Źródło: Nowenna ku czci Św. Alfonsa Liguorego Biskupa, Doktora Kościoła i Założyciela Zakonu OO. Redemptorystów wraz z krótkim życiorysem ułożył O. Franciszek Świątek 1928r.
Nowenna rozpoczyna się od dnia 24 Lipca lub 1 sierpnia.
UWAGA O NOWENNIE DO ŚW. ALFONSA LIGUORI’EGO.
Sposób odprawienia Nowenny.
Z pośród licznych nabożeństw znane są ze swojej skuteczności Nowenny. Sposób odprawiania nowenny jest następujący: Przeczytaj z uwagą rozmyślanie przypadające na poszczególny dzień, byś się przejął ufnością w przyczynę Św. Alfonsa, oraz zachęcił się do naśladowania go w tej cnocie, co Świętym jest bardzo miłe. Po przeczytaniu rozmyślania odmów na cześć Św. Alfonsa 9 Zdrowaś i 9 razy Chwała Ojcu… itd. Oczyść sumienie gruntownie przez dobrą Spowiedź. Św. Alfons radzi – a to dla nadania większej skuteczności Nowennie, ćwiczyć się gorliwiej w cnotach podczas niej, spełniać dobre uczynki, zadać sobie jakieś umartwienie, szczególnie wewnętrzne, umartwiać swoją zbytnią ciekawość, rozproszenie, panować nad językiem, niecierpliwością itd. wszystko ku czci Świętego, do którego odprawia się Nowennę. o ile się Nowennę w ten sposób i w tym duchu odprawia, jest ona Bogu i Świętym bardzo miła i ściąga na nas obfite, nieraz nadzwyczajne Łaski; owszem, jak uczy doświadczenie, przez nią wypraszają sobie ludzie choćby cudowne uzdrowienia duszy i ciała.
WEZWANIE DUCHA ŚWIĘTEGO
Przyjdź Duchu Święty, napełnij serca Twych wiernych i zapal w nich ogień Miłości Twojej.
V. Ześlij Ducha Twego, a będą stworzone.
R. I odnowisz oblicze ziemi.
V. Módlmy się. Boże, Któryś serca wiernych światłem Ducha Świętego oświecić raczył, daj nam w tym Duchu znać co dobre i pociechą Jego zawsze się weselić. Przez Chrystusa Pana naszego.
R. Amen.
VII DZIEŃ NOWENNY (30 Lipca).
Umartwienie i Miłość krzyża Św. Alfonsa.
1. „Jeśli kto chce iść za Mną, niech zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój na każdy dzień i naśladuje Mnie”, — „A kto nie wyrzeka się wszystkiego, nie może być uczniem Moim” (Mat. 16, 24).
W tych surowych słowach i strasznych jak śmierć sama dla naszej natury poucza Boski Zbawca tych, którzy doskonale chcą Go naśladować o konieczności umartwienia zewnętrznego i wewnętrznego.
„A którzy są Chrystusowi, dodaje najdoskonalszy uczeń Ukrzyżowanego Św. Paweł Apostoł, ciało swoje ukrzyżowali z występkami i pożądliwościami swoimi“ (Gal. 5, 24).
Św. Alfons za cel swojego życia i założonego przez się Zgromadzenia obrał jak najdoskonalsze naśladowanie Pana Jezusa w Jego wewnętrznym i zewnętrznym Życiu. A ponieważ całe Życie Jezusa było jednym krzyżem i umartwieniem, dlatego rozmiłował się w Nim i chciał zawsze to umartwienie Chrystusowe w ciele swoim nosić, a życie w boleściach i upokorzeniach spędzić. Brzydził się więc całą duszą życiem miękkim, wygodnym i gnuśnym, miał wstręt do dogadzania ciału, trzymał je krótko i powtarzał za Świętym Janem od Krzyża, temu, kto potępia umartwienia i zewnętrzne ostrości pokutne, nie należy dać wiary, chociażby cuda działał. „Rozkosze zmysłowe i pociechy duchowe, dodawał, nie mogą w parze chodzić”. To znaczy, iż tylko dusza dobrze zewnętrznie i wewnętrznie umartwiona, zdolna i godna jest wyjątkowych Łask i pociech Bożych.
Z tego punktu widzenia zrozumiałym się staje nadzwyczajne zamiłowanie Alfonsa w umartwieniu ciała i naturalnych skłonności, które dla wielu, nie rozumiejących Dróg Bożych, wydaje się niezdrową przesadą.
