Nowenna rozpoczyna się od dnia 24 Lipca.
Źródło: Nowenna ku czci Św. Alfonsa Liguorego Biskupa, Doktora Kościoła i Założyciela Zakonu OO. Redemptorystów wraz z krótkim życiorysem ułożył O. Franciszek Świątek 1928r.
UWAGA O NOWENNIE DO ŚW. ALFONSA LIGUORI’EGO.
Sposób odprawienia Nowenny.
Z pośród licznych nabożeństw znane są ze swojej skuteczności Nowenny. Sposób odprawiania nowenny jest następujący: Przeczytaj z uwagą rozmyślanie przypadające na poszczególny dzień, byś się przejął ufnością w przyczynę Św. Alfonsa, oraz zachęcił się do naśladowania go w tej cnocie, co Świętym jest bardzo miłe. Po przeczytaniu rozmyślania odmów na cześć Św. Alfonsa 9 Zdrowaś i 9 razy Chwała Ojcu… itd. Oczyść sumienie gruntownie przez dobrą Spowiedź. Św. Alfons radzi – a to dla nadania większej skuteczności Nowennie, ćwiczyć się gorliwiej w cnotach podczas niej, spełniać dobre uczynki, zadać sobie jakieś umartwienie, szczególnie wewnętrzne, umartwiać swoją zbytnią ciekawość, rozproszenie, panować nad językiem, niecierpliwością itd. wszystko ku czci Świętego, do którego odprawia się Nowennę. o ile się Nowennę w ten sposób i w tym duchu odprawia, jest ona Bogu i Świętym bardzo miła i ściąga na nas obfite, nieraz nadzwyczajne Łaski; owszem, jak uczy doświadczenie, przez nią wypraszają sobie ludzie choćby cudowne uzdrowienia duszy i ciała.
WEZWANIE DUCHA ŚWIĘTEGO
Przyjdź Duchu Święty, napełnij serca Twych wiernych i zapal w nich ogień Miłości Twojej.
V. Ześlij Ducha Twego, a będą stworzone.
R. I odnowisz oblicze ziemi.
V. Módlmy się. Boże, Któryś serca wiernych światłem Ducha Świętego oświecić raczył, daj nam w tym Duchu znać co dobre i pociechą Jego zawsze się weselić. Przez Chrystusa Pana naszego.
R. Amen.
II DZIEŃ NOWENNY (25 Lipca).
Kapłan Chrystusowy.
1. Św. Alfons miał pojęcie o godności kapłańskiej i wypływających z niej obowiązkach bardzo wzniosłe i jasne.
Władza kapłańska jest cząstką Władzy wielkiego Kapłana Nowego Zakonu Jezusa Chrystusa. Kapłan to pośrednik pomiędzy Bogiem i ludźmi, w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujący; to sługa Chrystusa i szafarz Tajemnic Bożych (2 Kor 4, 1). W tym celu Chrystus obdarzył go prawie nadludzką władzą. Dał mu klucze Królestwa Niebieskiego i moc nad rzeczywistym Swoim Ciałem w Ofierze Mszy Świętej i władzę nad Mistycznym Ciałem, tj. nad wiernymi w urzędzie nauczania i w sprawowaniu Sakramentów Świętych, szczególnie Sakramentu Pokuty. Z tych kilku słów widać już ogrom władzy duchownej i godności, jaka mieści się w Kapłaństwie. To też Sam Chrystus Pan, po wyświęceniu Apostołów na kapłanów, przemawia do nich z całym uszanowaniem: „Już was nie będę zwał sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego; ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem wszystko, co słyszałem od Ojca, oznajmiłem wam” (Jan 15, 2).
Ojcowie Kościoła z najgłębszą czcią i najwyższymi pochwałami mówią o godności kapłańskiej. Św. Ignacy M. nazywa kapłaństwo: „Szczytem wszystkich Łask”. A Św. Efrem: „O cudzie niesłychany! O władzo niepojęta, o święta i napełniająca lękiem, Tajemnico Kapłaństwa!”
