Nieobrzezany (ἀπερίτμητος aperitmētos)

Ludzie twardego karku i nieobrzezanych serc i uszu! Wy zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu. Jak ojcowie wasi, tak i wy (Dz 7,51)

Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι καρδίαις καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς.

Duri cervice et incircumcisi cordibus et auribus, vos semper Spiritui Sancto resistitis; sicut patres vestri, et vos.

Te ostre słowa wypowiedział św. Szczepan wobec słuchających go Żydów. Łatwo można się domyśleć, iż nie zostały przez nich dobrze przyjęte. Ich gwałtowna reakcja doprowadziła do oskarżenia o bluźnierstwa i ukamienowania młodzieńca.

Ale co oznacza to określenie „nieobrzezane serce i uszy”? By odpowiedzieć na to pytanie należy wyjaśnić, jaki był sens obrzezania, które Bóg pozostawił Abrahamowi. Przede wszystkim był to widzialny znak przymierza Boga z człowiekiem, a także symbol usunięcia wszelkiej skazy, niedoskonałości.

Nieobrzezane serce, to serce niedoskonałe, które nie spełnia swej podstawowej funkcji, a więc nie jest w stanie wejść w relację z Panem. Podobnie nieobrzezane uszy – nie mogą słyszeć, są obarczone widoczną skazą, która uniemożliwia im słuchanie Boga.

Teraz to duchowe obrzezanie nie dokonuje się już kamiennym nożem, ale Żywym Słowem, które jest „ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4,12).