Martwił więc Alfons ciało postami, biczowaniem nie rzadko krwawym, włosienicą, ostrymi łańcuszkami, sypianiem na gołej ziemi lub twardym łożu i innymi ćwiczeniami pokutniczymi. Dodajmy do tego nędzne pożywienie, które spożywał klęcząc lub siedząc na ziemi i tę okoliczność, iż do 30 roku życia był chowany we wszelkich wygodach zamożnego domu, oraz, iż zdrowie miał na ogół słabe.
Widząc te umartwienia jego świątobliwa, a bardzo kochająca go matka, tonęła we łzach, mówiąc: o ile mojego Alfonsa hamować nie będą spowiednicy, to się tymi pokutami zabije. I istotnie, przewodnicy duchowni musieli hamować zapał, który by go może za daleko uniósł. Biskup Falcoia, jego spowiednik, pisze do Alfonsa w tych rzeczach: „Trzeba postępować z umiarkowaniem wśród obecnych upałów; przede wszystkim co się tyczy twego łóżka, to winno być ono tak usłane, byś mógł spać w nocy. Przy stole lepiej trochę skosztować z owoców, podanych dla wszystkich. Dobrze jest poskramiać się w piciu i cierpieć pragnienie, ale nie do tego stopnia, by nie pić, aż przy końcu posiłku. Również nie pozwalam, byś do swej dyscypliny przyprawiał ostre haczyki. Błogosławię ci, ale nie błogosławię twych nieumiarkowanych umartwień, których zaniechaj w duchu posłuszeństwa”. Alfons wiedząc, iż najmilsze Bogu posłuszeństwo, ochotnie stosował się do woli spowiednika.
2. Ale jeszcze więcej cenił Święty Alfons i gorliwiej praktykował umartwienie wewnętrzne tj. zaparcie samego siebie, przez wyrzeczenie własnej woli na rzecz ślepego posłuszeństwa, swych upodobań i skłonności osobistych, miłości własnej, ciekawości zbytecznej itd.
„Bóg żąda, mówił Alfons do członków swego Zakonu, abyśmy byli Świętymi i dlatego musimy się tak jak Święci wielkodusznie umartwiać. Każdemu z nas musi być obojętnym, czy on w tym, czy w tamtym domu przebywa. Opuściliśmy świat, czy więc przystoi, abyśmy w Zgromadzeniu mieli jeszcze do czego przywiązanie?… Powinniśmy być na wszystko obojętni, a wtedy będziemy używali pokoju duszy”.
„Zaparcie, mówi jeszcze dalej, polega na umartwieniu i wyrzeczeniu się własnej woli. Kto nie uczynił żadnego postępu w tej cnocie, nie zrobił też postępu żadnego w naśladowaniu Jezusa Chrystusa. Jest czymś wielkim zapierać się własnej woli i swych przyrodzonych skłonności w małych rzeczach, np. masz ochotę coś powiedzieć, na coś popatrzeć, ale zaniechasz tego, umartwisz się! O, jak bardzo dusza przez to podoba się Panu! Im więcej zadajemy sobie gwałtu, tym więcej postępujemy w doskonałości”. Taka jest nauka Św. Doktora o zaparciu i umartwieniu, której sam był ustawicznym i żywym przykładem. „Był on, powiada o nim pięknie pewien pisarz O. Krebs, całe życie wewnętrznie i zewnętrznie przybity do krzyża, — wewnętrznie przez zaparcie własnej woli, miłości własnej, namiętności, — zewnętrznie przez nieustanne umartwienie zmysłów”.
Umartwiał się Alfons, aby dać ze siebie Bogu żywą i podobającą Mu się ofiarę, umartwiał się za grzeszników, którzy precz odrzuciwszy wszelkie umartwienie i zerwawszy tamy przyjaźni Bożych, przeszkadzające dogadzaniu zmysłom, obrażają ciężko Boga, a choćby wierzyć nie chcą, iż czynią coś złego. Święty nasz wyniszczył siebie przez zaparcie i umartwienie, ale jakże potężnym stał się przed Bogiem i ludźmi w czynie i słowie. Sam widok Alfonsa wstrząsające robił wrażenie na dobrych i złych. Dobrych zapalał do miłości Boga i cnoty, złych kruszył i na lepszą drogę
wprowadzał.
