed sądem za to, iż spodziewam się zmartwychwstania umarłych».

Γνοὺς δὲ ὁ Παῦλος ὅτι τὸ ἓν μέρος ἐστὶν Σαδδουκαίων τὸ δὲ ἕτερον Φαρισαίων ἔκραζεν ἐν τῷ συνεδρίῳ· Ἄνδρες ἀδελφοί, ἐγὼ Φαρισαῖός εἰμι, υἱὸς Φαρισαίων· περὶ ἐλπίδος καὶ ἀναστάσεως νεκρῶν ἐγὼ κρίνομαι.

(Dz 23,6)

Faryzeusze, zgodnie z nazwą, powinni być oddzieleni (פָרָשׁ). Ich uświęcenie nie miało jednak opierać się na świętym spkoju, ale na poświęceniu się (nota bene), by doskonalej odkrywać Boga w codzienności. Ta wyjątkowość okazała się zgubna, gdyż tak bardzo chcieli odseparować się od grzechów, iż zapomnieli po co.