Nowenna do Św. Teresy od Dzieciątka Jezus – dzień 4

Z tej niemocy wyradza się w sercu dziecka Bożego nieufność do siebie, a potrzeba szukania pomocy u najlepszego i Najmiłosierniejszego Ojca w Niebie. — Wszak Pan Jezus powiedział: „O cokolwiek prosić będziecie Ojca Mego w Imię Moje, da wam” (Jan. 16, 23). Trzeba więc prosić, a prosząc ufać, to znaczy, być przekonanym, że, o ile prośba nasza nie sprzeciwia się Woli Bożej, będzie na pewno wysłuchaną. — Tyle od Pana Boga otrzymamy, ile się spodziewamy, słusznie więc twierdzi Święta Teresa: „że nic tak Pana Jezusa nie obraża i nic tak nie rani Jego Boskiego Serca, jak brak ufności, — ufność i tylko ufność powinna nas prowadzić do miłości”.

Przerzucając karty Ewangelii Świętej, znajdujemy śliczne przykłady miłości Najświętszego Serca, zachęcające nas do bezgranicznej ufności. Z jakąż iż to miłością zwracał się Boski Zbawiciel ku wszystkim nieszczęśliwym, cierpiącym, choćby grzesznikom, a gdy Mu faryzeusze wyrzucali, iż obcuje z celnikami i grzesznikami, odpowiadał: „Nie trzeba zdrowym lekarza, ale źle się mającym… bom nie przyszedł wzywać sprawiedliwych, ale grzesznych” (Mat. 9, 12, 13). Każde cierpienie, każda nędza, wywoływały u Najdroższego Zbawiciela największe oznaki Łaski i Miłosierdzia. Zrozumiała to dobrze Święta Teresa i sama wyznaje: „Odkąd danym mi było zrozumieć Miłość Najświętszego Serca Pana Jezusa, znikła we mnie wszelka bojaźń. Wspomnienie win moich upokarza mnie i skłania, bym nigdy nie opierała się na własnych Siłach, które są tylko słabością, ale na Miłosierdziu i Miłości Pana Jezusa. Czuję, że, choćby sumienie moje było obciążone zbrodniami całego świata, nie straciłabym ufności, ale z sercem pełnym żalu pośpieszyłabym co prędzej rzucić się w objęcia mego Zbawcy. Nic mnie przestraszyć nie może, znam całą głębię Miłości i Miłosierdzia Pańskiego. Gdy winy nasze z ufnością dziecka rzucamy w ognisko Miłości, czyż nie muszą tam spłonąć doszczętnie?”

Idąc za wskazówką naszej anielskiej Świętej, zwracajmy się we wszystkich upadkach, troskach, niepowodzeniach i cierpieniach z dziecięcą ufnością do naszego Najlepszego Ojca w Niebie, pamiętając na słowa Króla-Proroka Dawida: „W Tobie Panie nadzieję położyłem, nie będą zawstydzon na wieki” (Ps 31/30/).

By żyć miłością, bojaźń wygnać trzeba,

I dawnych błędów już przekreślić kartę,

Wszak grzechy moje są bez śladu starte.

Wszystkie je strawił Święty Ogień z Nieba.

Słodki Płomieniu, Twą Boską Światłością,

Ja się okrywam, w niej moje mieszkanie,

I tam wciąż trwając, chcę śpiewać, o Panie,

Żyję miłością”. (Żyję miłością).

DESZCZ RÓŻ.

Uzdrowienie chorej na raka.

Pielęgniarka W. L. opowiada: P. X. cierpiała od listopada 1910 r. na raka w żołądku; stan jej był bardzo niebezpieczny, gdyż dołączyło się jeszcze ogólne wycieńczenie całego organizmu. Gdy w roku 1910 odbywałam dziękczynną pielgrzymkę do Lisieux, kupiłam sobie kilka pocztówek z wizerunkiem Świętej Teresy, a otarłszy je o krzyż na grobie Świętej, posłałam jedną z nich p. X., która opuszczona już od lekarzy, była prawie umierająca. Nie wiedząc, czy moja kartka zastanie chorą przy życiu, cieszyłam się myślą, iż może sprawić przyjemność jej rodzinie. Panna X. otrzymawszy kartkę i ucałowawszy ją, zawołała: „Jestem uzdrowiona”. Prosiła zaraz o posiłek, ta, która od wielu miesięcy żyła tylko wodą i ziółkami Istotnie została cudownie uzdrowioną.

Biedna p. X. z uzdrowienia nie była zadowoloną; spodziewając się, iż rychło umrze, cieszyła się, iż będzie uwolnioną od trosk materialnych; to też łudząc się, iż choroba powróci, upierała się, by pozostać w łóżku. — Ale zdołałam ją uspokoić, zapewniając ją, iż skoro Święta powróci jej zdrowie, to postara się i o środki do życia. niedługo Święta Teresa wynalazła jej zajęcie; — odtąd p. X. jest zdrową i zadowoloną.

W. Ł.

POSTANOWIENIE: Z ufnością wielką oddam się w Ręce Ojca Niebieskiego, oczekując wszystkiego od Jego Dobroci.

AKT STRZELISTY: Jezu mój… liczę na Ciebie! (Św. Teresa od Dz. Jez.).

MODLITWA.

Ukochana święta Tereso od Dzieciątka Jezus, anielska Patronko moja, która w swej dziecięcej ufności, posuniętej dostatecznych granic, ośmieliłaś się; powiedzieć: „że cuda, które Pan Bóg dla ciebie czynić będzie, przejdą twe najśmielsze oczekiwania”, uproś mi, przyczyną swoją u Ojca Niebieskiego, niezachwianą ufność, którą bym mógł wyjednać obfite Łaski dla siebie | i dla bliźnich moich i tak uweselić Ojcowskie Jego Serce. Amen.