Jeden ze współczesnych księży tak opisuje swe wrażenie, jakie Alfons na nim zrobił: Podziwiałem Neapol, widziałem wszystkie wspaniałości Rzymu, — ale przedziwny sposób życia biskupa Alfonsa zrobił na mnie daleko większe wrażenie i zatarł w pamięci wszystko com w tych obu miastach widział. Widziałem świętego biskupa z pierwszych wieków Kościoła, którego ciągła choroba do łóżka przykuła, a który mimo to ciągle był zajęty pracą, odnoszącą się do Chwały Boga i dobra diecezji. Jada i sypia bardzo mało, żyje w największym ubóstwie, tak iż płaszcza musi używać za nakrycie w nocy, by mógł się zagrzać w swym ubogim łóżku”. Spełniły się na Alfonsie przedziwne Słowa Boskiego Zbawcy: „Jeżeli ziarno pszeniczne, padłszy w ziemię, nie obumrze, samo zostawa; o ile obumrze, wielki owoc przynosi” (Jan 12,24).
Czy cenimy sobie bardzo umartwienie i zaparcie się siebie? Czy je praktykujemy codziennie, byśmy mogli powiedzieć z Apostołem: Codziennie umieram sobie? Czy może gorączka używania i kultu ciała, jaka w tej chwili tak złośliwie świat trawi, udziela się w nieznacznej mierze i tobie?
O Boski mój Zbawco, Jezu, Który z Miłości ku mnie przyjąłeś na Siebie wszystkie moje słabości, nędzę choroby duszy, by za nie zadośćuczynić Sprawiedliwości Bożej, całe Swe Życie spędziłeś w ubóstwie i w wyrzeczeniu się wszystkich przyjemności świata, który mając przed sobą wesele, podjąłeś krzyż z jego sromotą i na nim w boleści umarłeś, błagam Cię przez Miłość Matki Twej Bolesnej, stojącej pod Krzyżem, daj mi wielką siłę i moc ducha, bym ciało moje wraz z jego popędami i namiętnościami mężnie aż do śmierci codziennie umartwiał. Matko Najświętsza, wyproś mi ducha wyrzeczenia się wszystkiego na tym świecie i ducha umartwienia. Św. Alfonsie, doskonały naśladowco Jezusa Ukrzyżowanego, wyproś mi Światło i Łaskę, bym odważnie w ślady Twoje wstępował. Amen.
Odmów na cześć Św. Alfonsa: 9 Zdrowaś Marya i 9 Chwała Ojcu.
Każdego dnia Nowenny należy odmówić poniższą modlitwę i Litanię.
Modlitwa do Św. Alfonsa o uproszenie Łask do zbawienia potrzebnych.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam żywą wiarę we wszystkie Prawdy, których nas Święty Kościół Rzymski naucza, oraz światło z Nieba, abyśmy poznali marność wszystkich rzeczy tego świata i złość naszych grzechów.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam mocną nadzieję, iż przez zasługi Pana Jezusa, przez wstawienie się Najświętszej Panny i przez przyczynę Twoją otrzymamy od Boga odpuszczenie grzechów, ostateczną wytrwałość i Niebo.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam gorącą miłość dla Boga, byśmy oderwani od wszelkiego stworzenia, mogli Jego jedynie miłować i na Chwałę Jego zupełnie się oddać.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam Łaskę doskonałego poddania się Woli Bożej, abyśmy przyjmowali z poddaniem cierpienia, pogardę, prześladowania, krzywdy na majątku i na sławie, stracie krewnych i wreszcie śmierć samą.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam szczery żal za grzechy, abyśmy nigdy nie przestawali opłakiwać obrazy Panu Bogu wyrządzonej.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam prawdziwą miłość bliźniego, która by nas nakłoniła do czynienia dobrze tym nawet, którzy nas obrażają.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam anielską cnotę czystości i pomoc, abyśmy się opierali pokusom nieczystym i wzywali w nich Najświętszych Imion Jezusa i Maryi.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam Łaskę wielkiego nabożeństwa do Męki Pańskiej, do Przenajświętszego Sakramentu i do naszej Matki, Najświętszej Maryi Panny.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam przede wszystkim Łaskę ostatecznej wytrwałości i dar modlenia się o wytrwałość szczególnie w chwili pokusy i w godzinę śmierć naszej.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
Litania do Św. Alfonsa Liguorego
Kyrie elejson! Chryste elejson! Kyrie elejson!
Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!
Ojcze z Nieba Boże, zmiłuj się nad nami!