Św. Jan Chryzostom i Św. Piotr Damian stawiają władzę i godność kapłana nad władzę królów i książąt ziemskich, owszem, samych-że Aniołów. A Św. Bernardyn ze Sieny, mówiąc o godności kapłańskiej, z pokorą, ale zarazem i ze śmiałością tak przemawia do Samej Matki Boga Maryi: „Wybacz mi, Panno Błogosławiona, bo nie mówię nic przeciwko Tobie: Sam Bóg wyżej postawił Kapłaństwo nad Ciebie”. Albowiem według słów Innocentego III, chociaż godność Maryi przewyższała godność Apostołów, to przecież nie Jej, ale im powierzył Pan klucze Królestwa Niebieskiego”.
Św. Alfons nie tylko znał te Prawdy i pochwały Kapłaństwa, Ojców Kościoła, ale jak świadczą jego teologiczne dzieła, a szczególnie złota książka o Godności i Obowiązkach Kapłańskich, często i głęboko się nad nimi zastanawiał.
Kiedy zaś przyjął święcenia kapłańskie, z godności i obowiązków, jakie na siebie przyjął, wyciągnął wszystkie praktyczne wnioski i całe życie swe na ich urzeczywistnienie poświęcił. Od chwili, gdy biskup włożył na niego ręce i rzekł: „Accipe Spiritum Sanctum… Przyjmij Ducha Świętego”, serce Alfonsa zapłonęło wielkim płomieniem Miłości Bożej, 0raz pragnieniem, by ten płomień wszędzie wokół siebie rozniecać — owszem, cały świat nim zapalić. Odtąd jego pokarmem stała się Chwała Boża i zbawienie dusz.
Postanowienia, jakie wówczas uczynił odzwierciedlają jego piękną i wzniosłą duszę.
Oto niektóre z nich: „Jestem kapłanem, godnością przewyższam Aniołów, dlatego powinienem prowadzić życie anielskie”.
„Kościół Święty zaszczycił mnie, wynosząc do godności kapłańskiej, obowiązkiem moim będzie: przynosić Mu zaszczyt świętością życia, gorliwością, ustawiczną pracą i życiem bez skazy”.
„Jestem kapłanem, mam więc zapalać dusze pragnieniem nabycia cnót, oraz uwielbiać Najwyższego Kapłana Jezusa Chrystusa”.
Z tego krótkiego ustępu widzisz duszo wierna jak Św. Alfons wraz z innymi mężami bożymi cenił sobie godność i władzę kapłańską, a szczególnie jak Sam Chrystus, Syn Boży, ją czci i ceni.
On to bowiem nazywa kapłana Swym przyjacielem; On zwierza mu w ręce klucze Królestwa Niebieskiego, On na jego głos zstępuje z Nieba i ukrywa się w Najświętszym Sakramencie Ołtarza. On Sam powiedział, że: „Kto was (kapłanów) się dotyka (tj. prześladuje) dotyka się źrenicy Oka Mego”.
Jakże to teraz smutno patrzeć, gdy wrogowie Kościoła i Boga czernią i zohydzają godność kapłańską, a wielu Katolików zamiast bronić, poniżają Święty Stan Kapłański słowem, pismem, owszem nie cofają się choćby przed czynnymi zniewagami. Ty, duszo wierna miej we czci i poważaniu kapłana. A choćbyś słyszała lub wiedziała, iż jaki kapłan nie pomny na świętość swego stanu daje zgorszenie, pamiętaj, iż jego ludzka słabość jest wielka, ale godność i władza jego jest Boska i Święta, i tym goręcej módl się o kapłanów według Serca Jezusowego.
2. Ponieważ Pismo Święte (Ks. Malach. 27) żąda od kapłana wielkiej i gruntownej wiedzy, bo „wargi kapłańskie będą strzec umiejętności, a Zakonu Pańskiego pytać się będą z ust jego”, Alfons pogłębiał i rozszerzał ustawicznie wiadomości wyniesione z Seminarium.