Ojcze nasz. Zdrowaś Marya. Chwała Ojcu.

Zapanowała w rodzinie nędza, wskutek czego źle odżywiana ich córeczka Helenka zapadła na skrzywienie kręgosłupa i utraciła władzę w nóżkach Nieszczęście tej rodziny wzbudzało ogólne współczucie. Jedno z żeńskich Zgromadzeń dopomagało im materialnie, a poradziło panu Noel, aby wraz z całą rodziną odprawił nowennę do Św. Teresy.

Nowennę rozpoczęto 27 marca 1912 roku. Zaraz po rozpoczęciu nowenny pani Noel poczuła się lepiej, a 7-go dnia nowenny jakiś głos wewnętrzny nakazał jej wstać. Posłuszna temu głosowi, pomimo sprzeciwu opiekującej się nią matki, wstaje i sześć razy obchodzi pokój dokoła.

Pani Noel wyzdrowiała, ale Helenka wciąż chora. Dziesięć miesięcy leży dziecina na twardej desce na zlecenie lekarzy. 11 kwietnia ma przyjąć I-szą Komunię Świętą. Dwie nowenny na jej intencje odprawiono bez rezultatu. Zrozpaczony ojciec udaje się znów do klasztoru, gdzie mu doradzono, aby nowennę odprawić po raz 3-ci, 18 maja, ostatniego dnia nowenny dziecina woła: „Tatusiu, tatusiu, podnieś mnie, ja muszę chodzić”.

Z pomocą ojca wstała, zaczęła chodzić, a wreszcie biegać, aby sprawdzić czy jest rzeczywiście zdrową. Oświadczyła przy tym; iż wyraźnie słyszała głos, który łagodnie zawołał: „Helenko wstać! Będziesz chodzić sama”. Po pewnym czasie przeszło i skrzywienie kręgosłupa. 10 września 1912 r. cala rodzina odbyła dziękczynną pielgrzymkę do grobu Świętej Teresy.

Modlitwa.

Z ufnością wielką w Łaski, które sobie zaskarbiłaś u Boga, zwracam się do Ciebie, Święta Tereso, abyś i mnie udzieliła z tego Skarbca prawdziwego. A czynię to tym śmielej, iż znanym jest ogólne Twe postanowienie poświęcania swych modłów dla dobra cierpiącej ludzkości. Wierzę, iż jeżeli jestem Łaski godzien Twemu wstawiennictwu, Pan Nieba i ziemi nie odmówi, jeżeli zaś godzien nie jestem, oświeć mnie, abym wiedział, jak żyć, co czynić, bym stał się godzien Miłosierdzia.

Ojcze nasz. Zdrowaś Marya. Chwała Ojcu.

Jezu Chryste, Synu Boży, Który przyrzekłeś, iż wynagrodzisz najmniejszą usługę, jaką z miłości ku bliźniemu wyświadczymy, spojrzyj łaskawie na Twą małą Oblubienicę, Św. Teresę od Dzieciątka Jezus, która się tak starała o zbawienie dusz. W nagrodę za wszystko, co ona na ziemi czyniła i cierpiała, nakłoń Ucho Twoje na jej życzenie: „czynić dobrze w Niebie dla ziemi” i użycz mi za jej wstawieniem się, tej Łaski, o którą Cię gorąco proszę.

Ojcze nasz. Zdrowaś Marya. Chwała Ojcu.

Duchu Święty, Wieczny Boże, Który przez tak wielkie Łaski Twej Miłości, błogosławioną duszę Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus do doskonałości prowadziłeś, błagam Cię przez wierność, z którą ona z tą Łaską współdziałała, wysłuchaj łaskawie jej wstawienia się za mną grzesznikiem i wedle jej słów, iż „deszcz różany na ziemię zsyłać będzie” użycz mi, Duchu Święty, tej Łaski, o którą proszę.

Ojcze nasz. Zdrowaś Marya. Chwała Ojcu.

Święta Teresko od Dzieciątka Jezus, która podczas swego krótkiego pobytu na ziemi, byłaś zwierciadłem anielskiej czystości, gorącej miłości i zupełnego oddania się Bogu, teraz gdy już otrzymałaś nagrodę za twe cnoty, spojrzyj litościwie na mnie, który z ufnością udaję się do Ciebie. Przemów za mnie słowo do Tej Dziewicy Niepokalanej, której byłaś „kwiatkiem ulubionym”, do Królowej Nieba „która się uśmiechała do ciebie w zaraniu życia twego”.

Błagaj Ją, Która ma taki wpływ potężny na Serce Jezusa, aby mi uprosiła tę Łaskę, o którą proszę, i aby Jej Błogosławieństwo wzmacniało mnie w każdej chwili mego życia, broniło mnie w chwili śmierci i doprowadziło mnie do wiecznej szczęśliwości w Niebie. Amen.

Witaj, Królowo, Matko Litości, * Życie, słodkości i nadziejo nasza, witaj! * Do Ciebie wołamy wygnańcy, synowie Ewy, * do Ciebie wzdychamy jęcząc i płacząc na tym łez padole. * A przeto, Orędowniczko nasza, Twoje Miłosierne Oczy obróć na nas * I Jezusa, Błogosławiony Owoc Żywota Twego * po tym wygnaniu nam okaż. * O Łaskawa, o Litościwa, o Słodka Panno Maryo!