O żegludze donikąd…

W blasku prawdy objawionej

Świat doczesności jest jak dziurawy statek, który do portu nie dopłynie. Utonie, a pasażerowie wraz z nim. Nie da się tego żaglowca załatać, tak jak nie da się załatać naszego dziurawego życia, które dzień po dniu, godzina po godzinie, przecieka nam przez palce i kiedyś przecieknie całkowicie.

Czy chcemy, czy nie, płyniemy statkiem doczesności. Widzimy, co się na tym statku dzieje. Nie wiemy jednak, jak gwałtownie nastąpi katastrofa. Nikt z nas nie zna dnia ani godziny swej śmierci.

Tratwa w kształcie krzyża

W takich oto okolicznościach przychodzi na ten świat ratownik, wybawiciel – Jezus Chrystus. Powiada on: „Organizuję akcję ratunkową. Zbudowałem tratwę. Ratujcie się z tonącego statku, macie szansę na ocalenie”. Jego tratwa ma kształt krzyża. Na tej tratwie człowiek może wygrać swoje życie.

Jednak statkiem dowodzi zbuntowany anioł o imieniu Szatan, książę tego świata. Jest on złym kapitanem dziurawego żaglowca i prowadzi go na rozbicie. Na pokładzie często organizuje zabawę, proponuje różne atrakcje, kuszące wartości doczesne. Czaruje i łudzi miliony ludzi, iż doprowadzi ich do szczęścia. Ma do dyspozycji mass media, Internet, portale społecznościowe, konta z wielkimi kwotami, licznych współpracowników. Oferuje suto zastawiony stół, płyty DVD, magazyny pełne pornografii, duże pieniądze. Ten świat reklamy – lepsze ubrania, wyższy standard, stanowiska, władza, sukcesy, sława – to iluzja ziemskiego, doczesnego raju. „Będziesz, człowieku wielki, będą ci bić brawo, to ci wystarczy” – szepcze Szatan.

Zły duch dba o reklamę. Wie, iż chcąc pozyskać człowieka, musi mu często, w pięknym, rozreklamowanym opakowaniu sprzedawać skarby doczesności – czyli buble – aby w ten sposób unieszczęśliwiać go na wieki. Narzędzi reklamy ma wiele. To coraz doskonalsze ekrany telewizyjne z antenami o satelitarnym zasięgu. To pełne emocji stadiony i hale sportowe. To filmy, prasa, moda, loterie, podróże. Wszystko to jest tak interesujące, iż bywa, iż człowiek zanurzony po uszy w doczesności nie interesuje się tratwą, na której kapitanem jest Chrystus, i nie ma już ani ochoty, ani czasu w zajmowanie się własną duszą.

Adam Gonzales | Unsplash

Pan Jezus nie zabiega bowiem o reklamę. Swoje wspaniałe, w pełni uszczęśliwiające człowieka skarby umieścił w skromnym opakowaniu. Ich piękno i wartość objawia w sercu tych, którzy po nie sięgną, a wszystkim ukaże u końca dziejów świata. Nadto na tonącym żaglowcu Chrystus zainstalował konspiracyjną aparaturę nadawczo-odbiorczą i nauczył nas się nią posługiwać. To modlitwa, której diabeł nie jest w stanie kontrolować.

Często uważa się, iż Szatan chce zła, mordowania, krwi, niesprawiedliwości, niszczenia ludzi… Tymczasem jemu chodzi o to, by ten świat był światem budowanym nie po myśli Bożej, ale ludzkiej. On chciałby, aby tu była sielanka, ale bez Boga. Dąży on do tego, aby horyzont myślenia człowieka zamknąć tylko w doczesności. Największym jego sukcesem byłby raj stworzony na ziemi, w którym nikt nie myślałby o wieczności, o tym, iż kiedyś umrze. Wszystkie pokusy do tego zmierzają. Czy Szatan na początku publicznej działalności Chrystusa, mówiąc – zamień te kamienie w chleb – radził Mu coś złego?

Miej wiarę łotra

Tak wiele uczyniono, by rozbudować teologię ziemskiej rzeczywistości. Ale w niej jest ukryta pułapka. Ktoś może bowiem pomyśleć, iż na ziemi da się stworzyć Boży świat szczęścia, w wymiarze dobrobytu, pokoju, perspektyw rozwoju. Tymczasem jej istotą jest nieustanne umacnianie wiary w czekające nas szczęście wieczne. Tam, gdzie brakuje ukierunkowania każdej chwili życia ku wieczności, czyli odpowiedzialnego przed Bogiem życia z minuty na minutę, tam pojawiają się ciemności nie do przebycia. To wiara w czekające nas życie wieczne kształtuje naszą doczesność, i to jej mamy być świadkami. Wcale nie wszystko musi nam się udawać, może choćby pojawić się grzech, ale tylko jako potknięcie, pomyłka w drodze do nieba, a nie na zasadzie skoków w bok, czyli świadomych zboczeń z tej drogi.

Wiara jest potrzebna, aby przekroczyć próg nieba. Nie wystarczy wiara w Boga ani wiara Bogu, nie wystarczy wiara w Chrystusa. Jest potrzebna wiara Chrystusowi, iż On dysponuje kluczami do krainy życia wiecznego. Wiara ta musi przekładać się jeszcze na nasze życie na ziemi. Serce jednego z kryminalistów wiszących w Wielki Piątek na Golgocie obok Chrystusa nie drgnęło na wiadomość o życiu wiecznym, o królestwie, za które umierał Jezus. Został on uwięziony w doczesności i nie miał szans na przekroczenie bramy raju. Umarł, ale dla niego drzwi do nieba z powodu braku wiary zostały zamknięte. Jednakże niebo pełne jest grzeszników, którzy uwierzyli, iż Jezus może ich do niego wprowadzić. Pierwszym z nich był drugi z łotrów umierających z Nim na Kalwarii.

Odpowiedzialność za łaskę wiary nie polega na tym, by jej ziarno zachować w szufladzie i oddać Bogu na progu wieczności, ale na tym, by je zasiać i pielęgnować, bo ono jest w stanie zamienić nasze życie w życie świętego. Panu Jezusowi jesteśmy potrzebni jako świadkowie, którzy niezależnie od okoliczności potrafią żyć wiarą.

ks. Edward Staniek

Artykuł ukazał się w dwumiesięczniku „Któż jak Bóg” (2/2022) pod tytułem: Zbuntowany anioł jako przebiegły „kapitan”, czyli o żegludze donikąd…