Zdając sobie jasno sprawę, iż kapłan bez rozległej i gruntownej nauki nic wielkiego nie zdziała dla dusz i Kościoła, zrobił niezłomne postanowienie, całe życie spędzić wśród książek, a kilkadziesiąt dzieł przez niego napisanych świadczy o ogromie nabytej wiedzy.
Uzbrojony wiedzą, tym mieczem ducha, pracował i walczył niezmordowanie w obronie Wiary i Kościoła jako dobry żołnierz Jezusa Chrystusa.
Św. Alfons zdawał sobie sprawę, te aby kapłan mógł godnie spełnić wielkie i ciężkie swe obowiązki, musi poświęcić im całkowicie i wyłącznie wszystkie swe siły, zdolności i cały czas jakim rozporządza. Sprawy świeckie powinien pozostawić ludziom świeckim: one tylko bez pożytku, absorbują czas i siły kapłana, który jest postawiony, jak uczy Św. Paweł, tylko w tych rzeczach, które odnoszą się do Boga (Żyd. 5, 1). Ma żyć więc tylko dla Chwały Bożej i Zbawienia dusz. „Odłączcie mi Szawła i Barnabę do dzieła, do któregom ich powołał” (Dz. Ap. 13, 2). Św. Alfons tak się tym przejął i tak wyłącznie swe siły i czas poświęcił Bogu i duszom, iż jakby w przysłowie weszło o nim to powiedzenie: „Monsignorowi Alfonsowi tylko Chwała Boża w głowie!”
Kapłan całą swą siłę i skuteczność w pracy czerpie z życia wewnętrznego. Im ono pełniejsze, im żywszym tętnem bije, tym obfitszy plon Chwały Bożej i Zbawienia dusz. Alfons pamiętał o słowach Jezusa: „Jam jest winnym szczepem, wyście latoroślami. Kto mieszka we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi plon obfity, bo beze Mnie nic uczynić nie możecie” (Jan 15, 5), dlatego z pracą wytężoną łączył ustawiczną modlitwę, modlitwę, skupienie i ćwiczenie się w cnotach.
Lecz przy wytężonej pracy apostolskiej słabną siły choćby najdzielniejszych szermierzy Chrystusowych. Już Św. Paweł mówił do Św. Tymoteusza: „Dlatego upominam cię, abyś wzbudził Łaskę Bożą, która jest w tobie przez włożenie rąk moich” (2 Tym. 1, 6). Św. Alfons usuwał się od czasu do czasu w samotność, by w modlitwie i obcowaniu z Bogiem, wzbudzić w sobie Łaskę sakramentalną kapłaństwa i nabrać nowych sil do poświęceń i trudów życia misjonarskiego.
A gdy z woli Papieża został „kapłanem wielkim”, tj. biskupem, mógł o sobie powtórzyć za Św. Pawłem Apostołem, „że nie miało żadnego odpoczynku ciało moje”. Wzruszającym jest patrzeć, jak Alfons, sterany wiekiem, trudami życia zakonnego oraz misjonarskiego, z młodzieńczym zapałem podejmuje brzemię obowiązków biskupich, odmawia sobie spoczynku, snu, pokarmu nawet, dwoi się i troi, nie zważa na liczne i ciężkie swoje choroby, by zaniedbaną diecezję odnowić w Chrystusie, uświęcić i przywieść do idealne go stanu.
Ale też owoce jego prac, cierpień i modlitw są przeobfite i przebłogosławione. Kościół Święty nazywa go kapłanem wielkim, który za dni życia swego był podporą Kościoła (Oficjum).
Obowiązki wiernych względem kapłanów.
1) Modlić się często i gorąco za kapłanów.
2) Wspierać czynnie kapłanów w ich pracy dobroczynnej, społecznej i apostolskiej. Nieraz gorliwa oświecona i taktowna osoba świecka, przykładem, radą, czynem dotrze tam, gdzie wpływ duszpasterza, zwłaszcza w środowiskach miejskich i przemysłowych się kończy. Więcej ona niekiedy dobrego może zdziałać dla dobrej sprawy, niż kapłan, do którego pewne koła są z góry uprzedzone. Dlatego w naszych czasach tyle się mówi o apostolstwie ludzi świeckich.