Synu Odkupicielu świata, Boże,
Duchu Święty Boże,
Święta Trójco Jedyny Boże,
Święta Marya, bez zmazy grzechowej poczęta, módl się za nami.
Święty Alfonsie-Mario,
Święty Alfonsie-Mario, od dzieciństwa święty i niewinny,
Święty Alfonsie-Mario, przez cale życie od grzechu śmiertelnego zachowany,
Święty Alfonsie-Mario, wierny Boskiemu powołaniu,
Święty Alfonsie-Mario, ubóstwem świętym wzbogacony,
Święty Alfonsie-Mario, w przeciwnościach najcierpliwszy,
Święty Alfonsie-Mario, w prześladowaniu cichy i pokornego serca,
Święty Alfonsie-Mario, zbawienia i uświęcenia dusz spragniony,
Święty Alfonsie-Mario, dzielny szermierzu, z heretykami walczący,
Święty Alfonsie-Mario, obrońco Dogmatu Niepokalanego Poczęcia
Święty Alfonsie-Mario, nieomylności papieskiej wysławicielu,
Święty Alfonsie-Mario, ubogim i zaniedbanym Słowo Boże głoszący,
Święty Alfonsie-Mario, pocieszycielu utrapionych,
Święty Alfonsie-Mario, nawracający grzeszników,
Święty Alfonsie-Mario, przewodniku dusz doskonałości pragnących,
Święty Alfonsie-Mario, dla wszystkich stający się wszystkim,
Święty Alfonsie-Mario, Stolicy Świętej we wszystkim poddany,
Święty Alfonsie-Mario, światło kapłanów i biskupów,
Święty Alfonsie-Mario, zwierciadło żywe cnót wszelkich,
Święty Alfonsie-Mario, baczny pasterzu swej owczarni,
Święty Alfonsie-Mario, uciskami Kościoła Bożego stroskany,
Święty Alfonsie-Mario, w Dzieciątku Jezus zamiłowany,
Święty Alfonsie-Mario, Ofiarę bezkrwawą sprawując, miłością pałający,
Święty Alfonsie-Mario, w Najświętszym Sakramencie rozmiłowany,
Święty Alfonsie-Mario, w rozpamiętywaniu Męki Pańskiej najpilniejszy,
Święty Alfonsie-Mario, najwierniejszy synu Najświętszej Panny,
Święty Alfonsie-Mario, objawieniami Maryi Panny uszczęśliwiony,
Święty Alfonsie-Mario, Serafinie miłości,
Święty Alfonsie-Mario, Patryarcho misjonarzy,
Święty Alfonsie-Mario, Proroku Darem cudów obdarzony,
Święty Alfonsie-Mario, w pracy apostolskiej najżarliwszy,
Święty Alfonsie-Mario, w pokucie i umartwieniach prawdziwy męczenniku,
Święty Alfonsie-Mario, Wyznawco, dziełami swoimi wsławiony,
Święty Alfonsie-Mario, dziewiczą czystość ciała i duszy zachowujący,
Święty Alfonsie-Mario, Założycielu Zakonu Najświętszego Odkupiciela,
Święty Alfonsie-Mario, Kościoła powszechnego Doktorze,
Święty Alfonsie-Mario, Orędowniku nasz w Niebie,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, Przepuść nam, Panie!
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, Wysłuchaj nas, Panie!
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, Zmiłuj się nad nami!
Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!
Kyrie elejson! Chryste elejson! Kyrie elejson!
Ojcze nasz… Zdrowaś Marya… Chwała Ojcu…
Antyfona. O Doktorze najlepszy, światłości Kościoła Świętego, Błogosławiony Alfonsie-Mario, Prawa Pańskiego miłośniku, błagaj za nami Syna Bożego!
V. Módl się za nami Święty Alfonsie-Mario.
R. Abyśmy się stali godnymi Obietnic Chrystusa Pana.
V. Panie! wysłuchaj modlitwy nasze.
R. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.
V. Módlmy się: Boże, Któryś przez Błogosławionego Alfonsa-Marię, Wyznawcę Twego i Biskupa, pałającego żarliwością o zbawienie dusz, Twój Kościół nowym potomstwem obdarzył, prosimy Cię, abyśmy upomnieniami jego zbawiennymi pouczeni i przykładami pokrzepieni, do Ciebie szczęśliwie dojść mogli. Przez Chrystusa Pana naszego.
R. Amen.
© salveregina.pl 2024
