Tak mówi Pan bóg, który stworzył i rozpiął niebo, rozpostarł ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodzą. (Iz 42,5)
כֹּֽה־אָמַ֞ר הָאֵ֣ל ׀ יְהוָ֗ה בּוֹרֵ֤א הַשָּׁמַ֨יִם֙ וְנֹ֣וטֵיהֶ֔ם רֹקַ֥ע הָאָ֖רֶץ וְצֶאֱצָאֶ֑יהָ נֹתֵ֤ן נְשָׁמָה֙ לָעָ֣ם עָלֶ֔יהָ וְר֖וּחַ לַהֹלְכִ֥ים בָּֽהּ׃
haec dicit Dominus Deus creans caelos et extendens eos firmans terram et quae germinant ex ea dans flatum populo qui est super eam et spiritum calcantibus eam
οὕτως λέγει κύριος ὁ θεὸς ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ πήξας αὐτόν, ὁ στερεώσας τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ καὶ διδοὺς πνοὴν τῷ λαῷ τῷ ἐπʼ αὐτῆς καὶ πνεῦμα τοῖς πατοῦσιν αὐτήν·
Oddech jest ulotny, a jednak niezbędny do życia. Jest wręcz synonimem życia. Śmierć człowiek rozpoznaje się m.in. po braku oddechu. Bóg dał człowiekowi pierwsze tchnienie, zapoczątkował w istocie ulepionej z prochu ziemi rytm życia. Czasem świadomość oddechu pomaga w modlitwie, o ile nie jest tylko samą techniką. Biologiczny proces oddychania, może stać się punktem wyjścia dla wdzięczności wobec Boga za każdy litr powietrza, za każde westchnienie, za rytm pracującej przepony. W ten sposób w modlitwę może być włączone moje ciało, aby modlił się cały człowiek – całym sercem, całą duszą, ze wszystkich sił.
Hebrajskie słowo