3) Rozbudzać powołania kapłańskie. o ile w młodzieńcu dostrzeżesz Iskrę Bożą powołania kapłańskiego, nie gasić jej, ale podtrzymuj, rozniecaj.
4) Dopomóc materialnie, o ile możesz młodzieńcom pragnącym się poświęcić stanowi duchownemu.
5) Słuchać kapłanów w rzeczach Wiary i obyczajów i iść z nimi ręka w rękę w każdej uczciwej i dobrej sprawie.
Modlitwa.
Panie Jezu, z Najświętszego Serca Twego wyrwało się to westchnienie gorące: „Żniwo wielkie, ale robotników mało; proście Pana żniwa, aby posłał robotników do żniwa Swego”, błagamy Cię, przez to nieugaszone pragnienie jakie masz, by wszystkie dusze zbawić, wzbudź liczne powołania kapłańskie, by żeńcy Twoi poszli na cały świat, do wszystkich narodów chrześcijańskich i pogańskich i rozniecali w duszach ogień Miłości Bożej, który przyszedłeś zesłać na ziemię.
Matko Najświętsza Królowo Apostołów módl się za kapłanów. Amen.
Odmów na cześć Św. Alfonsa: 9 Zdrowaś Marya i 9 Chwała Ojcu.
Każdego dnia Nowenny należy odmówić poniższą modlitwę i Litanię.
Modlitwa do Św. Alfonsa o uproszenie Łask do zbawienia potrzebnych.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam żywą wiarę we wszystkie Prawdy, których nas Święty Kościół Rzymski naucza, oraz światło z Nieba, abyśmy poznali marność wszystkich rzeczy tego świata i złość naszych grzechów.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam mocną nadzieję, iż przez zasługi Pana Jezusa, przez wstawienie się Najświętszej Panny i przez przyczynę Twoją otrzymamy od Boga odpuszczenie grzechów, ostateczną wytrwałość i Niebo.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam gorącą miłość dla Boga, byśmy oderwani od wszelkiego stworzenia, mogli Jego jedynie miłować i na Chwałę Jego zupełnie się oddać.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam Łaskę doskonałego poddania się Woli Bożej, abyśmy przyjmowali z poddaniem cierpienia, pogardę, prześladowania, krzywdy na majątku i na sławie, stracie krewnych i wreszcie śmierć samą.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam szczery żal za grzechy, abyśmy nigdy nie przestawali opłakiwać obrazy Panu Bogu wyrządzonej.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam prawdziwą miłość bliźniego, która by nas nakłoniła do czynienia dobrze tym nawet, którzy nas obrażają.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam anielską cnotę czystości i pomoc, abyśmy się opierali pokusom nieczystym i wzywali w nich Najświętszych Imion Jezusa i Maryi.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam Łaskę wielkiego nabożeństwa do Męki Pańskiej, do Przenajświętszego Sakramentu i do naszej Matki, Najświętszej Maryi Panny.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
- Najgorliwszy Doktorze Kościoła, Św. Alfonsie, uproś nam przede wszystkim Łaskę ostatecznej wytrwałości i dar modlenia się o wytrwałość szczególnie w chwili pokusy i w godzinę śmierć naszej.
Chwała Ojcu i Synowi… itd.
Litania do Św. Alfonsa Liguorego.
Kyrie elejson! Chryste elejson! Kyrie elejson!
Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!
Ojcze z Nieba Boże, zmiłuj się nad nami!
Synu Odkupicielu świata, Boże,
Duchu Święty Boże,
Święta Trójco Jedyny Boże,
Święta Marya, bez zmazy grzechowej poczęta, módl się za nami.
