Niemowlę (יוֹנֵק jonek)

Niemowlę igrać będzie na gnieździe kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. (Iz 11,8)

‎ וְשִׁעֲשַׁע יוֹנֵק עַל־חֻר פָּ֑תֶן וְעַל מְאוּרַת צִפְעוֹנִי גָּמוּל יָדוֹ הָדָה׃

καὶ παιδίον νήπιον ἐπὶ τρώγλην ἀσπίδων καὶ ἐπὶ κοίτην ἐκγόνων ἀσπίδων τὴν χεῖρα ἐπιβαλεῖ.

Et ludet infans ab ubere super foramine aspidis; et in cavernam reguli, qui ablactatus fuerit, manum suam mittet.

Dzisiejsze czytanie z Księgi Izajasza ukazuje mesjański ład – harmonię stworzenia, w której choćby jadowite węże nie stanowią zagrożenia dla dziecka i niemowlęcia. Septuaginta tłumaczy hebrajskie słowo יוֹנֵק (jonēq – „niemowlę”) greckim νήπιος (nepios). To samo słowo pojawia się w dzisiejszej Ewangelii (Mt 11,25), gdy Jezus wysławia Ojca, iż objawia swoje tajemnice nie „mądrym i roztropnym” tego świata, ale właśnie dzieciom – nepioi. Biblia Tysiąclecia określa ich mianem „prostaczków”. Jednak są to raczej ci, którzy – jak dziecko – z ciekawością odkrywają świat, są otwarci, uczą się i „budzą się do życia”. To postawa pełna prostoty i spontaniczności, ale zarazem głębokiej ufności wobec rzeczywistości i ludzi.

Taką postawę symbolizuje dziecko z proroctwa Izajasza, bawiące się przy kryjówce węża i wkładające rękę do jamy żmii. Patrząc po ludzku, oceniamy to jako szaleństwo i śmiertelne niebezpieczeństwo – i słusznie, bo w realiach tego świata tak właśnie jest. Jednak w Bożym porządku, w harmonii Jego królestwa, nie ma przestrzeni na lęk, ponieważ Bóg nie zagraża człowiekowi. Przeciwnie – zaprasza nas do ufności i prostoty serca, do bycia wobec Niego jak dziecko.