Święty Alfonsie-Mario,
Święty Alfonsie-Mario, od dzieciństwa święty i niewinny,
Święty Alfonsie-Mario, przez cale życie od grzechu śmiertelnego zachowany,
Święty Alfonsie-Mario, wierny Boskiemu powołaniu,
Święty Alfonsie-Mario, ubóstwem świętym wzbogacony,
Święty Alfonsie-Mario, w przeciwnościach najcierpliwszy,
Święty Alfonsie-Mario, w prześladowaniu cichy i pokornego serca,
Święty Alfonsie-Mario, zbawienia i uświęcenia dusz spragniony,
Święty Alfonsie-Mario, dzielny szermierzu, z heretykami walczący,
Święty Alfonsie-Mario, obrońco Dogmatu Niepokalanego Poczęcia
Święty Alfonsie-Mario, nieomylności papieskiej wysławicielu,
Święty Alfonsie-Mario, ubogim i zaniedbanym Słowo Boże głoszący,
Święty Alfonsie-Mario, pocieszycielu utrapionych,
Święty Alfonsie-Mario, nawracający grzeszników,
Święty Alfonsie-Mario, przewodniku dusz doskonałości pragnących,
Święty Alfonsie-Mario, dla wszystkich stający się wszystkim,
Święty Alfonsie-Mario, Stolicy Świętej we wszystkim poddany,
Święty Alfonsie-Mario, światło kapłanów i biskupów,
Święty Alfonsie-Mario, zwierciadło żywe cnót wszelkich,
Święty Alfonsie-Mario, baczny pasterzu swej owczarni,
Święty Alfonsie-Mario, uciskami Kościoła Bożego stroskany,
Święty Alfonsie-Mario, w Dzieciątku Jezus zamiłowany,
Święty Alfonsie-Mario, Ofiarę bezkrwawą sprawując, miłością pałający,
Święty Alfonsie-Mario, w Najświętszym Sakramencie rozmiłowany,
Święty Alfonsie-Mario, w rozpamiętywaniu Męki Pańskiej najpilniejszy,
Święty Alfonsie-Mario, najwierniejszy synu Najświętszej Panny,
Święty Alfonsie-Mario, objawieniami Maryi Panny uszczęśliwiony,
Święty Alfonsie-Mario, Serafinie miłości,
Święty Alfonsie-Mario, Patryarcho misjonarzy,
Święty Alfonsie-Mario, Proroku Darem cudów obdarzony,
Święty Alfonsie-Mario, w pracy apostolskiej najżarliwszy,
Święty Alfonsie-Mario, w pokucie i umartwieniach prawdziwy męczenniku,
Święty Alfonsie-Mario, Wyznawco, dziełami swoimi wsławiony,
Święty Alfonsie-Mario, dziewiczą czystość ciała i duszy zachowujący,
Święty Alfonsie-Mario, Założycielu Zakonu Najświętszego Odkupiciela,
Święty Alfonsie-Mario, Kościoła powszechnego Doktorze,
Święty Alfonsie-Mario, Orędowniku nasz w Niebie,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, Przepuść nam, Panie!
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, Wysłuchaj nas, Panie!
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, Zmiłuj się nad nami!
Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!
Kyrie elejson! Chryste elejson! Kyrie elejson!
Ojcze nasz… Zdrowaś Marya… Chwała Ojcu…
Antyfona. O Doktorze najlepszy, światłości Kościoła Świętego, Błogosławiony Alfonsie-Mario, Prawa Pańskiego miłośniku, błagaj za nami Syna Bożego!
V. Módl się za nami Święty Alfonsie-Mario.
R. Abyśmy się stali godnymi Obietnic Chrystusa Pana.
V. Panie! wysłuchaj modlitwy nasze.
R. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.
V. Módlmy się: Boże, Któryś przez Błogosławionego Alfonsa-Marię, Wyznawcę Twego i Biskupa, pałającego żarliwością o zbawienie dusz, Twój Kościół nowym potomstwem obdarzył, prosimy Cię, abyśmy upomnieniami jego zbawiennymi pouczeni i przykładami pokrzepieni, do Ciebie szczęśliwie dojść mogli. Przez Chrystusa Pana naszego.
R. Amen.
© salveregina.pl 2024
